Warto też zwrócić uwagę na następujące słowa wydawcy magazynu The Lancet Richarda Hortona:

 

Błędem było oczywiście myślenie, że recenzja naukowa stanowi coś więcej niż zwykłe narzędzie badające akceptowalność – a nie zasadność – nowego odkrycia… Przedstawiamy społeczeństwu recenzję naukową jako quasi-święty proces, który pomaga uczynić naukę naszym najobiektywniejszym źródłem prawdy. Wiemy jednak, że system recenzji naukowej jest stronniczy, niesprawiedliwy, niezrozumiały, niekompletny, niestabilny, często obraźliwy, zazwyczaj ignorancki, niekiedy głupi, a często błędny.⁶ [Pogrubienie dodane przez autora artykułu]

 

Recenzja naukowa jako „quasi-święty” mechanizm, który w jakiś sposób podobno wznosi się ponad słabości i ułomności ludzkiej natury, uzyskała status świętości. Czy praca została pobłogosławiona przez Kapłana Recenzenta Naukowego? Uważa się, że ten mechanizm jest nie tylko użyteczny, ale i funkcjonalny z pragmatycznego punktu widzenia (co jest oczywiście nieprawdą, ogólnie mówiąc) – to transcendentalna, niemal magiczna siła sprawcza krążąca w niebiańskich wieżach z kości słoniowej Nauki, która w niewytłumaczalny sposób nie pada ofiarą ludzkich słabości, gdyż chronią ją takie wzniosłe etykiety, jak „naukowcy” czy „eksperci”.

Naukowcy, rzecz jasna, nie są całkowicie ludzcy – są kimś więcej, kimś czystym, kimś, kim laik nigdy nie będzie. Studenci biorą udział w magicznym alchemicznym procesie, podczas którego przechodzą przez instytucje edukacyjne i wyłaniają się ze swojej poczwarki odmienieni ze swoimi magisteriami, doktoratami, stetoskopami i równaniami. Są Wybrańcami, czystymi, świętymi, odkupionymi, prawymi. Nie muszą udzielać odpowiedzi maluczkiemu nienaukowemu plebsowi, nie wspominając o niewiernych heretykach.

Jest jednak jasne, że nie tylko popularny obraz recenzji naukowej wprowadza w błąd, ale co więcej najbardziej prestiżowe publikacje są jednymi z najgorszych winowajców. Znaczące publikacje naukowe – na przykład magazyn Nature – mają dobrze udokumentowaną historię uprzedzeń wobec ustaleń lub hipotez, które stoją w sprzeczności z przyjętymi w nauce dogmatami.

Pisząc w British Medical Journalu (BMJ) w maju 2000 roku, kanadyjski naukowiec David Sackett stwierdził, że „już nigdy nie będzie wykładał, pisał ani rozstrzygał na temat czegokolwiek związanego z opartą na dowodach praktyką kliniczną”, ponieważ jego zdaniem „eksperci” nie dopuszczają nowych idei. Postuluje, aby wprowadzić obowiązkową wymianę pokoleń wśród ekspertów i w mojej opinii jest to świetna propozycja.

Sackett mówi, że „…droga ku prawdzie jest utrudniona z powodu działań ekspertów”.⁷

Na przykład ufanie „ekspertom” w przypadku onkologii jest generalnie dobrym sposobem na to, aby sztucznie przyśpieszyć wylądowanie w grobie, zwłaszcza gdy ma się nowotwór z przerzutami (medycyna alopatyczna jest notorycznie nieskuteczna na tym polu). A mimo to „eksperci” są na tak nieosiągalnym poziomie, że chyba tylko celebryci i papieże mogą to zrozumieć – są obecnie praktycznie półbogami.

Ogólnie „eksperci” są tymi ludźmi w establishmencie, którzy wspierają główne dogmaty i urzeczywistniają politycznie poprawne systemy przekonań. „Eksperci” cieszą się uznaniem, bowiem świat, który uczynił ich ekspertami, promuje ich i potwierdza ich wartość, kiedy podtrzymują już ustalone (i zyskowne) przekonania, w czym uczestniczą również media. Jeśli ktoś chce być wprowadzony w potworny błąd w jakiejkolwiek liczbie ważnych spraw, wystarczy udać się prosto do jakiegokolwiek informacyjnego medium głównego nurtu i posłuchać „ekspertów” należących do establishmentu”.

Chyba nadszedł już czas, aby usunąć z drogi tego zaskorupiałego, zesztywniałego i skorumpowanego Stróża, co pozwoli nauce ruszyć do przodu.

 

Nierzetelne badania kliniczne

Dr Marcia Angell z Harvardzkiej Szkoły Medycznej (Harvard Medical School) jest byłą redaktor naczelną magazynu The New England Journal of Medicine, w którym pracowała przez dwadzieścia lat, ślęcząc nad pracami naukowymi i zgłębiając wątpliwe praktyki, które przenikają świat badań medycznych. Stwierdza otwarcie:

 

Po prostu nie można już dłużej wierzyć w większość badań klinicznych, jakie są publikowane, ani polegać na ocenie zaufanych lekarzy czy autorytatywnych wytycznych w medycynie. Nie jest mi miło wyciągać taki wniosek, do którego dochodziłam powoli i niechętnie przez dwadzieścia lat jako redaktorka The New England Journal of Medicine.⁸

 

 

Dr Marcia Angell, była redaktor naczelna magazynu The New England Journal of Medicine od dawna ostro krytykuje Wielką Farmę. (Zdjęcie: vaccine-injury.info)

 

 

Z psychologicznego punktu widzenia większość „ekspertów” z dziedziny medycyny angażuje się w dobrze opłacane myślenie grupowe i potwierdzanie uprzedzeń, zawzięcie podtrzymując i broniąc swojej (lukratywnej) konstrukcji ego. Parafrazując słowa fizyka Maxa Plancka, medycyna, podobnie jak nauka, „prowadzi za każdym razem do jednego pogrzebu”.

Gdy opinia publiczna akceptuje prawdy, narracje i wyznaczonych „ekspertów” naukowego świata, wówczas badacze, których odkrycia odbiegają od ustalonych norm, mogą być nazywani głupkami, szaleńcami, wariatami, pseudonaukowcami i tak dalej, niezależnie od tego, jak skrupulatne są ich metody i jak niepodważalne są ich wyniki.

Media są kluczowe w tej dynamice kontroli, ponieważ sprzedają wersję establishmentu.

I tak zostaje zachowane politycznie poprawne status quo.