Informacja duchowa nadaje kształt materii

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 107 (3/2016)

Armin Risi

Przyglądając się Stworzeniu, wszędzie widzimy porządek i harmonię. Nawet jeśli z naszej ograniczonej perspektywy dojrzymy gdzieś „chaos” czy „przypadek”, po dokładniejszym przeanalizowaniu zjawiska ponownie odkryjemy porządek i harmonię. Teistyczna nauka zakłada, że nieskończoność materii jest osadzona w absolutnym i wiecznym polu świadomości, które ożywia materię, wypełnia ją in-formacją i dzięki temu nadaje kształt. Natomiast nauka materialistyczna twierdzi, że wszystko powstało w wyniku przypadkowej samoorganizacji materii, że kosmiczna inteligencja nie istnieje, a podstawą świata fizycznego nie jest żaden boski porządek.

Jeśli tezy nauki teistycznej są zgodne z rzeczywistością, to musiałoby być możliwe udowodnienie zarówno pod względem teoretycznym, jak i empirycznym, że boskie pole świadomości niesie materię, która zawiera w sobie perfekcyjne schematy porządku, wskazujące na wpływ kosmicznej informacji i inteligencji. Rzeczywiście, takie schematy można znaleźć wszędzie w Stworzeniu. Poniżej chciałbym przytoczyć kilka zadziwiających przykładów, począwszy od starej nauki „świętej geometrii”.

W starożytności geometria służyła nie tylko do określania struktury i mierzenia świata zewnętrznego, lecz także do poznania wewnętrznej struktury Kosmosu. Pitagoras, słynny uczony grecki, powiedział w tym kontekście: „Wszystko jest liczbą”. Chodziło mu o to, że Stworzenie jest dziełem świadomego Boga, którego kosmiczna inteligencja wyraża się we wszechobecnym porządku i harmonii. Na poziomie abstrakcyjnym znajduje to odzwierciedlenie w postaci liczb i relacji między nimi. Liczby wyrażają związek jedności (początek) i wielości (Stworzenie).

Pitagoras (ok. 570–500 p.n.e.) nie był jednak pierwszą osobą, która interesowała się kwestią świętej geometrii. Wprawdzie o jego życiu wiemy niewiele, przypuszczamy jednak, że jako młody człowiek opuścił ojczyznę i wyruszył do Egiptu oraz Babilonu, gdzie został adeptem i pobierał nauki. Sam zaczął nauczać dopiero, gdy miał ponad 50 lat.

Pradziadek Noego

Według starożytnych podań żydowskich prekursorem nauki o liczbach i architekturze był Enoch, który żył przecież jeszcze przed potopem! W Księdze Rodzaju (5,3–18) napisano, że Enoch (druga wersja tego imienia to Henoch) urodził się w szóstym pokoleniu po Adamie. Był ojcem Matuzalema, którego synem był Lamech. Synem Lamecha był słynny Noe. O Enochu wiemy, że miał 365 lat. Dożył tylu lat, ile dni ma rok. Dzięki tej prostej biblijnej wskazówce możemy założyć, że Enoch zajmował się liczbami i relacjami w kosmologii. Poza tym w Starym Testamencie znajdujemy informację, której nie napisano o żadnym innym człowieku, mianowicie, że Enoch nie zmarł, lecz opuścił Ziemię: „Żył więc Henoch w przyjaźni z Bogiem, a następnie znikł, bo zabrał go Bóg” (Rdz 5,24). W innym tłumaczeniu (Zürcher Bibel) napisano: „Henoch chodził z Bogiem, a potem nie było go, gdyż zabrał go Bóg”.¹

Podczas swego życia Enoch chodził z Bogiem. Co to oznacza? W Starym Testamencie znajduje się jeszcze jedna wzmianka o nim. Istnieje także apokryficzna Księga Enocha², z której wynika, że ów pradawny naukowiec znikał pod względem fizycznym już podczas swego życia. Jeśli ktoś zaoponuje, twierdząc, że są to jedynie legendy i orientalne opowieści, powinien wziąć pod uwagę, iż Enoch czerpał wiedzę naukową z wyższych wymiarów. Do dzisiaj wykorzystujemy część informacji, które mu wtedy przekazano…

Enoch i jednostki miary na Ziemi

Henoch „chodził z Bogiem”, co oznacza, że został zabrany do wyższych światów, gdy bogowie wprawili jego ciało w wyższe drganie. Z ziemskiego punktu widzenia oznacza to dwustopniowe stanie się niewidzialnym, de- i rematerializację. W fazach oderwania się Enoch osiągał poziom najwyższych istot Stworzenia i otrzymywał od nich wiedzę naukową, którą można było zastosować w konkretnych przypadkach. Przekazano mu na przykład, że Ziemia jest planetą, czyli kulą, i została stworzona zgodnie z boskim planem. Pierwotna średnica Ziemi od bieguna północnego do południowego może więc służyć za podstawę jednostek miar, tak samo jak obwód biegunowy. Enoch otrzymał jednostkę miary i powiedziano mu: pięćset milionów pięćset tysięcy (500 500 000) takich jednostek to długość średnicy biegunowej Ziemi. Jednostka ta, wyliczona na podstawie średnicy biegunowej, została odniesiona do drugiej jednostki, zdefiniowanej w oparciu o obwód biegunowy. Mamy więc tu do czynienia z geometrią w dosłownym znaczeniu.³

Dzięki łatwym w zastosowaniu jednostkom świętej geometrii otrzymanym przez Enocha można było zbudować megality, świątynie i piramidy. Przypominam, że mówimy o czasach sprzed potopu. Henoch/Enoch nazwał tę jednostkę i zapisał jako (h)n-ch, gdyż w języku hebrajskim nie piszemy samogłosek. Przez całe tysiąclecia wiedza o mierze Enocha była znana jedynie w kręgach osób wtajemniczonych i nie została zachowana na piśmie, ponieważ uchodziła za wiedzę świętą, pochodzącą prosto od Boga, dzięki czemu mężczyźnie, który ją otrzymał, nadano zaszczytny tytuł: „ucznia Boga; wtajemniczonego” lub „oddanego Bogu”, a dzisiaj określilibyśmy go jako „człowieka, którego świadomość stanowi pogłos boskiego źródła”. Dopiero przed mniej więcej tysiącem lat również ludzie niewtajemniczeni dowiedzieli się o literach n-ch, określających jednostkę miary. Ponieważ nie posiadano wiedzy o ich pierwotnym znaczeniu, więc po prostu dopasowano ów ciąg liter do ówczesnej wymowy. Tak powstało słowo inch, angielskie określenie jednostki miary równej 2,54 cm, nazywanej w języku niemieckim „calem”.

Etymologia słowa inch nie jest znana. Ogólnie zakłada się, że wywodzi się z łacińskiego słowa uncia, „drugiej części [rzymska miara wagi As = 1 libra]”, pochodzącego od unus – „jeden”. Słowo „uncja” wywodzi się niewątpliwie z uncia. Jeden cal to dwunasta część stopy (foot). Jednak czy jednostka długości zostałaby nazwana po jednostce wagi? W zapiskach z połowy XII wieku znajdujemy wyraz ynche. Król Dawid I Szkocki szukał wyjaśnienia długości tej jednostki i stwierdził, że odpowiada ona średniej szerokości kciuka dorosłego mężczyzny.⁴

Badania etymologiczne wykazały, że stara tajemna wiedza Enocha wyciekła do prostego ludu na terenach anglosaskich, dlatego pozostałości ówczesnego określenia znajdujemy tylko tam. Wiele innych języków po prostu przejęło teorię o szerokości kciuka (fr. pouce, wł. pollice, hiszp. pul-gada, w tych przypadkach „cal” zawsze oznaczał szerokość kciuka). Mamy więc do czynienia z prastarą wiedzą tajemną i nie możemy dać się omamić interpretacji stworzonej przez „niewtajemniczonych”. Cal został zdefiniowany nie na podstawie szerokości kciuka, lecz średnicy biegunowej!