Związki francusko-kanadyjskie

Kanadyjski naukowiec Gaston Naessens, który zmarł w roku 2018, zasłynął z odkrycia „cyklu życia somatydów”. Znalazł somatydy nie tylko we krwi, ale także w tkankach zwierząt i ludzi. Przez całe swoje życie był prześladowany jako naukowiec medyczny za swoje przekonanie o pleomorficznej naturze choroby zwyrodnieniowej i za swoje leki przeciwnowotworowe. Rozwijanie przezeń szczepionek przeciwrakowych stało się centralnym punktem sporów przeciwko niemu w licznych sprawach sądowych, w wyniku których zawsze był oczyszczany z zarzutów. Jak na ironię, zasady, w oparciu o które opracowywał swoje szczepionki, są od tamtego czasu wykorzystywane przez liczne firmy biotechnologiczne.

Naessens powiedział, że nie był pierwszym, który odkrył maleńkie cząsteczki, które mogą rosnąć przyjmując formy bakteryjne i przekształcać się w formy patologiczne, jeśli zostaną wystawione na działanie kwasowego środowiska i toksyn. Wielu biologów widziało te cząsteczki i opublikowało artykuły dotyczące pleomorficznego mechanizmu chorób i raka.

Niemal we wszystkich pracach wspomnianych naukowców obserwowali oni drobne cząsteczki lub pleomorficzną fazę ich cyklu życiowego. Prawie w każdym przypadku ortodoksyjni biolodzy odrzucali te mikroorganizmy u pacjentów z rakiem jako skażenie lub artefakty. Tak było w przypadku Bacterium agarogenes Lentza i „mikromitu” Gerlacha, o których donosili oni w wynikach swoich badań. Bardziej znane było odkrycie przez Brehmera Siphonospora polymorpha. Potwierdzając z jej pomocą pleomorfizm, był on w stanie konceptualizować złożony cykl życiowy, podobnie jak Günther Enderlein w swojej publikacji Bacteria Cyclogeny (Cyklogenia bakterii) z roku 1925.

 

 

Cykl życia somatydów.

 

 

Brehmer zauważył również, że zmiana pH spowodowała zmianę w organizmie siphonospora. Zademonstrował bardziej uproszczony model cyklu życiowego organizmów pleomorficznych, który miał wpływ na przyszłe badania innych naukowców, w tym nauczyciela autora niniejszego artykułu, Gastona Naessensa.

 

Cząstka światła i życia

Naessens opisał somatyd jako fundament wszelkiego życia mierzący od 0,001 do 0,01 mikrona średnicy i utworzony przez kondensację cząstek światła. Naessens nie był jedynym naukowcem, który opisywał, jak koloid światła może stać się koloidem życia. Inni, tacy jak Albert Einstein (1879–1955) i Aleksander Gurwicz (1874–1954), opisali odpowiednio fotony i biofotony. Zarówno Einstein, jak i Gurwicz uważali, że ich teoretyczny potencjał jest źródłem wszelkiego życia.

 

 

 

 

Amerykański badacz wykorzystujący mikroskopię ciemnego pola, dr Kurt Donsbach, postanowił sprawdzić tę hipotezę, nazywając to „tworzeniem życia w postaci pierwotniaków”. Przeprowadził eksperyment, w którym włożył trawę do pojemnika ze sterylną wodą. Za pomocą fotografii poklatkowej uchwycił powstawanie wakuoli i ruch pulsacyjny (ruchy Browna), a po czterech dniach oddzielenie żywej masy sklasyfikowanej jako pierwotniak. Donsbach przeprowadził wiele eksperymentów, które były podobne do badań Wilhelma Reicha z lat 1930. nad cząstką nazywaną przezeń bionem. Cząstka ta była znana pod wieloma innymi nazwami, co zostało omówione w tym artykule.