Otyłość
W przeciwieństwie do cukru ryzyko cukrzycy zdecydowanie koreluje z otyłością. Dobrze widać to na wykresie na rycinie 3, który pokazuje dramatyczny wzrost ryzyka cukrzycy w miarę wzrostu wskaźnika masy ciała (Body Mass Index; w skrócie BMI), zwłaszcza u kobiet.
Ryc. 3. Silna korelacja między BMI i ryzykiem wystąpienia cukrzycy.
Jednak – i tutaj zaczynamy docierać do przyczyny – otyłe osoby z niskim obciążeniem organizmu metalami i toksynami pochodzącymi z otoczenia nie są narażone na wzrost ryzyka cukrzycy.3 To bardzo zaskakujące odkrycie dobrze obrazuje wykres przedstawiony na rycinie 4.
Ryc. 4. Częstość występowania cukrzycy lepiej koreluje z obciążeniem toksynami niż z masą ciała.
Dane pokazujące związek toksyn z cukrzycą są tak mocne, że obecnie naukowcy nazywają te chemikalia i metale diabetogenami. Poniżej omówiono mechanizmy, za sprawą których te związki chemiczne oraz metale powodują cukrzycę.
Środowiskowe substancje chemiczne i metale
Jak widać na wykresie na rycinie 5, epidemia cukrzycy jest skorelowana z ilością substancji chemicznych zwanych trwałymi zanieczyszczeniami organicznymi, które są uwalniane do środowiska. Następnym krokiem jest poszukiwanie korelacji między obciążeniem organizmu toksynami i zespołem metabolicznym. Oczywiście ta korelacja nie dowodzi związku przyczynowego, ale pokazuje nam, gdzie szukać odpowiedzi.
Ryc. 5. Korelacja epidemii cukrzycy z uwalnianiem trwałych zanieczyszczeń organicznych do środowiska.4
Z wykresu przedstawionego na rycinie 6 wynika, że istnieje silna korelacja między obciążeniem organizmu kilkoma różnymi toksynami środowiskowymi i stanem przedcukrzycowym. Ten wykres pokazuje również synergię między toksynami.
Ryc. 6. Korelacja pomiędzy ładunkiem toksyn i syndromem metabolicznym.
