Uzdrawianie poprzez regresję do wcześniejszych inkarnacji - „Nexus”

Uzdrawianie poprzez regresję do
wcześniejszych inkarnacji

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 79 (5/2011)
Tytuł oryginalny: „Past-Life Regression: An Ancient Healing Tool”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 18, nr 4

Charu Bahri

PRZEŻYĆ RAZ JESZCZE PRZESZŁOŚĆ I ULŻYĆ CIERPIENIOM

Regresja (cofnięcie) do poprzedniego życia (past-life regression; w skrócie PLR) jest metodą przenoszenia się wspomnieniami w stanie hipnozy do wcześniejszych żyć. Chociaż regresja do poprzednich żyć stała się popularna na Zachodzie dopiero w ostatnim półwieczu, techniki cofania pojedynczych osób do ich wcześniejszych żywotów funkcjonują na Wschodzie dużo dłużej.

Wiedza o poprzednich życiach w hinduizmie

W Indiach cofnięcie do wcześniejszych żyć jest powszechnie akceptowane w charakterze terapii uzdrawiającej, ponieważ współgra ono z hinduistycznymi wierzeniami dotyczącymi śmierci i powtórnych narodzin. Osiadły w Hyderabadzie dr Kondaveti Newton, założyciel Akademii Badań Życia¹ i terapeuta z zakresu wcześniejszych żyć, w celu lepszego wyjaśnienia sprawy cytuje słowa Sri Kriszny ze świętej księgi hinduizmu Bhagavad Gity: „Jak człowiek odrzucający znoszone ubranie przywdziewa nowy ubiór, takoż mieszkaniec ciała, odrzucając zużyte ciała, wchodzi w inne, zupełnie nowe”. W Gicie czytamy również: „Złe uczynki z naszych byłych żywotów dręczą nas pod postacią chorób i dolegliwości”.

Dr Newton podkreśla, że każda dolegliwość, zarówno ciała, jak i umysłu, ma swoje korzenie w działaniach, które miały miejsce we wcześniejszych życiach. Dlatego cofnięcie do poprzednich żyć ma sens – jest sposobem na dotarcie do ludzkiego psyche, aby wydobyć na światło dzienne przyczyny obecnej dolegliwości. Łączenie przyczyny i skutku z oceną związku między nimi pomaga duchowi znieść efekty dawnych uczynków (karmy).

Praktyka regresji do wcześniejszych żyć jest wyraźnie przedstawiona w Upaniszadach, zbiorze świętych tekstów hinduskich datowanych na 5000 lat. Jest ona również szczegółowo omówiona w jogasutrach Patandżalego, hinduskiego uczonego żyjącego w II wieku p.n.e. Hinduizm przyjmuje, że dusza odradza się wielokrotnie aż do momentu uwolnienia się z ziemskich więzów, dostępując w ten sposób zbawienia.²

Patandżali uważał, że wędrówka duszy od narodzin do narodzin staje się coraz trudniejsza, ponieważ jest ona obarczona pamięcią karmy z poprzednich żyć. Pisał o prati prasav, czyli „wstecznym narodzeniu”, jako sposobie na powtórne narodzenie się w pamięci dawnej traumy w celu zrozumienia i ustosunkowania się do problemów bieżącego życia.

Hinduscy terapeuci stosujący regresję do wcześniejszych żyć uważają, że do uzdrowienia dochodzi, kiedy dana osoba wraca do przyczyny i osiąga zrozumienie, że problemy, z którymi się boryka w obecnym życiu, wynikają z nie zakończonych spraw z poprzednich żyć. Wykorzystują prati prasav, czyli regresję do wcześniejszych żyć, w celu pomagania ludziom w rozwiązywaniu konfliktów, które ciągną się za nimi z dawnych żyć, uzyskując w ten sposób wyzdrowienie. Mimo iż ta metoda nie jest zbyt szeroko stosowana we współczesnych Indiach, terapeuci uważają, że prati prasav może być również wykorzystywana do zapamiętywania naszych nauk i umiejętności z przeszłości (sadhana), do przywołania tego, co pozostawiliśmy w poprzednim życiu.

Odwołania do wcześniejszych żyć w buddyzmie

Według dra Newtona o regresji do poprzednich żyć wspomina się również w innych religiach dominujących w starożytnych i średniowiecznych Indiach, ponieważ ludzie lepiej rozumieli wtedy prawo przyczyny i skutku (działań), znane również jako prawo karmy. Jego zdaniem: „Buddyjskie opowieści Jataki [założyciela Jainizmu] oraz Jati Smaran Mahavira to nie tylko nauki, ale i praktyczne narzędzia pozwalające zniwelować dawne przyczyny a obecne skutki”.³

Ostatecznie reinkarnacja stanowi integralną część buddyzmu, co sprawia, że kapłani buddyjscy głoszą, iż jednym z głównych celów życia jest możliwość dobrego zgonu – to znaczy świadomego i tak łatwego, jak to tylko możliwe – aby na zawsze uwolnić się od materialnego świata i cyklu powtórnych narodzin. Opowiadają, jak natężenie nie spełnionych pragnień i emocje mogą opóźnić pośmiertne przejście duszy na wyższy poziom, podobnie jak to jest, gdy niesiemy za dużo bagażu podróżując samotnie. Z tych powodów zalecają w momencie umierania medytację na temat Boga i aby to ułatwić przysyłają lamę lub kapłana, który spoczywającemu na łożu śmierci czyta głośno teksty z Bardo Thodol (Tybetańska księga zmarłych) mówiące, by nie lękał się śmierci. Księga ta opisuje, jak dusza, która dopiero co wyzwoliła się z ciała, usycha z tęsknoty za doświadczeniami swojego ostatniego życia jako śmiertelnika. To pragnienie prowadzi zwykle duszę do powrotu do materialnego świata i do kolejnego w nim życia. To oznacza również, że myśl umierającego, taka jak: „Nie mogę zostawić tej osoby” – może rozbrzmiewać w umyśle duszy po śmierci i popychać nowo wyzwolonego ducha ku powtórnym narodzinom w celu jej spełnienia.

Sogyal Rinpoche napisał w The Tibetan Book of Living and Dying (Tybetańska księga życia i umierania)⁴, że świadomość wibruje setki razy szybciej, kiedy uwolni się od ciała (na przykład po śmierci), co oznacza, że myśli rodzące się w świadomym umyśle po śmierci manifestują się, jak gdyby natychmiastowo. Sugeruje to, że możemy kreować naszą rzeczywistość w życiu pozagrobowym tak samo, jak to czynimy w normalnym życiu, tyle że znacznie silniej.

Praktyki psychiatryczne są pokrewne uzdrawianiu za pomocą regresji do poprzedniego życia

Hinduska i buddyjska wiara, że świadomość przeżywa śmierć i zachowuje piętna pochodzące z wcześniejszych inkarnacji, stanowi podstawę terapii polegającej na regresji do poprzedniego życia, która jest uprawiana obecnie na Zachodzie. Podłączenie się do tych wspomnień pomaga człowiekowi zrozumieć i przezwyciężyć głęboko zakorzenione w nim i powodujące problemy emocje. Mimo iż może to zabrzmieć nienaukowo, praktyka regresji do poprzednich wcieleń rezonuje z metodą psychologicznego uzdrawiania znaną jako psychoanaliza, której pionierami byli działający w Wiedniu w latach 1890. Josef Breuer i Zygmunt Freud. Zdaniem interdyscyplinarnego kosmologa Paula Von Warda, Breuer i Freud „...zrozumieli, że [emocjonalne] objawy można zredukować poprzez ujawnienie nie rozpoznanych emocjonalnych związków między stłumionymi wspomnieniami bieżących i dawnych wydarzeń i ich obecnymi psychicznymi i fizycznymi skutkami. Freud opracował koncepcję swobodnych asocjacji z traumatycznym wydarzeniem. Po pierwsze, stosował hipnozę, by przebić się przez opór pacjenta przed przypomnieniem tego, co było potężnym szokiem. Następnie prowadził pacjenta do wcześniejszych wydarzeń, szczególnie do tego, co zaszło w dzieciństwie”.⁵

Te techniki są wciąż stosowane przez psychiatrów i psychologów, aczkolwiek w zmodyfikowanych wersjach, by pomóc pacjentom przywrócić wspomnienia traumatycznych wydarzeń, które wpływają szkodliwie na ich fizyczne i umysłowe zdrowie, i uwolnić zablokowane energie poprzez ich świadome uwolnienie.

Sukces tych metod rodzi istotne pytanie: jeśli przywracanie stłumionych wspomnień z dzieciństwa pomaga ludziom w rozwiązywaniu niektórych kwestii psychologicznych, to czy przywracanie wspomnień z wcześniejszy inkarnacji nie powinno wywoływać podobnego, jeśli nie głębszego skutku?