Anu jest miniaturowym słońcem we własnym wszechświecie niewiarygodnie małych rozmiarów. Energia wlewa się do sercowatego zagłębienia na szczycie anu i wypływa z zakończenia dolnego, zmieniając przy tym swój charakter, następnie przechodzi przez wszystkie spirale i spirille, a zmieniające się odcienie barw emitowanych z szybko obracającego się i wibrującego anu zależą od wielu form aktywności spiral – raz jedna, raz druga zwiększa intensywność swej aktywności, i wraz z tymi zmianami zmieniają się także emitowane barwy.

Anu – jak wynika z dotychczasowych obserwacji – ma trzy formy ruchu własnego, niezależnie od ruchów powodowanych przez siły zewnętrzne. Pierwszym takim ruchem jest ciągła rotacja wokół własnej osi, drugim – precesja tejże osi, czyli ruch analogiczny do zataczania się wirującego bączka, a trzecim – regularna pulsacja przypominająca rytmiczne skurcze serca, to znaczy kurczenie się i rozszerzanie. Pod działaniem sił zewnętrznych anu może tańczyć podskakując i opadając lub wykonując najbardziej zdumiewające obroty, lecz jego podstawowe ruchy trwają nieprzerwanie. Podczas wymuszonej wibracji całego anu z częstotliwością właściwą dla jednej z siedmiu barw, krąg odpowiadający tej barwie wspaniale się jarzy.

Prąd elektryczny działający na anu wpływa na jego ruchy własne, spowalniając je. Anupoddane jego działaniu ustawiają się w równoległych rzędach. W każdym z nich sercowate zagłębienie przyjmuje strumień energii, która wypływa z niego zaostrzonym końcem przechodząc do następnego anu. Tak więc anu zawsze ustawiają się zgodnie z kierunkiem przepływu prądu.

 

 

Rys. 2. Anu poddane działaniu prądu elektrycznego.

 

 

Dalej stanie się zrozumiałe, że nie możemy przypisywać anu zewnętrznych ograniczeń jako tworów odrębnych, chyba że potraktujemy w ten sposób same kręgi energii, a ograniczeniem anu jest wypierana przez niego „przestrzeń”. W roku 1895 zostało powiedziane, że atom w rozumieniu chemicznym jest konstruktem energetycznym „anektującym przestrzeń poprzez wypieranie materii niezróżnicowanej danego poziomu i tworzącym z niej wirującą powłokę”. Powłoka ta należy jednak do przestrzeni, a nie do atomu.

 

Wodór

Pierwszym badanym przez nas pierwiastkiem był wodór (H). Przyglądając się dokładnie jego atomowi, można było w nim zauważyć sześć małych ciał zawartych w obrębie formy przypominającej kształtem jajo (patrz rys. 3). Twór ten wirował z wielką prędkością wokół własnej osi i jednocześnie wibrował, a ciała zawarte w jego wnętrzu zachowywały się podobnie. Cały atom wiruje i drga, a dokładniejsze jego badanie wymagało więc spowolnienia jego ruchów. Sześć drobnych ciał tworzy dwie trójkątne, wzajemnie niewymienne grupy trójelementowe. Linie w diagramie atomu w stanie gazowym nie są liniami sił, pokazują jedynie układ dwóch trójkątów, których wzajemne przenikanie się nie może być wyraźnie zobrazowane na płaszczyźnie dwuwymiarowej. Ciała te nie są jednakowe, każde z nich zawiera trzy mniejsze elementy w postaci podstawowych cząstek fizycznych, czyli anu. W dwóch trzy anu ułożone są wzdłuż linii prostej, a w pozostałych czterech tworzą trójkąty.

 

 

Rys. 3. Budowa wodoru.

 

 

Natychmiast po oswobodzeniu atomu gazu z jego „gniazda”, czyli otaczającej go „powłoki”, zawarte w nim ciała, najwyraźniej uwolnione od kolosalnego skrępowania, odzyskują swobodę przyjmując formy sferyczne lub jajowate. Towarzyszy temu spontaniczna rekonfiguracja anu stosownie do nowego „zagnieżdżenia”, czyli skrępowania w nowych „powłokach”. Wszystko to dzieje się w trzech wymiarach, dlatego powstające figury przypominają kryształy, w których powtarzają się formy czworościenne, ośmiościenne i tym podobne.

Nie jest oczywiście możliwe dokładne i jasne przekazanie w słowach idei przestrzennych pojawiających się w bezpośrednim oglądzie badanych obiektów, wobec tego obraz pokazany na rysunku 4 jest tylko skromną namiastką wizji niedostępnych czytelnikom. Linie poziome symbolicznie rozgraniczają siedem stanów materii: stały, ciekły, gazowy, eteryczny 4 (E4), eteryczny 3 (E3), eteryczny 2 (E2) i eteryczny 1 (E1). Kolejne zmiany, którym podlega atom wodoru, ukazane są w przestrzeniach ponad nimi w układzie pionowym. Należy pamiętać, że reprezentacje ciał w diagramie nie uwzględniają ich względnych rozmiarów. Przejście dowolnego ciała ze stanu niższego do wyższego wiąże się z jego ogromnym powiększeniem w celu umożliwienia obserwacji.

Po przejściu do poziomu E4 w badaniu atomu wodoru sferoidalne ograniczenie, w którym jego części składowe były zamknięte, należące do poziomu gazowego, rozpada się, uwalniając sześć ciał wewnętrznych, które natychmiast przeformowują się w dwa trójkąty otoczone sferycznymi ograniczeniami, z których jedno ma charakter pozytywny, a drugie negatywny. Tak wyglądają cząstki atomu wodoru w najniższym stanie eterycznym, który oznaczamy symbolem E4 (eter 4) – rysunek 4.

Po przejściu do stanu E3 cząstki te ulegają kolejnej dezintegracji połączonej z utratą ograniczających „powłok” zewnętrznych. Sfera pozytywna przekształca się w dwa ciała, z których jedno składa się z dwóch grup wyróżniających się linearnym ułożeniem zawartych w nich anu, otoczonych powłoką, a druga jest trzecim ciałem zamkniętym na poziomie E4, obecnie uwolnionym od ograniczenia. Ze sfery negatywnej także powstają dwa ciała, z których jedno składa się z dwóch grup zawierających po trzy anu, a drugie jest tym, czym było, lecz uwolnionym od ograniczenia. Ciała uwolnione od powłok, nie pozostając na poziomie E3, przechodzą natychmiast na poziom E2, pozostawiając grupy pozytywną i negatywną, z których każda zawiera dwie grupy trzech anu reprezentujące wodór w stanie E3. Przy przejściu tych ciał do poziomu E2 ich powłoki znikają, a wewnętrzne triady zostają uwolnione, przy czym te z anu ułożonymi linearnie stają się pozytywne, a te z konfiguracją trójkątną – negatywne.