NANOBAKTERIA – SKAŻONE SZCZEPIONKI
Kiedy w roku 1988 dr Olavi Kajander odkrył nanobakterię, wcale nie szukał choroby – szukał czynnika, który zabijał komórki stosowane w hodowli szczepionek. Wszystkie laboratoria borykają się z dokuczliwym i kosztownym problemem związanym z tymi szeroko stosowanymi kulturami komórek, które po kilku generacjach przestają się rozmnażać lub giną, w następstwie czego muszą zostać wyrzucone.
Dr Kajander przypuszczał, że zabija je coś niewidzialnego i kiedy przez ponad miesiąc inkubował w specjalnych warunkach rzekomo sterylne próbki, uzyskał biały nalot. Nalot zawierał cząsteczki, które nazwał później nanobakteriami, nie zdając sobie wówczas jeszcze sprawy, że niektóre ich cechy mocno odróżniają je od bakterii.
Surowica, na której dr Kajander hodował nanobakterie, pochodziła z krwi krowich płodów. Surowica, szczególnie ta z Wielkiej Brytanii, była pełna nanobakterii. Późniejsze badania wykazały, że są one obecne również u osobników pochodzących ze stad hodowanych we wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Inaczej mówiąc, nanobakteria występuje u krów, których krew jest stosowana w produkcji wielu szczepionek. Dr Kajander podkreśla, że to nie powinno jednak odstręczać ludzi od stosowania szczepionek, ponieważ rzeczywiste zagrożenie ze strony chorób, którym szczepionki mają zapobiegać, jest stosunkowo większe niż ryzyko szybkiego nabawienia się kalcyfikacji. Tym niemniej grożące potencjalnie wybuchem implikacje skażonych szczepionek i krowich produktów powinny być oczywiste dla wszystkich pracowników agencji rządowych, którzy zajmowali się tym problemem.
W rezultacie na linii dr Kajander i dr Ciftcioglu z jednej strony i agencjami zajmującymi się zapobieganiem chorobom wywiązał się ostry spór, który był prowadzony publicznie, o czym napisał Medical Letter on the CDC & FDA (z 10 czerwca 2001 roku) w artykule zatytułowanym „Nanobakterie znajdują się w szczepionkach, ale nie wiadomo, jakie jest z tego powodu ryzyko dla zdrowia”, w którym podano, że w niektórych szczepionkach przeciwko polio (chorobie Heinego-Medina) wykryto nanobakterie.
Sprawozdanie z zebrania komitetu doradczego Ośrodka Biologicznej Oceny i Badań (Center for Biologics Evaluation and Research; w skrócie CBER), agendy FDA, które odbyło się w listopadzie 2002 roku, zawiera niezwykłą decyzję, którą podjęli jego członkowie. Otóż, postanowili oni nie badać tego potencjalnego skażenia. Jak czytamy w sprawozdaniu, podstawą ich decyzji był pojedynczy eksperyment, który sugeruje, że to, co znalazł dr Kajander, było popularnie spotykanym w doświadczeniach czynnikiem skażającym, czyli niczym nowym. Inaczej mówiąc, stwierdzili, że dr Kajander popełnił błąd.
Jedną z rażących wad tego eksperymentu, sfinansowanego przez NIH i przeprowadzonego pod koniec 1999 lub na początku 2000 roku, która wyłania się z jego wyników,8 jest to, że nie użyto w nim próbki kontrolnej, którą mógł dostarczyć dr Kajander. Inaczej mówiąc, w eksperymencie nie zbadano cząsteczki, którą on odkrył. Zamiast tego wyhodowano cząsteczkę, nie wiedząc, czy jest to ta sama, o której mówił dr Kajander. Co więcej, eksperymentu nigdy nie powtórzono i na tej bardzo wątpliwej podstawie, co wynika ze sprawozdania komitetu CBER, problem nanobakterii został odrzucony jako potencjalne zanieczyszczenie. Od tego momentu opublikowano szereg prac dowodzących, że nanobakteria została wyhodowana w laboratoriach na całym świecie i że stan pacjentów poprawia się, kiedy podejmuje się przeciwko niej odpowiednie działania. Mimo to ani FDA, ani NIH nie wykazały gotowości do powtórnego zbadania skażenia szczepionek przez nanobakterie ani nie zainteresowały się terapiami przeciwko nim.
Jaka może być cena tego opóźniania badań nanobakterii? Co roku miliony pacjentów cierpiących na chorobę sercową przechodzą koszmar agonii lub umierają, ponieważ przepisane im lekarstwa nie działają. Dla członków tej grupy wybór jest prosty: spróbować czegoś nowego lub umrzeć.
Pytanie, z którym NIH i FDA mogą się spotkać, brzmi: kiedy napłynęły doniesienia o tak obiecujących wynikach leczenia, dlaczego nie zalecono lekarzom skorzystania z tej nowej możliwości oraz poinformowania o niej pacjentów, w przypadku których wyczerpano już wszelkie możliwe opcje leczenia, aby pomóc im w ten sposób podjąć bardziej świadomą decyzję co do dalszego leczenia?
Tacy uczeni, jak dr Ciftcioglu i dr Kajander wspierani przez takich kardiologów, jak Benedict Maniscalco, oraz doświadczonych lekarzy ogólnych, jak Douglas Hopper, są sfrustrowani tym, że tak wielu pacjentom i ich lekarzom nie przekazuje się informacji, która mogłaby im pomóc, zwłaszcza w przypadkach, w których nie ma żadnego ratunku. Póki co zwapnienie kroczy nie zagrożone zbierając żniwo w postaci milionów ofiar i rosnących kosztów.
POSTSCRIPTUM
W maju 2005 roku dr Olavi Kajander dostarczył na połączone spotkanie FDA i Europejskiej Agencji Medycznej otrzeźwiające doniesienie dotyczące ochrony przed wirusami, poparte danymi potwierdzającymi to, co zostało po raz pierwszy opublikowane w roku 1997, w którym stwierdził, że szczepionki są skażone nanobakteriami.
Od roku 1999 rządowe agencje nie zrobiły dosłownie nic, aby zbadać tę sprawę, głównie z powodu eksperymentu przeprowadzonego przez NIH, w którym nie użyto jako próbek kontrolnych cząsteczek odkrytych przez dra Kajandera. Tak więc teraz, kiedy skażenie zostało już oficjalnie zgłoszone odpowiedzialnym władzom, pozostaje tylko zapytać: co zrobią?
Następnie, 24 czerwca 2005 roku, oznajmiono o znalezieniu „dymiącego rewolweru” – depozytów wapnia w chorobie sercowej. Brytyjscy uczeni opublikowali w medycznym magazynie Circulation Research9 dowód potwierdzający, że kryształy fosforanu wapnia powodują stan zapalny arterii. Zapalenie jest główną przyczyną zawałów serca, podczas gdy dotychczas większość kardiologów uważała, że kalcyfikacja jest tylko niewinnym biernym widzem procesu zapalnego i dlatego nigdy nie ukierunkowywano leczenia na depozyty wapnia. Jeśli to brytyjskie odkrycie okaże się prawdziwe, spowoduje ponowną ocenę podejścia i to nie tylko w stosunku do stanu zapalnego, ale i do choroby sercowej, tym razem traktując kalcyfikację jako główną ich przyczynę.
O autorze:
Douglas Mulhall jest czołowym dziennikarzem specjalizującym się w zakresie nanotechnologii, który często występuje w ogólnokrajowych programach telewizyjnych w USA. Jest współautorem metod pomiaru wpływu środowiska stosowanych przez agencje rządowe, a także autorem książki Our Molecular Future (Nasza molekularna przyszłość), w której opisuje, jak używać nanotechnologii w charakterze obrony przed falami tsunami i innymi naturalnymi katastrofami. Jest twórcą nagradzanych filmów dokumentalnych oraz współzałożycielem pierwszej komercyjnej stacji telewizyjnej na Ukrainie. Pisuje artykuły do takich amerykańskich pism, jak News Day, The Futurist i The National Post, które są tłumaczone na inne języki. Wniósł duży wkład do pierwszej książki wydanej przez Financial Times (Wielka Brytania) omawiającej możliwości „zielonego interesu” oraz napisał i zredagował kilka poradników. Zasiada w radach doradczych Center for Responsible Nanotechnology i Acceleration Studies Foundation. Skontaktować się z nim można, pisząc na adres poczty elektronicznej: info@calcify.com.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. Krystaliczny kwas o wzorze C10H16N2O8, który działa jako silny środek chelatujący. Sodowa sól EDTA jest stosowana jako antidotum przy zatruciach metalami i jako przeciwkoagulant. – Przyp. tłum.
2. Maniscalco i inni, „Calcification in Coronary Artery Disease Can Be Reversed by EDTA-Tetracycline Long-term Chemotherapy”, Pathophysiology, 28 lipca 2004.
3. Daniel A. Shoskes, Kim D. Thomas, Eyda Gomez, „Anti-nanobacterial therapy for men with chronic prostatitis/chronic pelvic pain syndrome and prostatic stones: Preliminary Experience”, J. Urology, luty 2005.
4. Dawno temu kanarki były używane w kopalniach jako wskaźnik występowania w nich trujących gazów. – Przyp. tłum.
5. Żywe organizmy zdolne do przeżycia w ekstremalnie niekorzystnych warunkach. – Przyp. tłum.
6. Elizabeth Waters i inni, „The Genome of Nanoarchaeum equitans: Insights into early archaeal evolution and derived parasitism”, PNAS, 100(22):12984–12988, 28 października 2003.
7. Neva Ciftcioglu i inni, „A potential cause for kidney stone formation during space flights: Enhanced growth of nanobacteria in microgravity”, Kidney International, 67:1–9, 2005.
8. John O. Cisar i inni, „An alternative interpretation of nanobacteria-induced biomineralization”, PNAS, 97(21):11511–11515, 10 października 2000.
9. Imad Nadra i inni, „Proinflammatory Activation of Macrophages by Basic Calcium Phosphate Crystals via Protein Kinase C and MAP Kinase Pathways – A Vicious Cycle of Inflammation and Arterial Calcification?”, Circulation Research, 96(12):1248–1256, 24 czerwca 2005.
Od redakcji:
Niniejszy artykuł oparty został na książce Douglasa Mulhalla i Katji Hansen The Calcium Bomb: The Nanobacteria Link to Heart Disease & Cancer (Bomba wapniowa – związek nanobakterii z chorobą sercową i rakiem) (wydawnictwo Writers’ Collective, 2005), która została wybrana przez Foreword Magazine jako finalistka konkursu Książka Roku 2004 w dziedzinie zdrowia. Więcej informacji na jej temat można uzyskać na stronie internetowej zamieszczonej pod adresem www.calcify.com.
