Modelowanie wstecz w czasie zakłada stopniowe usuwanie wszystkich młodych kontynentalnych basenów osadowych i wdzierających się skał magmowych oraz wycofywanie tych skał do starożytnych lądów lub z powrotem do płaszcza, skąd się wzięły. Każdy basen kontynentalny i kompleks magmowy zostaje następnie przywrócony do konfiguracji sprzed rozszerzenia lub sprzed wdarcia się w modelu Ziemi o mniejszym promieniu. Poprzez cofanie się w czasie przylegające skraje każdego basenu osadowego lub kompleksu magmowego sukcesywnie przysuwają się do siebie, zachowując przestrzenną integralność sąsiednich starszych skorup kratonowych lub górotwórczych.

W trakcie dalszego posuwania się w czasie wszystkie elementy skorup tworzących starożytne superkontynenty i morza okazują się zachowywać bliski związek w historii. Trwał on dopóty, dopóki nie doszło do rozłamu skorupy w późnym permie, blisko 250 milionów lat temu, i współczesne oceany nie zaczęły się otwierać. Na podstawie tego badania nad modelowaniem kontynentalnych skorup na Ziemi o małym promieniu widać, że pochodzenie i zmieniająca się konfiguracja superkontynentów w tych czasach pociągały za sobą stopniowy ewolucyjny proces w ramach wydłużonego okresu rozciągania skorupy wraz ze zmianami w czasie zarówno obszaru powierzchni Ziemi, jak i jej krzywizny.

 

Fakt czy zwykły zbieg okoliczności?

Jednak to nie jest najważniejszy problem, z jakim nie radzą sobie ludzie, kiedy próbują zaakceptować koncepcję rozszerzającej się Ziemi. Fundamentalnym problemem, z jakim zmagają się nadal naukowcy i opinia publiczna, jest zrozumienie, gdzie podziała się ogromna ilość materiału tworzącego skorupy dna morskiego i leżący pod nimi płaszcz w toku cofania się w czasie w celu ponownego scalenia kontynentów? I co ważniejsze, skąd się potem wziął ten materiał w miarę rozwoju Ziemi? Współcześnie pozyskiwane dane z eksploracji kosmosu i przestrzeni wokółziemskiej przedstawiają możliwy mechanizm wzrostu promienia i masy Ziemi. Na podstawie współczesnych obserwacji kosmicznych spekuluje się, że naładowane elektrony i protony wysyłane przez Słońce za pośrednictwem wiatru słonecznego gromadzą się i łączą ponownie, tworząc nową materię w regionie D" położonym na nieciągłości Gutenberga (strefa rozdzielająca płaszcz ziemski i jądro Ziemi – Wikipedia) (rycina 10).

 

 

Ryc. 10. Schematyczny przekrój współczesnej Ziemi podkreślający wpływ naładowanych elektronów i protonów docierających do Ziemi, czego skutkiem jest przyrost jej masy i promienia w czasie. (Maxlow, 2018)

 

 

Przewiduje się, że ta powstająca nowa materia powoduje puchnięcie płaszcza objawiające się na powierzchni rozszerzaniem się skorupy, które cały czas zachodzi wewnątrz wszystkich współczesnych oceanów wzdłuż stref rozprzestrzeniania się grzbietów oceanicznych.

 

Ślepa wiara czy zwykły zbieg okoliczności?

W niniejszym artykule zwróciłem uwagę czytelników na ważny sporny dylemat dotyczący nieustającego poparcia i uwielbienia dla tak zwanej nowoczesnej teorii tektoniki płyt. Jest ona w dalszym ciągu uporczywie promowana w nauce w celu wyjaśniania szerokiego zakresu globalnych danych obserwacyjnych i jest powszechnie akceptowana przez naukowców i społeczeństwo. Mimo to samo sedno tej teorii opiera się na wątłym założeniu mówiącym, że promień Ziemi pozostaje zasadniczo stały w czasie.

Niestety gromadzone współcześnie dane obserwacyjne oparte na matematyce tak bardzo ukierunkowują myślenie na tektonikę płyt, że naukowcy są obecnie nieświadomi, iż istnieją wiarygodne alternatywne interpretacje tych i innych danych geologicznych. Powtarzam, że tektonika płyt uzyskała obecnie status naukowego kultu wymagającego absolutnej wiary w postulat stałego promienia Ziemi. Moim zdaniem nawet ślepiec może zobaczyć, że współczesne globalne dane obserwacyjne, szczególnie dane geologiczne i geograficzne, przedstawiają zupełnie inną historię w stosunku do tej, w którą każe się nam wierzyć.

 

O autorze:

James Maxlow urodził się w Middlesbrough w Anglii w roku 1949 roku, skąd w roku 1953 wyemigrował razem ze swoimi rodzicami do Australii. Studiował inżynierię lądową w Swinburne College, ale szybko rozczarował się nią i zmienił kierunek na geologię w Royal Melbourne Institute of Technology, gdzie w roku 1971 ukończył studia. W czasie studiów poznał i nawiązał kontakt z wieloma podobnie myślącymi naukowcami z całego świata. W roku 1995 uzyskał tytuł magistra geologii, a w roku 2001 tytuł doktora na Uniwersytecie Technologicznym Curtin w Perth w Zachodniej Australii. Przez wiele lat pracował jako główny badacz w firmie Terrella Consultants z siedzibą w Zachodniej Australii i jako starszy geolog w firmie Newcrest Mining Ltd. Jest autorem książki Terra Non Firma Earth. Obecnie jest na emeryturze. Dotychczas w Nexusie ukazały się cztery artykuły jego autorstwa: „Teoria rozszerzającej się Ziemi” (nr 15), „Rozszerzająca się Ziemia – ostateczny dowód” (nr 18), „Tak, Ziemia się rozszerza” (nr 46) i „Przegląd tektoniki ekspandującej Ziemi” (nr 74 i 75). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej james.maxlow@bigpond.com lub poprzez jego stronę internetową zamieszczoną pod adresem www.jamesmaxlow.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Bibliografia

• Komisja Geologicznej Mapy Świata i UNESCO, Geologiczna Mapa Świata, Paryż, 1990.

• J. Maxlow, Beyond Plate Tectonics: Unsettling Settled Science (Poza tektoniką płyt – niezgoda na konsensus naukowy), Aracne Editrice, 2018, Beyond Plate Tectonics.

• M.W. McElhinny, A. Brock, „A new paleomagnetic result from East Africa and estimates of the Mesozoic paleoradius” („Nowy wynik paleomagnetyczny z Afryki Wschodniej i dane szacunkowe paleopromienia z mezozoiku”), Earth and Planetary Science Letters, 27, 1975.

• A.S. Merdith et al., A full-plate global reconstruction of the Neoproterozoic (Pełnopłytowa rekonstrukcja kuli ziemskiej z okresu neoproterozoiku), Gondwana Research, 2017.

• S. Robaudo, C.G.A. Harrison, „Plate tectonics from SLR and VLBI global data” („Tektonika płyt z danych globalnych SLR i VLBI”) w: D.E. Smith, D.L. Turcotte (pod red.), Contributions of Space Geodesy to Geodynamics: Crustal Dynamics (Wkład geodezji kosmicznej do geodynamiki – dynamika skorup), Geodynamics Series, tom 23, Amerykańska Unia Geofizyczna.

• C.R. Scotese, „Paleogeographic maps” („Mapy paleogeograficzne”) w: G.D. Klein (pod red.), Pangea: paleoclimate, tectonics, and sedimentation during accretion, zenith and breakup of a supercontinent (Pangea – paleoklimat, tektonika i osady podczas przyrostu, zenitu i rozłamu superkontynentu), Geological Society of America (Amerykańskie Towarzystwo Geologiczne) Special Paper.

• W. Shen, R. Sun, W. Chen, Z. Zhang, J. Li, J. Han, H. Ding, Evidences of Earth Expansion from Space-Geodetic and Gravimetric Observations (Dowody na rozszerzanie się Ziemi z obserwacji kosmiczno-geodezyjnych i grawimetrycznych), Ettore Majorana Foundation and Centre for Scientific Culture (Fundacja i Centrum Kultury Naukowej Ettore Majorana), 37. interdyscyplinarny warsztat Międzynarodowej Szkoły Geofizyki, Erice, Sycylia, 2011.