Wektor intencji – przygody Ellie

W swojej książce Nauka o umyśle Ernest Holmes twierdzi, że [mimo reguły narracyjnej] żaden moment nie zależy od żadnego innego w takim stopniu, w jakim się powszechnie sądzi. Twierdzi również, że ciąg przyczynowości można zmienić w każdej chwili.

Rozważmy przypadek indywidualnego doświadczania świata, ponieważ taka sytuacja pozwala zastosować wiedzę o matrycy praktycznie i z korzyścią. A także dlatego, że nie da się omówić złożoności uzgodnionej rzeczywistości w tak krótkim artykule, jak ten.

Ponadto, szczerze mówiąc, ogół społeczeństwa nie jest gotowy zaakceptować, że „chłopski rozum” nie jest wystarczającym uzasadnieniem istnienia przyczyny i skutku.

Weźmy hipotetyczną osobę o imieniu Ellie i określmy zbiorczo jej nawyki, postrzeganie samej siebie, silnie utrwalone przekonania (z których część jest podświadoma, z czego nie zdaje sobie ona sprawy), postawy i opinie na temat świata jako jej „schemat myślowy”.

Chociaż świadomy umysł nie uzyskuje bezpośredniego dostępu do matrycy, to jednak jego wnioski, przekonania i silnie wyrażane sądy mogą – dopóty dopóki wpływają na podświadomy umysł swoim silnym ładunkiem emocjonalnym.

Według typowej analogii nasz schemat myślowy działa niczym radio. Schemat Ellie „dostraja się” do odpowiedniego obszaru matrycy i rozświetla go. Wówczas matryca prezentuje okoliczności istniejące w podświetlonym miejscu fizycznemu doświadczeniu Ellie. Zawsze odbywa się to jednak z pewnym opóźnieniem.

Normalnie ciąg doświadczeń przebiega według reguły narracyjnej, w związku z czym Ellie wnioskuje, że przyczyna i skutek są powiązane liniowo.

Jeśli jednak wbrew powszechnemu przekonaniu przyczyna i skutek nie są bezpośrednio związane ze sobą, to co determinuje, jakie rzeczy, zdarzenia i ludzie pojawiają się w jej życiu?

Są to takie czynniki, jak:

1. Zbiór domyślnych zasad. Obejmuje on jako podzbiór prawa przyrody, w tym regułę narracyjną, które określają sekwencję, w jakiej Ellie doświadcza zdarzeń oraz związki między nimi.

2. Schemat myślowy Ellie, który obejmuje akceptację podzielanego przez wszystkich obecnego modelu rzeczywistości – to znaczy powszechnie akceptowanego światopoglądu na temat tego, „jak się sprawy mają”– który jest w rzeczy samej jednym wielkim ogólnym przekonaniem. Koncentrując się na istniejących okolicznościach, swoich oczekiwaniach i w szczególności swojej pamięci, Ellie utrwala je w swoim doświadczaniu rzeczywistości jako dobre, złe bądź neutralne.

3. Działanie. Im chwile działania znajdują się bliżej siebie w czasie, tym ściślej podlegają regule narracyjnej i są traktowane w kategoriach bezpośredniej przyczyny i skutku. Jednak to, co naprawdę ma miejsce, to ruch klatek ze względu na oddziaływanie reguły narracyjnej.

Na dodatek działaniu zawsze towarzyszy wiara, że ono rzeczywiście zachodzi! Zatem w przypadku dłuższych okresów działania, gdy zdarzenia są odleglejsze w czasie i w konsekwencji nie oddziałuje na nie tak bardzo reguła narracyjna, wiara i oczekiwania zaczynają odgrywać coraz większą rolę.

Poza tym jeśli Ellie dokonuje fizycznego czynu, jakby jej intencja była już realizowana, może to mieć potężny wpływ na jej wiarę i urzeczywistnienie jej zamiaru.

Gdyby nawet wykonanie fizycznej czynności było możliwe niezależnie od udziału umysłu (świadomego lub podświadomego), byłoby to równie skuteczne, jak próba Ellie uczesania swoich włosów przez przyłożenie grzebienia do swojego odbicia w lustrze – albowiem fizyczna rzeczywistość jest, w istocie, zaledwie odbiciem matrycy.

Drugą korzyścią działania jest to, że uspokaja ono świadomy umysł (zafiksowany na wierze w zdrowy rozsądek i uzgodniony model rzeczywistości) i powstrzymuje go przed próbami „przejęcia pałeczki” i stanięcia na drodze, gdy oddziałują przyczyny teleologiczne.

4. Inne czynniki. Działanie może również wzmocnić poniższe czynniki, nad którymi Ellie może przejąć kontrolę i które mocno wpływają na matrycę, nawet niezależnie od działania – zamiar, zaangażowanie, determinacja, koncentracja, emocje, ekscytacja, entuzjazm, pasja i wyobraźnia. Są one również kluczem do ucieczki przed błędnym sprzężeniem zwrotnym i do spełnienia pragnień Ellie.

Jak obecnie wiadomo, tylko teraźniejsza chwila jest realna. Z tego powodu oprócz natychmiastowego działania (które tak naprawdę powoduje zmiany tylko za sprawą reguły narracyjnej i matrycy), jedyną mocą Ellie jest intencjonalne kształtowanie przyszłości (najlepiej z ekscytacją i entuzjazmem) i zachowywanie się przy tym tak, jak gdyby jej zamiary już się zrealizowały, tu i teraz.

To sprawi, że „rzeczywisty film” potoczy się w kierunku prowadzącym do pożądanej przez nią klatki w matrycy. W rezultacie do momentu nadejścia tej przyszłości – stającej się teraźniejszością – matryca dostarcza jej tego, czego ona pragnie.

 

Wpływanie na matrycę i tym samym na rzeczywistość

Załóżmy, że na diagramie przedstawionym na poprzedniej stronie „A” symbolizuje schemat myślowy Ellie. Matryca zawiera (potencjalnie) każdą możliwą sytuację i scenariusz. Zatem istnieje już obszar matrycy przechowujący (w formie niematerialnej) sekwencję okoliczności w „prawdziwym” świecie odpowiadającą A. Załóżmy, że „B” reprezentuje ów obszar matrycy.

Te okoliczności, materializując się w fizycznej rzeczywistości Ellie, prawdopodobnie będą wzmacniać jej poglądy, albowiem Wszechświat nie dyskutuje z przekonaniami. Jak stwierdza Mike Dooley: „Wszechświat odnotowuje”. Matryca działa wtedy jak lustro, rzucając w fizycznej rzeczywistości i życiu Ellie odbicie okoliczności i zdarzeń korespondujących z B. Oznaczmy te zmaterializowane fizyczne okoliczności symbolem „C”.

Wobec powyższego, ponieważ schemat myślowy Ellie (A) jest prawie zawsze zabarwiony przez C, matryca będzie nieustannie, codziennie dostarczać to samo do świata Ellie. C wywiera wpływ na A, co determinuje B, które później materializuje się jako C. Mamy sprzężenie zwrotne dostarczające bez końca „więcej tego samego” do życia Ellie. Co w konsekwencji niewiele zmienia.

Aby radykalnie zmienić różne sprawy i wyrwać się z tego sprzężenia zwrotnego, Ellie powinna przestać sugerować się tym, co podpowiada jej C i pozwolić zewnętrznym okolicznościom wywrzeć wpływ na jej schemat myślowy A. Powinna mentalnie nadpisać swoje niezależne intencje i przekonania, którym towarzyszą czynniki wymienione w punkcie 4, na warstwie aktualnie otaczających ją materialnych okoliczności. W efekcie musi siebie okłamać. Odpowiadającym temu powiedzeniem jest: „udawaj, aż ci się uda” („fake it till you make it”).

Jak już wspomniano, bezpośrednie działanie Ellie na coś, co jest po prostu odbiciem, będzie na tyle skuteczne, na ile pozwolą na to czynniki wymienione w punkcie 4. W przeciwnym razie odpowiadający temu obszar matrycy nie zostanie podświetlony.