Słoneczne fale dźwiękowe i trzęsienia ziemi

Naukowcy z Europejskiej Agencji Kosmicznej pracujący w ramach misji Ulysses udowodnili, że dźwięki generowane głęboko wewnątrz Słońca wywołują drgania i wibracje Ziemi. Odkryli, że w tym kosmicznym „chórze” uczestniczy także ziemskie pole magnetyczne, atmosfera oraz ziemskie systemy.

Chociaż te dźwięki przenikają nas, nie jesteśmy w stanie ich usłyszeć, nawet gdybyśmy bardzo się w nie wsłuchiwali. Są zbyt niskie dla ludzkiego ucha, ponieważ ich częstotliwość wynosi od 100 do 5000 mikroherców (1 mikroherc to jedno drgnienie na 278 godzin).

Naukowcy twierdzą, że uzyskane dane dostarczyły ważnych wskazówek w sprawie tego, w jaki sposób te generowane w głębi Słońca dźwięki docierają do Ziemi. Pomiary wykonane przez sondę dalekiego zasięgu Ulisses, umieszczoną w roku 1990 na orbicie wokółsłonecznej, wykazały, że w heliosferze maleje ciśnienie wytwarzane przez wiatr słoneczny.

Uczeni uważają, że kluczowym czynnikiem jest tu magnetyzm. Sugerują, że pole magnetyczne na powierzchni Słońca przejmuje specyficzne tony, określane jako „wibracje typu g”. Część tego pola magnetycznego zostaje później uniesiona przez wiatr słoneczny ze Słońca w przestrzeń międzyplanetarną. Pole magnetyczne wiatru słonecznego reaguje następnie z ziemskim polem magnetycznym, które drga harmonicznie przejmując sygnały typu g.

Ruchy pola geomagnetycznego oddziałują na Ziemię i powstają niewielkie, ale łatwo wykrywalne, reakcje, kiedy Ziemia i jej techniczne systemy poruszają się w rytmie Słońca.

 

Zmiany w Układzie Słonecznym

Atmosfery pięciu planet i Ziemi ulegają zmianom. Ziemska atmosfera wytwarza w swoich górnych warstwach gaz HO, którego nie było wcześniej w takich ilościach jak obecnie.

Naukowcy z Rosyjskiej Akademii Nauk twierdzą, że emisja CFC (freonu) nie ma związku z globalnym ociepleniem. Utrzymują, że atmosfery Jowisza, Urana i Neptuna także się zmieniają. Marsjańska atmosfera systematycznie gęstnieje.

Sonda Mars Observer straciła w roku 1997 jedno ze swoich luster, co spowodowało katastrofę. Doszło do tego, ponieważ atmosfera Marsa okazała się dwa razy gęstsza od wyliczonej przez NASA.

Wenus wykazuje znaczny wzrost jasności. Energetyczny ładunek Jowisza wzrósł do tego stopnia, że obecnie widać tubę jonizującego promieniowania, jaka wytworzyła się pomiędzy jego powierzchnią i jego księżycem Io, którą można zobaczyć na wykonanych ostatnio zdjęciach.

Uran i Neptun również stają się jaśniejsze. Zmianie ulegają pola magnetyczne Jowisza, Urana i Neptuna. Pole magnetyczne Jowisza wzrosło ponad dwukrotnie, zaś pole magnetyczne Neptuna wciąż rośnie. Według Rosjan te trzy planety stają się jaśniejsze i zmieniają się właściwości ich atmosfer, nie wyjaśniają jednak, co oznacza to zjawisko.

Rosjanie donoszą również, że przesunięciom zdają się ulegać bieguny Urana i Neptuna. Kiedy sonda kosmiczna Voyager II przelatywała w pobliżu Urana i Neptuna, ich bieguny magnetyczne, południowy i północny, były dużo bardziej odsunięte od biegunów osi obrotu ustalonych podczas wcześniejszych obserwacji. W pierwszym przypadku odsunięcie wynosiło 50 a w drugim 40 stopni.

Te nowe informacje o zmianach w naszym Układzie Słonecznym pojawiają się w bardzo istotnym dla naszej planety czasie. Niewykluczone że jakieś kosmiczne wydarzenia odgrywają od pewnego czasu rolę w kształtowaniu naszego sposobu życia na Ziemi i że te zmiany na Słońcu, w polu magnetycznym Ziemi i w naszym Układzie Słonecznym, których jesteśmy obecnie świadkami, mogą być tym czymś, co zmienia nasz świat, jaki znamy, w coś zupełnie innego.

Czas przyniesie odpowiedzi na nurtujące nas pytania i niewykluczone, że ta przyszłość już się zaczęła...

 

O autorze:

Alex Ansary urodził się w roku 1980 w Portland w stanie Oregon w USA. Jest niezależnym dziennikarzem, który od najwcześniejszej młodości poddaje w wątpliwość powszechnie akceptowany obraz rzeczywistości. Jego codzienny program radiowy zatytułowany Outside the Box (www.oraclebroadcasting.com) udziela głosu tym, którzy są cenzurowani lub atakowani przez media głównego nurtu. Celem jego programu jest ujawnianie tego, co kryje się za wydarzeniami na świecie, i dostarczanie nadziei w tych trudnych czasach. Poprzez telewizję kablową, radio internetowe i Internet bierze udział w globalnej walce o wolność. Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej alex_ansary@hotmail.com oraz poprzez jego stronę internetową zamieszczoną pod adresem: alexansary.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

1. Aktywność słoneczna to zmiany zachodzące na powierzchni i w atmosferze Słońca, które powodują fluktuacje promieniowania docierającego do Ziemi w postaci fal elektromagnetycznych, w tym światła oraz strumienia cząstek emitowanych przez Słońce zwanych wiatrem słonecznym. Do aktywności słonecznej zalicza się też zmiany w liczbie i rozmieszczeniu plam słonecznych oraz koronowych wyrzutów masy. Po 25 latach codziennych obserwacji Słońca astronom amator Samuel Heinrich Schwabe wykazał w roku 1843 istnienie cyklicznych, w odstępie 11 lat, zmian liczby plam na jego powierzchni. Następnie Rudolf Wolfe zrekonstruował cykle słoneczne wstecz do około połowy XVIII wieku. Na podstawie tych wyników lata 1755–1766 nazwano Pierwszym Cyklem Słonecznym. – Przyp. tłum.

2. Ogromne obłoki plazmy wyrzucane gwałtownie z korony słonecznej w przestrzeń międzyplanetarną. Masa wyrzuconej materii sięga miliardów ton. Składa się ona głównie z elektronów i protonów z niewielkim dodatkiem jonów cięższych pierwiastków, takich jak hel, tlen i żelazo. Obłoki wyrzuconej plazmy osiągają prędkość od 200 do ponad 2000 km/s. Wyrzuty koronowe często są związane z rozbłyskami słonecznymi i protuberancjami, ale mogą też powstawać samodzielnie. Częstość ich występowania zmienia się w zależności od fazy cyklu aktywności słonecznej. Podczas minimum aktywności obserwuje się jedynie jeden lub dwa wyrzuty w tygodniu, a podczas maksimum ich częstość wzrasta do 4–5 dziennie. – Przyp. tłum.