Głównym doradcą ekonomicznym Lincolna i koordynatorem międzynarodowego eksportu amerykańskiego systemu po wojnie secesyjnej był Henry C. Carey, autor wydanej w roku 1851 książki Harmony of Interests (Harmonia interesów)7, w której stwierdził:
Przed światem stoją dwa systemy – jeden dąży do zwiększenia proporcji osób i kapitału zaangażowanych w handel i transport, a tym samym do zmniejszenia proporcji zaangażowanej w produkcję towarów, którymi się handluje, z nieuchronnie zmniejszonym zyskiem z pracy dla wszystkich, podczas gdy drugi dąży do zwiększenia proporcji zaangażowanej w pracę produkcyjną i zmniejszenia udziału w handlu i transporcie, ze zwiększonym zyskiem dla wszystkich, dając robotnikowi dobre zarobki, a właścicielowi kapitału dobre zyski… Jeden zwraca się ku pauperyzmowi, ignorancji, wyludnieniu i barbarzyństwu, a drugi ku zwiększaniu bogactwa, komfortu, inteligencji, kombinacji działań i cywilizacji. Jeden preferuje powszechną wojnę, drugi powszechny pokój. Jeden to system angielski, a drugi możemy z dumą nazywać systemem amerykańskim, ponieważ jako jedyny wymyślił sposób na wzrost z równoczesnym równoważeniem kondycji człowieka na całym świecie.
Brytyjskie kontra amerykańskie metody spłaty długów. Podczas gdy Imperium Brytyjskie wykorzystywało swoją logikę zamkniętego systemu (zwaną również maltuzjańską) polegającą na wyssaniu każdej kropli krwi z martwej krowy, o czym świadczyła jego polityka głodzenia Indii realizowana poprzez wolny handel (po lewej), amerykańska logika opierała się na powiększaniu bogactwa narodu jako całości poprzez ochronne cła i ukierunkowany kredyt, którą USA zaprezentowały światu na wystawie stulecia w roku 1876 (po prawej).
W Niemczech zainspirowany amerykańskim systemem Zollverein nie tylko zjednoczył podzielony naród, ale także wyniósł go na poziom produkcyjnej potęgi i suwerenności, który wyprzedził monopolistyczną potęgę Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W Japonii amerykańscy inżynierowie pomagali w montażu pociągów finansowanych przez krajowy system bankowy i cło ochronne podczas Restauracji Meiji.
W Rosji zwolennik amerykańskiego systemu Siergiej Witte, minister transportu i bliski doradca cara Aleksandra II, zrewolucjonizował rosyjską gospodarkę dzięki amerykańskim pociągom, które jeździły Koleją Transsyberyjską. Nawet Imperium Osmańskie zostało zainspirowane do postępu, ponieważ rozpoczęto budowę linii kolejowej Berlin-Bagdad z zamiarem wdrożenia śmiałego programu modernizacji południowo-zachodniej Azji.
Budowa kolei kontynentalnych i narodowych potęg przemysłowych szybko doprowadziła do powstania koncepcji światowego mostu lądowego opracowanej przez gubernatora stanu Kolorado Williama Gilpina.8 Dla tych, którzy nie są tego świadomi, Gilpin (który był również ochroniarzem Lincolna i najgłośniejszym orędownikiem amerykańskiej kolei transkontynentalnej) przez dekady agitował na rzecz międzynarodowego systemu współpracy z korzyścią dla obu stron, który nakreślił w swojej książce Cosmopolitan Railroad (Kosmopolityczna kolej)9 wydanej w roku 1890, stwierdzając:
Broń, narzędzie służące wzajemnej rzezi, zostaje wyrzucona, krwawe namiętności powstrzymane, większość rodziny ludzkiej przyjmuje w praktyce podstawowe nauki chrześcijaństwa… Odkryto przestrzeń dla cnót przemysłowych i potęgi przemysłowej. Cywilizowane masy świata spotykają się, wzajemnie się oświecają i bratają, aby odtworzyć stosunki międzyludzkie w harmonii z naturą i Bogiem. Świat przestaje być obozem wojskowym, inkubowanym jedynie przez militarne zasady arbitralnej siły i skrajnej uległości. Nowy i wielki porządek w sprawach ludzi rozpoczyna się od tych ogromnych, równoległych odkryć i wydarzeń.
Po Kongresie Stulecia Ameryki w roku 1876 europejscy politycy, tacy jak (od lewej) rosyjski minister transportu Siergiej Witte, kanclerz Niemiec Otto von Bismarck i prezydent Francji Sadi Carnot, rozpoczęli wdrażanie amerykańskiego systemu zalecanego przez Henry’ego C. Careya oraz jego niemieckiego sojusznika, Friedricha Lista, autora programu Niemieckiego Związku Celnego (po prawej).
