Rosyjski program zdalnego widzenia

Przechodząc do rosyjskiego programu zdalnego widzenia, warto przypomnieć, co powiedział Lenin sławnemu pisarzowi science fiction H.G. Wellsowi w czasie rozmowy na Kremlu:

 

„Masz rację. Zrozumiałem to sam, kiedy czytałem twoją powieść Wehikuł czasu. Wszystkie ludzkie koncepcje są na skalę naszej planety. Opierają się na przeświadczeniu, że potencjał techniczny, chociaż będzie się rozwijał, nie przekroczy nigdy granicy Ziemi. Jeżeli uda nam się ustanowić komunikację międzyplanetarną, wszystkie nasze filozofie, poglądy moralne i społeczne trzeba będzie zrewidować. W tym przypadku potencjał techniczny, stając się nieograniczony, położy kres roli przemocy jako metody postępu”.¹⁸

Władimir Iljicz Lenin w rozmowie z H.G. Wellsem

 

Prawdopodobnie niewielu Rosjan było świadomych tych słów Lenina. Gdyby jednak były znane, można by je interpretować jako niekwestionowane poparcie dla radzieckich badaczy parapsychicznych, biorąc pod uwagę liczne obserwacje UFO i dziwność spotkań z obcymi istotami, których rosyjscy badacze zjawisk paranormalnych byli świadomi.

Ale czy Lenin i bolszewicy faktycznie popierali badania nad parapsychologią? Były rzeczywiście wczesne badania tego rodzaju za Sowietów w latach 1920. (Jednakże Lenin zmarł w roku 1924). Był nawet bolszewicki tajny policyjny kryptograf (Gleb Bokij) zaangażowany w praktyki ezoteryczne.¹⁹

Pojęcie „zdalne widzenie” ukuto na początku lat 1970., ale rosyjskie badania parapsychologiczne zaczęły się znacznie wcześniej. W późniejszej epoce „pieriestrojki” stosowano takie terminy, jak „psychotronika” i „biokomunikacja”, aby nadać badaniom sznyt marksistowsko-leninowski. Między innymi z tego powodu rosyjscy badacze skupiali się na narzędziach fizycznych.

Przed czasami radzieckimi Rosja miała długą historię religijnego mistycyzmu, a w szczególności szamanizmu, w którym zjawiska paranormalne są wszechobecne. Ta bogata historia była tak mocno zakorzeniona wśród ludzi, że w pierwszych latach swojej władzy rząd radziecki wysyłał emisariuszy do wschodniej Rosji, próbując zyskać poparcie tamtejszych uciskanych ludów obietnicami wspaniałego życia w nowym socjalistycznym państwie radzieckim. Pewnego razu podróżnik Nikołaj Roerich udał się do zachodniej Mongolii z błogosławieństwem Lenina, gdzie usiłował przekonać lud wyznawców Oirota, że Lenin jest ich długo wyczekiwanym bogiem, który właśnie powrócił w jego ciele.²⁰ Innym razem Roerich podawał się nawet za dalajlamę w Tybecie.

Wraz z rozpadem carskiego porządku oraz eksplozją otwartości i eksperymentowania po rewolucji październikowej na początku lat 1920. prof. L.L. Wasiliew prowadził badania nad telepatią i jasnowidzeniem. Ich wyniki opublikowano jednak dopiero po roku 1959. Podobne badania trwały w kolejnych latach, ale głównie niejawnie, bowiem w czasach Stalina w Związku Radzieckim dominowała sztywna forma marksizmu. Nawet trzy lata po jego śmierci w roku 1953 telepatię określano w radzieckiej encyklopedii jako idealistyczną i antyspołeczną. Jednak gdy premierem został Nikita Chruszczow, poluzowano ograniczenia i zezwolono na badania. Ta zmiana nastąpiła podobno po jego wizycie w Indiach w roku 1955, gdzie widział pokazy joginów zakopywanych w ziemi na kilka dni, a następnie odkopywanych żywych i zdrowych.

Martin Ebon opisuje trzy okresy badań nad parapsychologią.²¹ Pierwszym była „złota era” radzieckiej parapsychologii w latach 1960. Rozpoczęły ją badania Wasiliewa, które prowadził przeszło trzydzieści lat wcześniej i teraz mógł je wznowić. Drugi etap zaczął się w roku 1968, ale około roku 1970 kontakt między radzieckimi parapsychologami i ich kolegami z zagranicy zaczął się urywać. Trzeci okres w radzieckiej parapsychologii rozpoczął się w latach 1970.

12 listopada 1982 roku na Sekretarza Generalnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego wybrano Andropowa. Jako następca Breżniewa piastował najwyższą funkcję w państwie. Znacznie trudniej było prowadzić badania po przejęciu przez Andropowa kontroli nad KGB, która od czasu do czasu monitorowała i nadzorowała eksperymenty. Jednak, jak zobaczymy, to generałowie KGB o otwartych umysłach kierowali późniejszym programem zdalnego widzenia.

Kilkoro rosyjskich mediów stało się powszechnie znanych, spośród których najsłynniejsza była prawdopodobnie Nina Kułagina. Jej nazwisko stało się znane na Zachodzie dzięki popularnej książce Sheili Ostrander i Lynn Schroeder Psychic Discoveries Behind the Iron Curtain (Parapsychiczne odkrycia za żelazną kurtyną). Według doniesień Kułagina potrafiła widzieć dermooptycznie (to znaczy swoim ciałem) i poruszać przedmioty swoim umysłem. Jest film, na którym robi to drugie mocno skupiona. J.G. Pratt, amerykański parapsycholog, podróżował sześć razy do Rosji i w czasie tych podróży testował rzekomą zdolność Kułaginy do czytania za pomocą opuszek palców. Nie udało mu się jednak przeprowadzić eksperymentu spełniającego jego warunki, przez co nigdy nie wykonał ani jednego prawdziwie naukowego testu.

 

 

Nina Kułagina podczas demonstracji psychokinezy.

 

 

Dwa kolejne przykłady zdolności PSI (paranormalnych), chociaż nie tak egzotyczne, jak psychokineza czy czytanie w myślach, są warte uwagi, ponieważ odniesiono podobno sukces ze znakami alfanumerycznymi, czyli w tym, w czym projekt Star Gate nie był w stanie dokonać istotnego postępu. Znaki alfanumeryczne to słowa i liczby. Chociaż zdalni obserwatorzy mogą pozyskiwać informacje o namacalnych zjawiskach, takich jak ludzie, rzeczy i zdarzenia, liczby i słowa okazują się umykać ich percepcji.

Karl Nikołajew (aktor) i Jurij Kamienski (biofizyk) byli również gwiazdami na rosyjskiej scenie parapsychicznej. Jedna z ich sztuczek polegała na wykorzystywaniu „krótkich wybuchów emocjonalnych” do tworzenia odpowiednika alfabetu Morse’a. Przebywający w Moskwie Kamienski przesłał zaszyfrowane słowo „MIG” (typ radzieckiego samolotu) będącemu w transie Nikołajewowi w Leningradzie. Szyfr składał się z dwóch myślników oznaczających „m”, dwóch kropek oznaczających „i” oraz dwóch myślników i kropki oznaczających „g”. Podobno zmiany w pracy serca Nikołajewa współgrały z wiadomością od Kamienskiego.²²

W innym eksperymencie alfanumerycznym uczestniczyli mąż i żona, Jurij Korabielnikow i Ludmiła Tiszczenko-Korabielnikowa. Wykonali oni ponad osiem tysięcy prób jasnowidzenia, a w jednej z nich umieszczono kształty geometryczne i liczby wewnątrz nieprzezroczystych kopert. Ta uzdolniona para mediów potrafiła odgadnąć poprawnie około 70 procent obrazów lub liczb w porównaniu do 20 procent pozytywnych trafień przewidywanych na podstawie rachunku prawdopodobieństwa.²³

Zdecydowanie najwięcej dostępnych informacji w języku angielskim o rosyjskim zdalnym widzeniu zawdzięczamy podróżom dra Edwina Maya, badaczce Larissie Wilenskajej i zdalnemu obserwatorowi Joemu McMoneagle’owi. W roku 1991 May i Wilenskaja przyjechali z dwumiesięczną wizytą, w czasie której spotkali się z wieloma badaczami. W latach 1990. May, McMoneagle i inna czołowa zdalna obserwatorka z Fort Meade, Angela Ford, porównali notatki z Rosjanami kierującymi swoim programem. Zostało to przedstawione z fascynującymi szczegółami w książce Maya, Rubla i Auerbacha ESP Wars East and West: An Account of the Military Use of Psychic Espionage as Narrated by the key Russian and American Players (Wojny ESP na Wschodzie i Zachodzie – opis wojskowego wykorzystywania szpiegostwa parapsychicznego w relacjach kluczowych rosyjskich i amerykańskich graczy)²⁴. Generał Aleksiej Sawin i generał major Nikołaj Szam, zastępca dyrektora KGB (emerytowany), to dwaj główni narratorzy po stronie rosyjskiej.