Ponowne zjednoczenie makrokosmosu z mikrokosmosem

Jak widać, nurt tych odkryć zaprowadził nas z makrokosmosu galaktyk rodzących sadzonki galaktyk w postaci kwazarów wewnątrz gęstego międzygalaktycznego i międzyplanetarnego ośrodka plazmy (a nie ciemnej materii ani mgławicowej ciemnej energii, której konieczność istnienia zakładają kosmolodzy Wielkiego Wybuchu, zaprzeczając odkryciom Arpa) do ewolucji komórkowej i dynamicznej równowagi utrzymywanej przez czasoprzestrzeń żywych organizmów. Kontynuowaliśmy naszą podróż przez właściwości elektromagnetyczne i pola życia XX wieku, aż dotarliśmy z powrotem do rezonansu Schumanna określanego przez pasy Van Allena, ziemskie pole magnetyczne i szersze pole magnetyczne kształtowane przez Słońce położone w naszym małym zakątku Drogi Mlecznej, które samo w sobie jest zaledwie jednym z miliardów, jeśli nie bilionów słońc formowanych przez naszą galaktykę.

Chociaż nie jest to dobrze rozumiane, nasz Układ Słoneczny egzystuje nie w „pustej przestrzeni”, gdzie ciała planetarne trafiają w przypadkowe miejsca i krążą wokół naszej gwiazdy, ale raczej w gęsto nasyconym oceanie plazmy i promieniowania kosmicznego, w którym harmoniczne ścieżki działania definiują każdą pulsującą orbitę. W czasie gdy Ziemia okrąża naszą gwiazdę, Słońce, w ciągu 365 dni, nasz Układ Słoneczny okrąża dodatkowo centrum galaktyki w czasie 220–250 milionów lat, wznosząc się w tym okresie cyklicznie ponad płaszczyznę galaktyki, a następnie opadając poniżej niej. Te wnioski wypływają przede wszystkim z pomiaru względnego tempa rozpadu radioaktywnego obecnego w zapisach kopalnych i ze stosunkowo cyklicznego procesu masowego wymierania i masowego powstawania żywych organizmów odkrytego przez archeologów w ostatnich latach.

 

 

Różne okresowe aktywności odkrywane w długofalowych aktywnościach Ziemi wykazały korelację z długotrwałym cyklicznym zachowaniem występującym jedynie na poziomie przedstawionej powyżej galaktycznej aktywności. (Ilustracja: Instytut Schillera)

 

 

Tak jak żywy organizm jest swojego rodzaju wszechświatem definiowanym przez biliony interakcji komórkowych zachodzących w trakcie życia, tak galaktyka składa się z bilionów gwiazd i jeszcze większej liczby ciał planetarnych w każdym układzie harmonizowanym przez żywą czasoprzestrzeń konkretnej fazy ewolucji galaktyki z sadzonki młodego kwazara do bardziej zaawansowanego dojrzałego stanu, takiego jak przesunięta ku błękitowi galaktyka Andromedy, która może w rzeczywistości być znacznie bliżej niż 2,5 miliona lat świetlnych zakładanych przez teoretyków Wielkiego Wybuchu.

Dzięki temu nowemu i właściwemu przeobrażeniu sił i zasad uczestniczących w naszym życiu – twórczemu Wszechświatowi – przesunięcie Andromedy ku błękitowi nie jest już postrzegane jako prędkość, z jaką ta olbrzymia galaktyka pędzi w kierunku naszej Drogi Mlecznej, grożąc nam zderzeniem za 4,5 miliarda lat… ale zamiast tego zaczyna wskazywać na swój starszy rodzicielski związek z naszą młodszą galaktyką, która się kiedyś narodziła (jak również wszystkie inne galaktyki w naszym lokalnym galaktycznym gwiazdozbiorze).

W następnych częściach tego ekscytującego przeglądu naszego żyjącego Wszechświata będziemy zgłębiać odkrycia dotyczące galaktycznej pogody, masowych wymierań i masowych narodzin systemów biosfery, natury skrętności/chiralności w fizyce molekularnej, naukach przyrodniczych i galaktycznej czasoprzestrzeni, harmonii planetarnej i galaktycznej, ekonomii fizycznej… i wielu innych spraw.

 

O autorze:

Matthew Ehret jest dziennikarzem, historykiem i założycielem Canadian Patriot Review. Swoje artykuły publikuje także w Global Times of China, Executive Intelligence Review, 21st Century Science and Technology, Veterans Today i Globalresearch.org. Jest też autorem trzytomowej monografii Caught Between Two Worlds: The Untold History of Canada (Uwięziona między dwoma światami – nieopowiedziana historia Kanady). W roku 2019 współzałożył fundację Rising Tide Foundation z siedzibą w Montrealu. Dotychczas w Nexusie ukazały się cztery artykuły jego autorstwa: „Mackinder kontra chiński Nowy Jedwabny Szlak” (nr 125), „Terapia falami elektromagnetycznymi” (nr 133), „Ponowne odkrycie plazmowego wszechświata” (nr 133) i „Sabotaż nauki” (nr 135). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej matt.ehret@tutamail.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

 1. „Oldest surviving light reveals the universe’s true age” („Najstarsze zachowane światło ujawnia prawdziwy wiek wszechświata”), Rafi Letzter, LiveScience, 17 lipca 2020, www.livescience.com.

 2. „We Finally Know When Our Milky Way Will Crash Into the Andromeda Galaxy” („W końcu wiemy, kiedy nasza Droga Mleczna uderzy w galaktykę Andromedy”), Mike Wall, Space.com, 8 lutego 2019, www.space.com.

 3. Przesunięcia widma ku czerwieni występujące w kwazarach nie zachodzą w jakimkolwiek losowym interwale, ale zwykle w określonych okresowościach sugerujących wyższą nieodkrytą harmonię, którą Arp nazwał „oscylacjami harmonicznymi”. Te okresowości wynoszą 0,3; 0,6; 0,96; 1,41 i 1,96 i jak odkrył fizyk Ray Gallucci, korelują bezpośrednio z tempem zmniejszania się gęstości kwazarów podczas ich przekształcania się w galaktyki (www.thunderbolts.info).

 4. Halton Arp, C. Fulton, D. Carosati, „Intrinsic Redshifts in Quasars and Galaxies” („Zawiłe przesunięcia ku czerwieni w kwazarach i galaktykach”), 2009, www.haltonarp.com.

 5. Opisując swoją wizytę u Hollaendra wraz z Fritzem Poppem w roku 1985, wybitny matematyk Jonathan Tennenbaum napisał: „Hollaender przyznał się, że został wysłany przez Fundację Rockefellera do Rosji wyłącznie w celu «zbadania» Gurwicza i jego laboratorium, po czym wrócił z opowieścią, że jego technika eksperymentalna była rzekomo «niechlujna», zaś wyniki «nierzetelne». Następnie Hollaender przeprowadził i opublikował w roku 1937 własną serię sfuszerowanych eksperymentów, nie potrafiąc podobno znaleźć żadnych dowodów na promieniowanie Gurwicza. Zapoznawszy się ze szczegółowymi pomiarami promieniowania mitogenetycznego Poppa dokonanymi przy użyciu nowoczesnych przyrządów służących do powielania fotograficznego, przyznał bez mrugnięcia okiem, że «zawsze podejrzewał, iż Gurwicz miał rację»”. 21st Century Science and Technology, zima 1998–1999, „On the Fate of Gurwitsch’s Work” („O losie prac Gurwicza”).

 6. A.B. Burłakow, „Biophotonic patterns of optical interactions between fish eggs and embryos” („Biofotonowe wzorce interakcji optycznych między rybimi jajeczkami a zarodkami”), Indian Journal of Experimental Biology, czerwiec 2003, mental biology, www.researchgate.net.

 7. Marco Bischof, „A Tribute to Fritz-Albert Popp on his 70th Birthday” („W hołdzie Fritzowi-Albertowi Poppowi z okazji jego 70 urodzin”), Indian Journal of Experimental Biology, maj 2008, tom 46.

 8. Luc Montagnier, „DNA waves and water” („Fale DNA i woda”), Journal of Physics Conference Series, lipiec 2011, www.researchgate.net.

 9. Historia opowiedziana w całości przez autora niniejszego artykułu w artykule „Dr Luc Montagnier and the Coming Revolutions in Optical Biophysics” („Dr Luc Montagnier i nadchodzące rewolucje w biofizyce optycznej”), Rising Tide Foundation, risingtidefoundation.net.

10. Warto zauważyć, że podobnie jak przesunięcia widma kwazarów ku czerwieni rezonanse Schumanna nie stanowią losowych częstotliwości, ale raczej harmonicznie oscylujące maksima wynoszące 7,83; 14,1; 20,3; 26,4 oraz 32,4 herców (www.biologicalmedicineinstitute.com).