Zanieczyszczenie żywymi wirusami

Istnieją dwa główne typy szczepionek: żywe, w których wirus jest tylko osłabiony, oraz „martwe”, w których wirus jest całkowicie inaktywowany (unieczynniony). Niestety, zdarzały się przypadki martwych szczepionek, w których wirus nie był dostatecznie inaktywowany z powodu zanieczyszczenia lub nieodpowiedniej inaktywacji. Gdy do tego dochodzi, szczepionka może spowodować poważną chorobę.

Wspomniany Jason I. Todd poinformował o zagrożeniach związanych z zanieczyszczeniem żywymi wirusami w rzekomo martwych szczepionkach:

 

…doniesiono o niedawnym przypadku, w którym kilka wprowadzonych na rynek inaktywowanych szczepionek przeciwko Clostridii okazało się później skażonych żywą bakterią Clostridium sordellii. Wśród 202 525 zwierząt dotkniętych epidemią 41 767 było zainfekowanych, a 22 189 zmarło…

…należy zauważyć, że zanieczyszczenie bakterią Clostridium sordellii nie zostało wykryte w teście sterylności gotowego produktu.⁶

 

W tym jednym przerażającym przypadku z powodu zanieczyszczenia zmarło ponad 22 000 zwierząt, co stanowi ponad 10 procent całkowitej liczby zaszczepionych zwierząt. Należy pamiętać, że ta partia szczepionek przeszła tak zwane „ścisłe” procedury bezpieczeństwa, ale skażenie zostało wykryte dopiero wtedy, gdy zwierzęta zaczęły chorować i umierać.

Grupa belgijskich wirusologów podkreśla w swoim artykule, że w niektórych szczepionkach przeciwko wirusom nie doszło do właściwej inaktywacji:

 

Jednym z problemów zaobserwowanych w przypadku formaldehydu jest to, że niektóre szczepionki oparte na inaktywacji formaldehydem mogą zawierać niedostatecznie inaktywowane cząsteczki wirusa, które mogą powodować poszczepienne wybuchy infekcji wirusowej.²¹

 

Istnieje wiele doniesień na temat rzekomo inaktywowanych szczepionek przeciwwirusowych, które rozprzestrzeniają chorobę, ponieważ zastosowany proces inaktywacji był nieskuteczny. Poniżej znajduje się potwierdzenie spowodowania epidemii pryszczycy przez szczepionkę:

 

Szczepionka przeciwko pryszczycy (foot-and-mouth disease; w skrócie FMD) jest sporządzana po inaktywacji wirusa wytwarzanego w hodowli komórkowej. Inaktywacja wirusa FMD (FMDV) została przeprowadzona przy użyciu formaliny [wodny roztwór formaldehydu – przyp. red.]. Jednak kilka wybuchów epidemii, do których doszło w Europie, ujawniło, że inaktywowanie formaliną nie jest zbyt skuteczne w przypadku wirusów.²²

 

W roku 2004 we Francji rozprowadzono partię szczepionek przeciwko wirusowi wścieklizny, która była rzekomo inaktywowana. Zanim je wycofano, część z nich została wykorzystana. Według CDC szczepionka „przeszła wszystkie zatwierdzone przez FDA testy pozwalające na jej wypuszczenie na rynek, w tym testy potwierdzające brak żywego wirusa”.²³

Za to skażenie obwiniono zepsuty filtr. To ponownie pokazuje niedostatek środków bezpieczeństwa. Jeśli testy bezpieczeństwa są tak rygorystyczne, to w jaki sposób ta partia przeszła kontrolę producenta i FDA?

W roku 2006 w Indiach doszło do wybuchu epidemii ptasiej grypy, która była spowodowana przez nieprawidłowo inaktywowane szczepionki przeznaczone dla drobiu. Doniesienie prasowe pokazuje, jak może do tego dojść:

 

Inaktywowana szczepionka zostanie potraktowana przez organizm jako obce białko w celu wytworzenia przeciwciała. Eksperci twierdzą, że jeśli wirus nie zostanie odpowiednio wyhodowany na potrzeby martwej szczepionki, szczepionka może wytwarzać żywe wirusy w nowym ciele zdolne wywołać pierwotną chorobę.²⁴

 

Panuje przekonanie, że wybuchy epidemii wywołanych przez wirusa wenezuelskiego końskiego zapalenia mózgu (VEE) w Teksasie i Ameryce Środkowej „były spowodowane przez nieprawidłowo inaktywowane szczepy użyte w szczepionce przeznaczonej dla koni, na co wskazuje to, że epizootyczne szczepy były genetycznie niemal identyczne ze szczepami szczepionkowymi”.²⁵

 

 

Wirus wenezuelskiego końskiego zapalenia mózgu

 

 

Artykuł zamieszczony w magazynie Advancements in Veterinary Medicine ujawnia przypadek nieprawidłowo inaktywowanej szczepionki, która spowodowała śmierć połowy zaszczepionych zwierząt hodowlanych:

 

Tiomersal został użyty do dezaktywacji wirusa w szczepionce przeciwko proteobakterii Haemophilus Somnus. Jednak tiomersal nie zabił proteobakterii H. Somnus. U około połowy zwierząt, którym wstrzyknięto szczepionkę, rozwinęło się zakrzepowo-zatorowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i zwierzęta zmarły.²⁶

 

Jak podaje strona VirologyOnline, po stworzeniu inaktywowanej szczepionki przeciwko polio okazało się, że wirus nie został właściwie inaktywowany i spowodował wybuch tej choroby:

 

Wkrótce po wprowadzeniu inaktywowanej szczepionki przeciwko polio w USA wybuchła epidemia paralitycznej choroby Heinego-Medina (paraliżu dziecięcego, polio) z powodu podania niewłaściwie inaktywowanej szczepionki przeciwko polio.²⁷