• Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne
Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA) to toksyczne związki chemiczne uwalniane podczas spalania. Są to toksyny zawarte główne w dymie papierosowym, pieczonej żywności, wędzonym mięsie oraz w powietrzu w miastach, a także tam, gdzie są spalane paliwa kopalne.21 Stanowią tak duże zagrożenie dla zdrowia, że wyszukiwanie w witrynie internetowej PubMed daje w wyniku około 400 000 odnośników.
Ogólnie rzecz biorąc, mają one krótkie okresy półtrwania, więc unikanie ich jest skuteczną strategią. Jednym z najlepszych sposobów ograniczenia ekspozycji na nie jest zainstalowanie skutecznych filtrów powietrza w domu i miejscu pracy. Aby dać wyobrażenie o korzyściach płynących z oczyszczania powietrza, w jednym z badań wykazano, że mieszkanie tylko przez dwa dni w pomieszczeniu z dokładnie oczyszczonym powietrzem skutkowało redukcją chemikaliów powodujących stany zapalne o 33–58 procent oraz znacznym spadkiem ciśnienia krwi.22 Inne dobre strategie oczyszczania powietrza to zdejmowanie butów przed wejściem do domu i hodowanie w domu roślin, które usuwają toksyny, takich jak na przykład dracena, złocień, gerbera i figowiec.23
• Polichlorowane bifenyle
Chociaż polichlorowane bifenyle (PCB) zostały zakazane w roku 1977, były produkowane od roku 1929 i zanieczyszczały środowisko na całym świecie. PCB były szeroko stosowane w setkach urządzeń przemysłowych i domowego użytku, takich jak sprzęt elektryczny, wymienniki ciepła i urządzenia hydrauliczne, jako plastyfikatory w farbach, tworzywach sztucznych i produktach gumowych, w barwnikach i papierze samokopiującym oraz w wielu materiałach budowlanych.24 PCB to trwałe zanieczyszczenia środowiska o bardzo długim okresie półtrwania w środowisku, a nawet jeszcze dłuższym w układach biologicznych. W zależności od liczby dodanych jonów chloru ich okres półtrwania u ludzi wynosi od jednego do 25 lat! Nic więc dziwnego, że, jak widać na wykresie na rycinie 12, PCB kumulują się wraz z wiekiem i dobrze korelują z rosnącą zapadalnością na cukrzycę (i inne choroby).
Ryc. 12. Przyrost PCB w ludzkim ciele wraz z wiekiem.25
Chociaż unikanie ich jest oczywiście ważne, należy wiedzieć, że te trwałe zanieczyszczenia organiczne są trudne do usunięcia z organizmu. Najważniejszą strategią unikania ich jest niejedzenie ryb hodowlanych. Obecnie są one najgorszym źródłem PCB. Niestety, powszechny pogląd, że to, co dana osoba je okazjonalnie, nie stanowi problemu, nie jest tutaj dobrą strategią. Ponieważ ich okresy półtrwania są mierzone w latach, nawet jedzenie ryb hodowlanych tylko raz w miesiącu nadal będzie stopniowo zwiększać obciążenie organizmu PCB. Dwie główne strategie ułatwiające wydalanie to zwiększenie ilości błonnika pokarmowego i używanie sauny. Gdy ludzie ewoluowali jako gatunek, codziennie spożywaliśmy 100–150 gramów błonnika. Obecnie przeciętny człowiek spożywa tylko 15–20 gramów. Wiązanie PCB z błonnikiem w jelitach jest kluczowym mechanizmem ich eliminacji, więc wybieranie większej ilości pokarmów bogatych w błonnik i przyjmowanie suplementów błonnika jest bardzo ważną strategią. Sauny są również bardzo skuteczną strategią, ponieważ PCB łatwo wydalają się wraz z potem. Pocenie się przez co najmniej 20 minut kilka razy w tygodniu nie tylko eliminuje PCB, ale także metale ciężkie, plastyfikatory i pestycydy. Osoby z wysokim poziomem PCB mogą udać się do lekarza, aby przepisał środki wiążące żółć, takie jak kolestymid lub kolestyramina, które skutecznie zwiększają wydalanie.
Wniosek
Na podstawie tego, co udało mi się stwierdzić analizując wyniki badań, epidemia cukrzycy jest głównie spowodowana stale rosnącym obciążeniem organizmu metalami i toksynami chemicznymi pochodzącymi ze środowiska. Unikanie ich jest kluczową sprawą i pozwala zmniejszyć obciążenie organizmu większością toksyn w ciągu zaledwie kilku tygodni. Jednak trwałe toksyny, takie jak PCB, wymagają aktywnych działań w celu ich eliminacji, takich jak chociażby spożywanie większych ilości błonnika pokarmowego oraz wizyty w saunie.
O autorze:
Dr Joseph Pizzorno jest liderem transformacji w medycynie. W roku 1978 założył Bastyr University i wprowadził termin „medycyna naturalna oparta na nauce”. Głosi pogląd, że medycyna powinna przede wszystkim koncentrować się na promowaniu zdrowia, a nie tylko na leczeniu chorób. Jest redaktorem naczelnym indeksowanego w PubMed czasopisma Integrative Medicine: A Clinician’s Journal, przewodniczącym zarządu Instytutu Medycyny Funkcjonalnej, członkiem założycielem zarządu Amerykańskiego Kodeksu Aptecznego oraz członkiem rad naukowych Hecht Foundation, Gateway for Cancer Research i Bioclinic Naturals. Za rządów prezydentów Clintona i Busha działał w prestiżowych komisjach rządowych, doradzając prezydentowi i Kongresowi w zakresie integracji medycyny naturalnej z systemem opieki zdrowotnej. Jest autorem i współautorem sześciu podręczników dla lekarzy, w tym Textbook of Natural Medicine (Podręcznik medycyny naturalnej) i Clinical Environmental Medicine (Kliniczna medycyna środowiskowa), oraz siedmiu książek konsumenckich, w tym Encyclopedia of Natural Medicine (Encyklopedia medycyny naturalnej), która sprzedała się w ponad dwóch milionach egzemplarzy w sześciu językach, i The Toxin Solution (Rozwiązanie kwestii toksyn).
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. „Long-term Trends in Diabetes” („Długoterminowe trendy w cukrzycy”), CDC, www.cdc.gov, (dostęp 1 maja 2016).
2. S. Guyenet, „By 2606, the US Diet will be 100 Percent Sugar” („W roku 2606 amerykańska dieta będzie w 100 procentach cukrowa”), Whole Health source, 18 lutego 2012, wholehealthsource.blogspot.com.
3. D.H. Lee, I.K. Lee, K. Song et al., „A strong dose-response relation between serum concentrations of persistent organic pollutants and diabetes: results from the National Health and Examination Survey 1999–2002” („Silny związek dawka-odpowiedź między stężeniem trwałych zanieczyszczeń organicznych w surowicy a cukrzycą: wyniki z National Health and Examination Survey 1999–2002”), Diabetes Care, 29 lipca 2006, (7):1638–1644.
4. B.A. Neel, M. Robert, R.M. Sargis, „The paradox of progress: Environmental disruption of metabolism and the diabetes epidemic” („Paradoks postępu – zaburzenia metabolizmu w środowisku i epidemia cukrzycy”), Diabetes, 2011, 60:1838–1848.
6. S. Liu, X. Guo, B. Wu et al., „Arsenic induces diabetic effects through beta-cell dysfunction and increased gluconeogenesis in mice” („Arsen wywołuje efekty cukrzycowe poprzez dysfunkcję komórek beta i zwiększoną glukoneogenezę u myszy”), Scientific Reports, 4 listopada 2004, 4:6894.
7. W.C. Pan, W.J. Seow, M.L. Kile et al., „Association of low to moderate levels of arsenic exposure with risk of type 2 diabetes in Bangladesh” („Związek niskiego do umiarkowanego poziomu ekspozycji na arsen z ryzykiem cukrzycy typu 2 w Bangladeszu”), American Journal of Epidemiology, 15 listopada 2013, 178(10):1563–1570.
8. T. Wang, M. Li, B. Chen et al., „Urinary bisphenol A (BPA) concentration associates with obesity and insulin resistance” [„Stężenie bisfenolu A (BPA) w moczu wiąże się z otyłością i insulinoopornością”], The Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism, luty 2012, 97(2):E223–E227.
9. S. Savastano, G. Tarantino, V. D’Esposito et al., „Bisphenol-A plasma levels are related to inflammatory markers, visceral obesity and insulin-resistance: a cross-sectional study on adult male population” („Poziomy bisfenolu-A w osoczu są związane z markerami zapalnymi, otyłością trzewną i insulinoopornością – przekrojowe badanie populacji dorosłych mężczyzn”), Journal of Translational Medicine, 29 maja 2015,13:169.
10. R.B. Remillard, N.J. Bunce et al., „Linking dioxins to diabetes: epidemiology and biologic plausibility” („Łączenie dioksyn z cukrzycą – epidemiologia i wiarygodność biologiczna”), Environmental Health Perspectives, wrzesień 2002, 110(9):853–858.
11. M. Tang, K. Chen, F. Yang, W. Liu, „Exposure to Organochlorine Pollutants and Type 2 Diabetes: A Systematic Review and Meta-Analysis” („Narażenie na zanieczyszczenia chloro-organiczne i cukrzycę typu 2 – systemowy przegląd i metaanaliza”), PLoS One, 2014, 9(10):e85556.
12. B. Weinhold, „PCBs and diabetes: pinning down mechanisms” („PCB i cukrzyca – poznawanie mechanizmów”), Environmental Health Perspectives, styczeń 2013, 121(1):A32.
13. F. Grün, B. Blumberg, „Perturbed nuclear receptor signaling by environmental obesogens as emerging factors in the obesity crisis” („Zakłócona sygnalizacja receptorów jądrowych przez środowiskowe obesogeny jako nowe czynniki w kryzysie otyłości”), Reviews in Endocrine and Metabolic Disorders, czerwiec 2007, 8(2):161–171.
14. M. Levin, „The occurrence of lung cancer in man” („Występowanie raka płuc u człowieka”), Acta Unio Int. Contra Cancrum, 1953, 9, 531–541.
15. A. Navas-Acien, E.K. Silbergeld, R. Pastor-Barriuso, E. Guallar, „Arsenic exposure prevalence of type 2 diabetes in US adults” („Występowanie ekspozycji na arsen w cukrzycy typu 2 u dorosłych Amerykanów”), Journal of American Medical Association, 20 sierpnia 2008, 300(7):814–822.
16. Y. Song, E.L. Chou, A. Baecker et al., „Endocrine-disrupting chemicals, risk of type 2 diabetes, and diabetes-related metabolic traits: A systematic review and meta-analysis” („Substancje chemiczne zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego, ryzyko cukrzycy typu 2 i cechy metaboliczne związane z cukrzycą – przegląd systematyczny i metaanaliza”), Journal of Diabetes, 29 czerwca 2015, doi: 10.1111/1753-0407.12325.
17. M. Ranjbar, M.A Rotondi, C.I. Ardern, J.L. Kuk, „Urinary Biomarkers of Polycyclic Aromatic Hydrocarbons Are Associated with Cardiometabolic Health Risk” („Biomarkery wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych w moczu są związane z ryzykiem kardiometabolicznym dla zdrowia”), PLoS One, 4 września 2015, 10(9):e0137536.
18. K. Jomova et al., „Arsenic: toxicity, oxidative stress and human disease” („Arsen – toksyczność, stres oksydacyjny i choroby człowieka”), Journal of Applied Toxicology, marzec 2011, 31(2):95–107.
19. W. Holtcamp, „Suspect Sweetener: Arsenic Detected in Organic Brown Rice Syrup” („Podejrzany środek słodzący – arsen wykryty w organicznym syropie z brązowego ryżu”), Environmental Health Perspectives, 2012, 120:a204-a204.
20. S.M. Duty et al., „Personal care product use predicts urinary concentrations of some phthalate monoesters” („Stosowanie produktów do higieny osobistej pozwala przewidzieć stężenie niektórych monoestrów ftalanów w moczu”), Environmental Health Perspectives, listopad 2005, 113(11):1530–1535.
21. J.A. Caruso, K. Zhang, N.J. Schroeck et al., „Petroleum coke in the urban environment: a review of potential health effects” („Koks naftowy w środowisku miejskim – przegląd potencjalnych skutków zdrowotnych”), International Journal of Environmental Research and Public Health, 29 maja 2015, 12(6):6218–6231.
22. R. Chen, A. Zhao, H. Chen, Z. Zhao, J. Cai, C. Wang et al., „Cardiopulmonary benefits of reducing indoor particles of outdoor origin: a randomized, double-blind crossover trial of air purifiers” („Korzyści sercowo-płucne wynikające z redukcji cząstek stałych pochodzenia zewnętrznego – randomizowana, podwójnie ślepa próba krzyżowa oczyszczaczy powietrza”), Journal of the American College of Cardiology, 2015, 65(21):2279–2287.
23. B.C. Wolverton, A. Johnson, „Interior landscape plants for indoor air abatement” („Rośliny krajobrazu wewnętrznego do redukcji powietrza w pomieszczeniach”), National Aeronautics and Space Administration, 1989, ntrs.nasa.gov.
24. www.epa.gov (dostęp 26 lutego 2016).
25. B. Serdar et al., „Potential effects of polychlorinated biphenyls (PCBs) and selected organochlorine pesticides (OCPs) on immune cells and blood biochemistry measures: a cross-sectional assessment of the NHANES 2003–2004 data” [„Potencjalny wpływ polichlorowanych bifenyli (PCB) i wybranych pestycydów chloro-organicznych (OCP) na komórki odpornościowe i środki biochemiczne krwi – przekrojowa ocena danych NHANES 2003–2004”], Environmental Health Perspectives, 2014, 13:114.
