Wymienia także naukowców, którzy odkryli pleomorficznego mikroba będącego podstawą procesów chorobowych. Wskazuje, że naukowcy ci sprzeciwili się ówczesnej doktrynie. Byli wśród nich między innymi patolog John Nuzum z Kolegium Medycznego Uniwersytetu Illinois i chirurg Michael Scott z Butte w Montanie, a także położnik James Young z Edynburga w Szkocji, który opracował badania łączące pleomorficzne cykle bakteryjne z rakiem. Opisali oni małe, ledwo widoczne formy (prawdopodobnie mikrozymy) i sposób, w jaki przekształciły się w większe formy ziarniaków, następnie w formy pręcikowe, a na końcu w formy grzybopodobnych zarodników. Nuzum stwierdził, że ten drobnoustrój był wystarczająco mały, aby przejść przez filtry zaprojektowane do zatrzymywania bakterii (podobnie jak Royal Raymond Rife), co wskazuje, że niektóre bakterie były wielkości wirusów.
Badania Scotta doprowadziły do wyróżnienia trzech stadiów rozwoju mikrobów raka, w tym stadium grzybiczego. Jego praca była próbą wyjaśnienia cyklicznego pleomorfizmu z początku XX wieku. Podobnie jak inni badacze, którzy poświęcili się badaniu raka, zmarł zapomniany po latach bojkotowania go przez medycynę głównego nurtu.
Bakterie Coxiella burnetii wykazujące polimorfizm.
James Young opublikował w roku 1921 w magazynie Edinburgh Medical Journal artykuł „Description of an organism obtained from Carcinomatous Growths” („Opis organizmu uzyskanego z rakotwórczego wzrostu”). Inny naukowiec, T.J. Glover, opublikował w roku 1930 w czasopiśmie Canada Lancet and Practitioner pracę „Bacteriology of Cancer” („Bakteriologia raka”).
Young napisał wiele prac na temat pleomorficznej natury drobnoustrojów i ich związku z rakiem. Z pomocą swojego asystenta laboratoryjnego Thomasa Deakena wyhodował organizmy z surowicy ponad 3000 pacjentów z rakiem. Ich izolat był formą, którą nazwali w roku 1935 Cryptomyces pleomorpha (ukryty pasożyt zdolny do zmiany formy), podobnie do Cryptocides primordialis (ukryty pasożyt istniejący od zarania dziejów) Rife’a z roku 1933.
Ze swojego izolatu Young i Deaken stworzyli skuteczną szczepionkę wywołującą remisję raka. Zasady, na których oparta jest ta szczepionka, zostały skopiowane i nadal są używane. Dr George Clark z Departamentu Zdrowia Publicznego potwierdził później wyniki ich badań na VI Kongresie Mikrobiologii w Rzymie w roku 1953.
W latach 1950. kilka wybitnych badaczek przyjęło teorię mikrobów rakowych. Virginia Livingston-Wheeler, Eleanor Alexander-Jackson, Irene Diller i Florence Seibert były tymi, które kontynuowały badania w tym zakresie.
Virginia Livingston-Wheeler nazwała mikroba Progenitor cryptocides (istniejący od tysiącleci jako ukryty zabójca), co zirytowało American Cancer Society (Amerykańskie Towarzystwo Raka), którego rzecznik zaprzeczał istnieniu takich bakterii. Warto zauważyć, że Virginia Livingston-Wheeler przynajmniej raz złożyła wizytę w laboratorium Rife’a w San Diego w Kalifornii, gdzie oboje mieszkali.
Dr Eleanor Alexander-Jackson była jednym z pierwszych badaczy, którzy wykazali istnienie „formy L” zarówno w przypadku trądu, jak i gruźlicy. Jej praca potwierdziła wirusopodobne cechy niektórych form bakterii, które uważano za wirusy.
Virginia Livingston-Wheeler (1906–1990) i Alan Cantwell
Jednak to Livingston-Wheeler opracowała szczepionkę z jej Progenitor cryptocides pobranych od jej pacjentów. Innym jej wkładem było odkrycie organizmów pleomorficznych występujących w plemnikach tkanki nowotworowej wytwarzających gonadotropinę kosmówkową (CG). Ten hormon ssaków tworzy tarczę przed atakiem ze strony układu obronnego organizmu, podobnie jak mechanizm obronny chroniący płód u kobiet w ciąży.
Jednym ze składników gonadotropiny kosmówkowej jest kwas sialowy, od dawna znany ze swojego związku z chorobami zwyrodnieniowymi i przerzutowym promotorem raka. Według Livingston-Wheeler ten lipid najwyraźniej ma wysoce ujemny ładunek jonowy zdolny do odpychania limfocytów i makrofagów, chroniąc w ten sposób raka.
W latach 1950. Irene Diller połączyła siły z Virginią Livingston-Wheeler i Eleanorą Alexander-Jackson po znalezieniu zarodników grzybiczych w komórkach rakowych. Badaczki te przeprowadziły wiele eksperymentów na myszach, wstrzykując im rakotwórcze formy bakterii. Ich wyniki zrobiły tak duże wrażenie na Florence Seibert, której praca rozpoczęła się w latach 1920., że wróciła z emerytury w latach 1960., aby pomóc udowodnić związek raka z bakteriami.
Wczesne prace Seibert opisywały, jak te bakterie przeobrażają się w zależności od zmian terenu lub środowiska, w którym pozwolono im rosnąć. Wspomniany zespół badaczek przeprowadził liczne badania, z których część została opublikowana przez nowojorską Akademię Nauk. Jednak wraz z zaprzestaniem finansowania ich praca została zapomniana. Florence Seibert została uhonorowana umieszczeniem w National Women’s Hall of Fame (Narodowy Panteon Kobiet) w roku 1990 w wieku 92 lat.
