Wprowadzenie do gastropauzy
Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 130 (2/2020)
Tytuł oryginalny: „Introducing Gastropause”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 27, nr 1
Dr Jonathan V. Wright
Copyright © 2018
Wszyscy jesteśmy świadomi – zwłaszcza kobiety – istnienia menopauzy, kiedy jajniki kobiet zmniejszają, a następnie wstrzymują wydzielanie estrogenów, progesteronu i niewielkiej ilości testosteronu. Poziom testosteronu u mężczyzn spada z czasem (proces ten nazywany jest „andropauzą”), ale znacznie wolniej niż u kobiet. Ponieważ jednak nasze ciała zostały nasycone tysiącami pestycydów, herbicydów i innych zabójczych cząsteczek, które nie występowały na Ziemi przed XX wiekiem, poziom testosteronu zaczął spadać u mężczyzn w znacznie młodszym wieku. Coraz więcej mężczyzn zdaje sobie sprawę z występowania u nich andropauzy w młodszym wieku niż u ich przodków.
Od czasu pojawienia się kompleksowej bioidentycznej hormonalnej terapii zastępczej (BHTZ), którą zastosowano po raz pierwszy w klinice Tahoma na początku lat 1980., setki tysięcy kobiet po menopauzie zauważyły, że są zdrowsze znacznie dłużej niż pomenopauzalne kobiety niestosujące BHTZ. Dodatkowym efektem, który zauważyła u siebie większość kobiet po menopauzie stosujących BHTZ przez dekadę lub dłużej, jest starzenie się w wolniejszym tempie od kobiet po menopauzie w tym samym wieku niestosujących BHTZ.
Mężczyźni z reguły wolniej podejmują działanie w celu dbania o własne zdrowie. Ale z oczywistych dla mężczyzn powodów szybciej robimy coś ze spadkiem poziomu naszego testosteronu i robienie tego w ramach męskiej BHTZ w podobny sposób wpływa na zdrowie i długowieczność, jak w przypadku kobiet stosujących BHTZ.
Jest jeszcze trzecia ważna „pauza” przytrafiająca się zarówno kobietom, jak i mężczyznom, która znacząco zmniejsza nasze szanse na zdrową długowieczność. Jest ona całkowicie pomijana i – wierzcie lub nie – często jeszcze bardziej pogarsza ją konwencjonalna lub „standardowa” opieka medyczna. Jest nią „gastropauza”, która jest zanikającą z czasem funkcją naszych żołądków. Gastropauza nie przytrafia się każdemu – w klinice Tahoma mieliśmy okazję gratulować niektórym 85-latkom ich działających w stu procentach prawidłowo żołądków. Niestety, gastropauza znacznie częściej występuje przed osiągnięciem tego wieku.
Gastropauza została wyjątkowo dobrze udokumentowana w naukowej publikacji kliniki Mayo z roku 1932 zatytułowanej „Normal Range of Gastric Acidity from Youth to Old Age” („Normalny zakres kwasowości żołądka od młodości do starości”)1, mimo iż wtedy nie była jeszcze tak nazywana. Kierowani przez dr Frances Vanzant i dra Waltera C. Alvareza naukowcy z kliniki Mayo przejrzeli testy wydzielania kwasu żołądkowego przeprowadzone na 3308 ochotnikach uczestniczących w badaniu (1454 kobiet i 1854 mężczyzn) w wieku od 20 do 79 lat. (Do własnych danych dodali także wyniki podobnych badań przeprowadzonych na 365 dzieciach w wieku od 1 do 20 lat, co dało sumaryczną liczbę ocenianych przypadków wynoszącą 3673).
Oto ich ustalenia na temat osób w wieku 20 lat i starszych, których żołądki wydzielają nieoptymalną ilość kwasu solnego, co stanowi definicję gastropauzy.
Jak można się spodziewać, częstotliwość występowania tego zaburzenia wzrasta u obu płci wraz z wiekiem aż do wieku od 60 do 69 lat. W każdej grupie wiekowej więcej kobiet niż mężczyzn cechowało się wydzielaniem nieoptymalnej ilości kwasu solnego w soku żołądkowym. [Nieoptymalna ilość kwasu solnego może mieć postać hipochlorhydrii (niedokwaśności), czyli niedostatecznej ilości kwasu solnego w soku żołądkowym, lub achlorhydrii (bezkwaśności), czyli braku kwasu solnego w soku żołądkowym].
Oto zaproponowane przez badaczy możliwe wyjaśnienie spadku odsetka badanych osób z niskim lub zerowym kwasem żołądkowym po 70 roku życia:
Wydaje się, że po 65 roku życia zdecydowanie spada poziom (niedokwaśności i) bezkwaśności, być może dlatego, że osoby z (niedokwaśnością i) bezkwaśnością nie są dostatecznie odporne ani długowieczne, jak ci, którzy mają mocno kwaśny sok żołądkowy”. Krótsza wersja tego wyjaśnienia brzmi: „Osoby ze zbyt małą ilością kwasu solnego w soku żołądkowym lub bez niego nie żyją tak długo!”
