Upośledzona wrażliwość na insulinę. Bisfenole, takie jak BPA, blokują receptory insuliny powodując insulinooporność.8 Skutkuje to nie tylko nasileniem cukrzycy, ale także wzrostem otyłości, zwłaszcza najgorszego jej typu – nagromadzeniem tłuszczu w jamie brzusznej, jak to widać na wykresie na rycinie 9.
Ryc. 9. Korelacja BPA z tłuszczem trzewnym.9
To upośledzenie wrażliwości receptorów insulinowych jest również typowym mechanizmem uszkadzania przez trwałe zanieczyszczenia organiczne i dlatego one także są zaangażowane w epidemię otyłości.10,11,12,13
Najgroźniejsze diabetogeny
Znalazłem tak wiele badań nad toksynami środowiskowymi powodującymi cukrzycę, że zacząłem się zastanawiać, czy da się ustalić, jaki odsetek cukrzycy jest spowodowany przez określone diabetogeny. Dowiedziałem się, że służba zdrowia opracowała metodologie procentowego określania zachorowań na raka płuc spowodowanego przez palenie papierosów.14 Ja i mój zespół badawczy użyliśmy tej samej metody do oszacowania najgroźniejszych diabetogenów. Te badania zajęły nam sporo czasu. Tabela 1 pokazuje, co odkryliśmy jak dotąd w odniesieniu do cukrzycy (cały czas aktualizujemy te liczby w miarę przybywania badań). Podaję także kilka spośród setek źródeł, na podstawie których obliczaliśmy te liczby. Pragnę jednak podkreślić, że to dopiero wstępne rozpoznanie.
Tabela 1. Wstępny szacunek udziału kluczowych diabetogenów w cukrzycy.15,16,17
Wyzwania związane z szukaniem potrzebnych danych, niedostateczna niezależność badań toksyn oraz trudności związane z kontrolą badań bardzo utrudniają ustanowienie konkretnej metodologii. Byłoby lepiej, gdybyśmy mogli uwzględnić zakresy błędów, ale nie dotarliśmy tak daleko. Niemniej to, co odkryliśmy, jest bardzo ważne.
Zestawienie danych wskazuje, że cała ta epidemia może być spowodowana ogromnym wzrostem ilości toksyn w organizmie, na które jesteśmy narażeni jako społeczeństwo. Należy wyjaśnić, że te liczby są przybliżone, ponieważ bardzo trudno jest wyodrębnić wpływ określonych toksyn i dotyczy to całej populacji. Ale nawet jeśli nie znamy dokładnego procentowego udziału każdej toksyny, ich rola w epidemii jest niezaprzeczalna.
Interwencja wymaga poznania źródeł tych diabetogenów, aby można było ich unikać, a następnie opracowania strategii pomagających usuwać je z naszych organizmów.
Diabetogeny
Gdy mowa o toksynach środowiskowych, niezwykle ważne jest zrozumienie różnicy między trwałymi i nietrwałymi toksynami. To rozróżnienie zależy od tego, ile czasu zajmuje organizmowi pozbycie się toksyny. Ogólna zasada jest taka, że aby wyeliminować toksynę z organizmu, potrzeba czterech okresów półtrwania. Nietrwałe toksyny zwykle mają okres półtrwania mierzony w godzinach lub dniach. W tym przypadku kluczowa interwencja polega na zatrzymaniu ekspozycji, co pozwala organizmowi wyeliminować je wszystkie zwykle w ciągu 1–2 tygodni. Trwałe toksyny mają okres półtrwania liczony w miesiącach a nawet dziesięcioleciach. Są niezwykle trudne do usunięcia z organizmu i wymagają wyrafinowanych strategii.
