Magnez ma zdolność „ściskania” cząsteczek wody w swojej powłoce hydratacyjnej. Heksahydratacyjna struktura wodna ma ładunek netto –1, ponieważ jej kształt wypycha jon wodorowy (ładunek dodatni) z powrotem do wody objętościowej (która ma więcej ładunków dodatnich) i zawiera także jony hydroniowe (H₃O). Struktury heksahydratu mogą w ten sposób ułożyć się w ściślejsze bardziej związane ze sobą warstwy wzdłuż strefy EZ ujemnie naładowanej wody, przesuwając się jedna nad drugą z lekką przyczepnością, pozostając przy tym płynem.

 

 

Magnez ma zdolność „ściskania” cząsteczek wody w swojej powłoce hydratacyjnej.

 

 

To oddzielenie ładunków powoduje, że chlorek magnezu w roztworze jest „śliski”. Jest podobny do żelu i bywa często nazywany „olejem magnezowym”, nie będąc typowym olejem. Są to raczej wysoce ustrukturyzowane cząsteczki wody połączone jonami magnezu. Gdy roztwór jest odwadniany, tworzą się sztywne płatki krystalicznej soli o rozszerzonej objętości, jak w lodzie.

 

Waluta energii roślinnej

W celu najlepszego przyswajania biologia wymaga, aby sole chlorku magnezu znajdowały się w roztworze wodnym. Chodzi o wpływ magnezu na zachowanie wody w komórkach. W roślinach magnez znajduje się w centrum cząsteczki chlorofilu – zielonego pigmentu, którego rośliny używają do przekształcania energii słonecznej w skrobię. Proces fotosyntezy zależy od obecności magnezu i wody, podobnie jak życie wszystkich organizmów.

 

Waluta energii ludzkiej

Brak magnezu utrudnia funkcjonowanie mitochondriów, co skutkuje spadkiem energii, napięcia elektrycznego komórek i metabolizmu. Każdy układ organizmu jest zależny od kompleksu energetycznego Magnez-ATP (malutkie baterie), który napędza metabolizm i aktywność enzymów w wielu procesach, takich jak na przykład detoksykacja, tworzenie nowych komórek, bicie serca, funkcjonowanie mózgu oraz kurczenie i rozkurczanie mięśni.

ATP to kompleks złożony z adenozyny i rybozy przytwierdzonych do trzech cząsteczek fosforanu utrzymywanych razem przez jony magnezu. Kiedy ATP rozładowuje energię, traci fosforan i staje się ADP (adenozynodifosforan) – „rozładowanym akumulatorem”. Następnie ADP zostaje przeniesiony z powrotem do mitochondriów w celu ponownego naładowania do postaci ATP. Kiedy stresujemy organizm, następuje uruchomienie mitochondriów w celu wytworzenia większej ilości ATP. Jeśli ci mali „mocarze” nie nadążają za potrzebami, organizm może czerpać ze zgromadzonych „baterii ATP” błony komórkowej. Ale jeśli poziom magnezu jest niski i organizm nie jest w stanie przechowywać niezbędnej ilości ATP w rezerwie, mogą wystąpić kłopoty – zapaść systemu elektrycznego, czyli jego przeciążenie i ograniczenie dostaw energii, by nie dopuścić do awarii.

Jeśli organizm ma mało tlenu (czyli niskie pH), metabolizm może przełączyć się z tlenowego spalania tłuszczu, które wytwarza 38 molekuł ATP w obecności dużej ilości tlenu, na beztlenowe (niedotlenienie), w którym wytwarzane są tylko dwie molekuły ATP. Niskie pH oznacza, że komórki są pozbawione energii, a także tlenu.

 

Podaje się, że pozakomórkowe pH guza (pHe) jest bardziej kwasowe niż w tkankach niezłośliwych i wynosi 6,2–6,8 w przypadku komórek nowotworowych i 7,2–7,4 w komórkach normalnych.⁹ Podczas niedokrwienia metabolizm tlenowy ustaje i wewnątrzkomórkowe ATP ulega wyczerpaniu. Ponieważ większość ATP w komórce występuje w postaci soli magnezu, komórkowy magnez również ulega wyczerpaniu. Ponadto metabolizm beztlenowy prowadzi do wewnątrzkomórkowej kwasicy i zwiększenia wychwytu mitochondrialnego wapnia, co dodatkowo hamuje syntezę ATP. Przeciążenie wapniem ma kluczowe znaczenie w niedokrwiennej śmierci komórek mięśnia sercowego.⁶

 

Zespół metaboliczny a cukrzyca

Istnieje bezpośredni związek między stanem magnezu i metabolizmem cukru – im niższy poziom magnezu, tym bardziej jest się uwrażliwionym na cukier i na odwrót. Diabetycy stale będą mieli niski poziom magnezu w tkankach, a także niższe pH komórek, co oznacza, że dostępna jest mniejsza ilość tlenu do spalania tłuszczu w celu zamiany go na energię. Przetworzone węglowodany (cukry) są metabolizowane bez udziału tlenu (beztlenowo) i wytwarzają kwaśne produkty uboczne, co dodatkowo obniża pH komórek. To zacieśniająca się spirala.

Osoby z zespołem metabolicznym i cukrzycą gromadzą nadmiar tłuszczu w okolicy środkowej, ponieważ niski poziom magnezu powoduje insulinooporność, w wyniku której po zjedzeniu posiłku glukoza i insulina nie mogą łatwo dostać się do komórki i ulec metabolizmowi.

 

Mg²⁺ stymuluje receptorową kinazę tyrozynową zarówno w insulinozależnym, jak i insulinoniezależnym trybie. Ponadto istnieją wyraźne dowody na to, że przedłużony wzrost poziomu komórkowego Ca²⁺ [jonów wapnia], powstający jako proces wtórny w następstwie spadku stężenia Mg²⁺, osłabia wrażliwość na insulinę.¹⁰

 

Ta cała insulina i cukier nie mogą jednak krążyć we krwi i muszą zostać skierowane do wątroby w celu przetworzenia ich na tkankę tłuszczową, jeśli nie są używane przez mitochondria.

Czy już widać problem? Odczuwa się brak energii, ale nie można spalić niezbędnej ilości tłuszczu bez większej ilości magnezu i tlenu. Mitochondria muszą wówczas radzić sobie z metabolizmem cukru, który wytwarza mniej ATP, i, co gorsze, insulina nie może odprowadzić koniecznej ilości glukozy do komórki. W rezultacie trwa przejadanie się, ponieważ mózg nie otrzymuje dostatecznej ilości energii z glukozy, mimo dostarczania pokarmu, co ostatecznie skutkuje nadmiernym tyciem.

 

 

Metabolizm glukozy