Giganci Nowego Świata

Prawie w każdej kulturze, nawet w najdawniejszych zapisach, można znaleźć opisy agresywnych jasnoskórych ludów, które były kiedyś główną siłą zaginionej cywilizacji.

W swoim artykule z roku 2011 na temat obecności gigantów w starożytnej Ameryce pisarz naukowy Terrence Aym opisał spotkania pomiędzy europejskimi odkrywcami i różnymi autochtonami o rysach typowych dla białych ludzi w Centralnej i Południowej Ameryce.

Pajutowie, plemię z obszaru obecnej Nevady, opowiada o starożytnej wojnie, którą prowadzili z pierwotną rasą białych rudowłosych gigantów. Pajutowie nazywają ich Si-Te-Cah. Ta nazwa odnosi się do oczeretu, rośliny, z której giganci budowali swoje bojowe tratwy. Według plemiennych legend, ta rasa zamieszkiwała Północną Amerykę, gdy przodkowie Pajutów przybyli tam 15 000 lat temu.

Współczesny dogmatyzm naukowy odrzuca te doniesienia jako czystą fantazję, ale w tych opisach musi być coś więcej niż w przypadku wytworów wybujałej wyobraźni.

Fizyczne szczątki gigantycznych białych ludzi były znajdowane na prawie każdym kontynencie. W Stanach Zjednoczonych w setkach miejsc, w których prowadzano wykopaliska, w tym w stanie Nowy Jork, Wirginia, Michigan, Illinois, Tennessee, Arizona i Nevada. Solidne dowody naukowe potwierdzające historię Pajutów o wojnie z ogromnymi rudowłosymi ludźmi pierwszy raz ujrzały światło dzienne w roku 1924 podczas eksploracji Jaskini Lovelock w Nevadzie. W prehistorycznych czasach cały tamten region pokrywało ogromne słodkowodne Jezioro Lahontan. Pod tą rozległą taflą wody znajdowała się pierwotna jaskinia, która pozostawała zatopiona, dopóki jezioro nie wyschło. Pajutowie twierdzą, że giganci byli kanibalami, podobnie jak wcześni Neandertalczycy. Rzeczywiście, pozostałości znajdowane w obozowiskach neandertalczyków obfitują w ludzkie kości z nienaturalnymi śladami nacięć. Pajutowie twierdzą, że giganci mierzyli nawet 12 stóp (3,6 m), co może być przesadzonym opisem naturalnie wysokich białych ludzi odpowiadających wzrostem nordyckim standardom.

Według mitu Pajutowie ścigali gigantów aż do jaskini, gdzie się oni schronili i stawiali opór, ignorując wezwania do jej opuszczenia i stanięcia do otwartej walki. Rozwścieczeni Pajutowie przykryli jaskinię zaroślami i podpalili je. Liczyli, że w ten sposób zmuszą gigantów do jej opuszczenia. Niewielka grupa zdesperowanych gigantów wybiegła z jaskini i padła pod gradem strzał. Ci, którzy pozostali w jaskini, zmarli w niej od dymu.

W roku 1911 na tym terenie znaleziono szkielety i szczątki datowane na okres pochodzenia legendy. Odkopano ponad 10 000 artefaktów, w tym zmumifikowane szczątki dwóch rudowłosych gigantów. Jednym z nich była kobieta mająca 6,5 stopy (1,95 m) wzrostu, a drugim mężczyzną mierzący ponad 8 stóp (2,4 m). Te szczątki potwierdziły ostatecznie, że mit Pajutów o wojnie z białymi rudowłosymi gigantami był nie fantazją, ale rzeczywistością. Dowody w postaci złamanych strzał, które zostały wystrzelone do wnętrza jaskini, oraz ciemna warstwa spalonego materiału potwierdzają opis zaciętej bitwy z legendy.

Potem znaleziono jeszcze dwa bardzo duże szkielety w suchym jeziorze w Humboldt w pobliżu Lovelock w Nevadzie. Ludzkim szczątkom towarzyszył jeden szkielet – owinięty w posmarowaną czymś tkaninę niczym egipskie mumie – który mierzył około 8,5 stopy (2,55 m) długości. Jeszcze inny mierzył aż 10 stóp (3 m).

Księga Mormona, która także wspomina o gigantach, określa tych pierwotnych mieszkańców jako Jaredów, których często utożsamia się z Olmekami z Ameryki Środkowej. Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że Olmekowie byli jedynie częścią o wiele większej populacji. Księga Etera (15:26) Księgi Mormona podaje, że to byli rośli i silni mężczyźni w porównaniu z ludźmi.

Szesnastowieczny kronikarz Fernando de Alva Ixtlilxóchitl napisał: „W tej krainie zwanej Nową Hiszpanią istnieli giganci, na co wskazują ich kości, które zostały odkryte w wielu miejscach. Starożytni kronikarze Tolteków określali tych gigantów mianem Quinametzin i ponieważ posiadali zapisy historyczne dotyczące historii Quinametzin, wiedzieli, że toczyli oni między sobą wiele sporów i wojen na terenie zwanym obecnie Nową Hiszpanią. Zostali zniszczeni, a ich cywilizacja dobiegła końca w wyniku wielkich katastrof oraz jako kara z niebios za ogromne grzechy, które popełnili”. (Allen, str. 124)

Teraz powinno być już jasne, że w pewnym okresie w Amerykach dominowała prawdziwa rasa rudowłosych gigantów, być może dziesiątki tysięcy lat przed przybyciem przodków dzisiejszych rdzennych Amerykanów przez Cieśninę Beringa około 13 000–15 000 lat temu. Na obronę tej tezy należy stwierdzić, że rasa może ulec mutacji i że wygląd fizyczny ludzi z Nowego Świata w epoce lodowcowej mógł być zupełnie inny. Być może byli częścią linii, która nie zostawiła żadnych znanych potomków. Z podobnego punktu widzenia należy uwzględnić możliwość istnienia wraz z innymi Azjatami zapomnianej rasy białych ludzi w Azji, która mogła przejść pomost lądowy biegnący przez Cieśninę Beringa, co by wyjaśniało niektóre z zadziwiających wyników ostatnich badań genetycznych, które potwierdzają obecność genów białych ludzi w niektórych starożytnych szczątkach.

Wszyscy zachodnioeuropejscy odkrywcy, tacy jak Ferdynand Magellan, Francis Drake, Hernando de Soto i komandor John Byron (dziadek słynnego poety Lorda Byrona), wspominają o swoich spotkaniach z żywymi gigantami w Amerykach będącymi potomkami dawnej dumnej i szlachetnej rasy białych „nadludzi”. W roku 1520 w pobliżu Puerto San Julián w Patagonii Magellan dokonał dobrze udokumentowanych obserwacji. On i jego załoga natknęli się tam na rudowłosego giganta, który miał prawie 10 stóp wzrostu i „głos niczym byk”. Później Magellan dowiedział się od tubylców (normalnego wzrostu), że ten gigant należał do sąsiedniego plemienia. „Co ciekawe” – pisze Aym – „dzienniki Magellana podają, że on i jego załoga pojmali dwóch takich gigantów i zabrali ich na pokład swojego statku z zamiarem zabrania ich do Europy. Niestety, giganci zachorowali w drodze i zmarli. Magellan musiał pozbyć się ich ciał wrzucając je do morza”. (Aym, 2009)

 

Wnioski

Chociaż ludzka pamięć nie jest w stanie przeniknąć prawdziwych tajemnic naszej odległej przeszłości, mitologia pomaga nam utwierdzić się w tym, kim jesteśmy jako gatunek i co się z nami stało w zamierzchłej przeszłości. Wiele mitów opowiadających o gigantach, bogach i innych rozwiniętych istotach, które rzekomo rządziły kiedyś tą planetą, do dzisiaj pozostaje najlepszym posiadanym przez nas niearcheologicznym dowodem na wsparcie hipotezy dotyczącej rasy gigantów.

Mity są czymś więcej niż zmyślonymi relacjami sporządzonymi przez dzikusów, czymś więcej niż tylko metaforami albo historiami mającymi symboliczne lub religijne znaczenie.

Są tym, co pozostało z naszej historii sprzed epoki wielkich kataklizmów, które zniszczyły światową cywilizację i zmieniły ludzkość i tę planetę na kolejnych osiem tysięcy lat.

Teraz, po raz pierwszy w historii, prawda o gigantach oraz naszej przeszłości w końcu wychodzi na światło dzienne.

 

O autorze:

Patrick C. Chouinard mieszka na Florydzie w USA. Jest pisarzem, niezależnym dziennikarzem i byłym producentem Archaeology TV. Obecnie redaguje i wydaje magazyn New Archaeology Review. Jest autorem książki Forgotten Worlds (Zapomniane światy). Dotychczas w Nexusie opublikowaliśmy jeden artykuł jego autorstwa: „Smoki w mitach i historycznych zapisach” (nr 87). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej forgottenworlds2012@gmail.com lub poprzez jego stronę internetową zamieszczoną pod adresem www.newarchaeologyreview.com.

 

Przełożył Mateusz Szemiot

 

Bibliografia:

• Joseph L. Allen, Exploring the Lands of the Book of Mormon (Odkrywając ziemie z Księgi Mormona), SA Publishers, Orem, Utah, 1989.

• Terrence Aym, „Who were the red-haired giants of early North America?” („Kim byli rudowłosi giganci dawnej Ameryki Północnej?”), 17 listopada 2009, www.helium.com.

• Terrence Aym, „When gigantic red-haired cannibals roamed North America” („Kiedy gigantyczni rudowłosi kanibale przemierzali Amerykę Północną”), 22 stycznia 2011, www.helium.com.

• Christoph Baumer, Southern Silk Road (Południowy Jedwabny Szlak), White Orchid Books, Bangkok, 2000.

• David Hatcher Childress, Technology of the Gods (Technologia bogów), Adventures Unlimited Press, Illinois, 2000.

• Scott Corrales, „The Persistence of Giants” („Odwieczność Gigantów”), Inexplicata, 2010.

• Frank Joseph, The Atlantis Encyclopedia (Encyklopedia Atlantydy), New Page Books, New Jersey, 2005.

• Christopher Knight, Robert Lomas, Uriel’s Machine (Maszyna Uriela), Century Book, Londyn, 1999.

• Donna Rosenberg, World Mythology: An Anthology of the Great Myths and Epics (Mitologia świata – antologia wielkich mitów i eposów), NTC Publishing, USA, 1986.

• David Sacks, Encyclopedia of the Ancient Greek World (Encyklopedia greckiego starożytnego świata), Facts On File, New York, 1995

• Erich von Däniken, Chariots of the Gods? (Rydwany bogów?), Souvenir Press, Nowy Jork, 1969.