Przyjmowanie większych lub częstszych dawek PPI, jak to się często zaleca w przypadku „nieuleczalnej” zgagi lub w leczeniu wrzodów trawiennych, wywołuje stan achlorhydrii (brak kwasu żołądkowego) odpowiadający końcowej fazie naturalnie występującej gastropauzy.
Istnieje wiele poważnych zastrzeżeń dotyczących stosowania PPI. Najczęstsze krótkotrwałe niepożądane działania obejmują biegunkę, reakcje skórne i ból głowy, które czasami mogą mieć ostry charakter. Inne negatywne skutki, które występują rzadziej, to impotencja, powiększenie piersi i dna moczanowa. Obecnie dostępne inhibitory pompy protonowej to Prilosec (omeprazol), Prevacid (lanzoprazol), Aciphex (rabeprazol) i Nexium (esomeprazol).
Ale przecież te patentowane leki łagodzą objawy… wszyscy słyszeliśmy o „krótkotrwałej korzyści, długotrwałym bólu”, nieprawdaż? Właśnie to dają wszystkie te standardowe metody (pomijające pomiar kwasu żołądkowego), czyli krótkotrwałą ulgę. Żaden z tych patentowanych leków nie powoduje zamknięcia dolnego zwieracza przełyku i zablokowania refluksu kwasu! „Działają”, usuwając jak najwięcej kwasu (środki zobojętniające kwasy) lub osuszając strumień kwasu. W ten sposób powstrzymują ból wynikający ze zgagi, przyspieszając przy tym proces starzenia i powodując niedożywienie!
Ulga oferowana przez przeciwkwasowe patentowane leki jest przejściowa. Zgaga ustępuje, dopóki poziom kwasu pozostaje obniżony, a pozostaje on obniżony dopóty, dopóki przyjmuje się lekarstwa. Jeśli przestaje się je brać, ryzykuje się powrót zgagi, czasem związany z czymś w rodzaju „zemsty”, co my medycy nazywamy nawrotem.
Te patentowane leki zaburzają naturalne środowisko żołądkowo-jelitowe. Chociaż powszechnie uważa się je za bezpieczne i dobrze tolerowane, te jednak leki blokujące kwas z samej swojej natury wywołują głębokie zmiany w środowisku wewnętrznym żołądka i jelit. Zmiany te zostały powiązane z szerokim zakresem dolegliwości. Dekady badań wykazały, że przewlekle niski poziom kwasu żołądkowego (niekoniecznie powodowany przez leki patentowane) może być szkodliwy na dłuższą metę, prowadząc do niestrawności, złego wchłaniania i niedożywienia.
Można się uzależnić od patentowanych leków przeciwkwasowych. Gdy zaczniemy je przyjmować, szybko możemy stać się od nich zależni. Działają tylko tak długo, jak długo je przyjmujemy. Przerwanie ich przyjmowania zwykle wywołuje „odbicie” kwasu, które może zostać stłumione jedynie przez – tak, zgadliście – przyjmowanie jeszcze większej ilości tych specyfików. Wprawdzie nawrót jest zwykle krótkotrwały i trwa najwyżej kilka dni, ale ilu ludzi jest w stanie znieść zgagę, gdy może ją szybko stłumić, wracając do swojego ulubionego leku tłumiącego kwas? Chociaż nie jest to do końca prawdziwe uzależnienie, to jednak po rozpoczęciu tej procedury stajemy się w pewnym sensie uzależnieni od tłumienia kwasu.
Ta strategia jest bardzo korzystna dla firm produkujących patentowane lekarstwa, ale pozostawia wiele do życzenia z punktu widzenia osób cierpiących na zgagę. Gdyby te patentowane leki rzeczywiście leczyły zgagę/GERD, wówczas firmy farmaceutyczne nie zarabiałyby tyle samo, co zarabiają teraz, sprzedając swoje patentowane leki, które przynoszą jedynie tymczasową ulgę.
Podsumowanie
1. Z wiekiem poziom kwasu żołądkowego nie rośnie, jak można by się spodziewać po wzroście zgagi związanym z wiekiem. W rzeczywistości u wielu osób poziom kwasu spada.
2. Nadużywanie środków zobojętniających lub buforujących kwas oraz stosowanie silnych leków inhibitujących wytwarzanie kwasu może hamować wchłanianie niezbędnych składników odżywczych oraz zaburzać trawienie białka, minerałów i niektórych witamin.
3. Wynikające z tego niedożywienie może przez wiele lat prowadzić do depresji, osteoporozy, zapalenia stawów i innych przewlekłych chorób zwyrodnieniowych, które obniżają jakość naszego życia i mogą ostatecznie skrócić jego długość.
4. Najlepszym sposobem leczenia „niestrawności kwasowej” nie jest zmniejszanie ilości kwasu żołądkowego, ale (prawie zawsze) jej zwiększanie. Pamiętajmy, że optymalna ilość kwasu żołądkowego sama „zamyka drzwi” między żołądkiem i przełykiem. Zastępczy kwas w postaci bezpiecznych, niedrogich substytutów endogennego (produkowanego wewnętrznie) kwasu żołądkowego, takich jak chlorowodorek betainy z pepsyną, poprawia trawienie, dzięki czemu zgaga, niestrawność, wzdęcia i gazy ostatecznie zanikają.
5. Usprawnione trawienie i wchłanianie niezbędnych składników odżywczych, które można uzyskać poprzez odpowiednie uzupełnienie kwasu w połączeniu z naturalnymi dodatkowymi enzymami trawiennymi oraz poprzez eliminację toksyn i alergenów, poprawia zdrowie, wydłuża życie oraz łagodzi lub eliminuje objawy z długiej listy chorób związanych z niedostatecznym wytwarzaniem kwasu żołądkowego.
6. Chociaż zgaga/niestrawność kwasowa jest najczęściej objawem gastropauzy, istnieją też inne przyczyny tych objawów. Jedną z nich jest alergia pokarmowa – niektóre osoby zgłaszają, że zgaga i niestrawność znikają, gdy wyeliminowane zostają określone pokarmy (zwykle nabiał i gluten, kawa i alkohol). Mimo iż często do zmniejszenia poziomu kwasu żołądkowego poniżej optymalnego poziomu lub gastropauzy dochodzi z powodu starzenia się, inną przyczyną może być infekcja wirusowa.5,6 Nierzadko jest nią na przykład bakteria Helicobacter pylori.
Helicobacter pylori
Konkluzje
Przyczyną zgagi i GERD jest niezamykanie się mięśnia dolnego zwieracza przełyku, który w normalnych warunkach zamyka się pod wpływem mocnego kwasu żołądkowego. Stąd standardowe leczenie zgagi i GERD za pomocą leków blokujących kwas jest w rzeczywistości postępowaniem niezgodnym z etyką zawodową!
Zgaga jest zwykle łagodnym stanem, ale jeśli cierpi się na nią regularnie przez miesiące lub nawet lata, może być oznaką poważnej choroby, takiej jak wrzód przełyku lub przełyk Barretta, który jest poważnym stanem mogącym prowadzić do zabójczej formy raka. Dlatego zawsze sugerujemy, żeby pierwszym krokiem w leczeniu zgagi było skonsultowanie się z lekarzem w celu wykluczenia wrzodu i choroby Barretta, a następnie poprowadzenie pacjenta i wspieranie leczenia zgagi/GERD w naturalny sposób.
O autorze:
Dr Jonathan V. Wright jest absolwentem Uniwersytetu Harvarda i Uniwersytetu Michigan. Jest prekursorem badań i stosowania naturalnych kuracji. Jako pierwszy opracował i wprowadził w roku 1982 kompleksowe wzorce bioidentycznych hormonów (w tym estrogenów, progesteronu, DHEA i testosteronu) oraz kierował rozwojem testów prowadzących do zapewnienia ich bezpiecznego stosowania. Inne jego osiągnięcia obejmują zapoczątkowanie skutecznego naturalnego leczenia eliminującego astmę dziecięcą, opracowanie naturalnego leczenia powstrzymującego utratę wzroku lub poprawiającego widzenie u większości osób z „suchym” zwyrodnieniem plamki żółtej, pionierskie zastosowanie aldosteronu w celu odwrócenia związanego z wiekiem ubytku słuchu, odkrycie wpływu jodu na metabolizm estrogenu oraz kobaltu na detoksykację steroidów, a także popularyzowanie stosowania naturalnego cukru D-mannozy do eliminacji zakażeń układu moczowego. Jest dyrektorem medycznym założonej przez siebie Kliniki Tahoma mieszczącej się w Tukwila w stanie Waszyngton (www.TahomaClinic.com). Napisał 13 książek i wiele artykułów medycznych. Od roku 1994 pisze do ukazującego się co miesiąc biuletynu Green Medicine (Zielona medycyna), którego jest także wydawcą. Dotychczas w Nexusie ukazały się trzy artykuły jego autorstwa: „Nikotynamid i choroba zwyrodnieniowa stawów” (nr 115), „Zapobieganie i leczenie cukrzycy w ciąży” (nr 116) i „Jod w zapobieganiu i leczeniu raka piersi” (nr 127). Więcej o nim i jego biuletynie dowiedzieć się można odwiedzając stronę internetową zamieszczoną pod adresem www.GreenMedicineNewsletter.com.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. F. Van Zant et al., „Normal Range of Gastric Acidity from Youth to Old Age” („Normalny zakres kwasowości żołądka od młodości do starości”), Archives of Internal Medicine, 1932, 49(3):345.
2. Więcej informacji na temat „odległych” efektów Candida albicans można znaleźć w książce dra med. C. Oriana Trussa The Missing Diagnosis (Brakująca diagnoza), www.usedbooksearch.co.uk.
3. G.R. Giles, C. Humphries et al., „Effect of pH changes on the cardiac sphincter” („Wpływ zmian pH na dolny zwieracz przełyku”), Gut, 1969, 10:852856.
4. D. Grémillet, A. Prudor et al., „Vultures of the Seas: Hyperacidic Stomachs in Wandering Albatrosses as an Adaptation to Dispersed Food Resources, including Fishery Wastes” („Sępy morza – hiperkwaśne żołądki u wędrownych albatrosów jako adaptacja do rozproszonych zasobów żywności, w tym odpadów rybnych”), PLoS One, czerwiec 2012, 7(6), e37834.
5. T. Gledhill, R.J. Leicester et al., „Epidemic hypochlorhydria” („Epidemiczna niedokwaśność”), British Medical Journal, maj 1985, 289:1383–1386.
6. E.J. Ramsey, K.V. Carey et al., „Epidemic gastritis with hypochlorhydria” („Epidemiczne zapalenie żołądka z niedokwaśnością”), Gastroenterology, 1979, 76:1449–1457.
