W roku 2007 dr Shaw opublikował wyniki pierwszego badania działania wstrzykiwanego adiuwantu aluminium w artykule „Aluminium Adjuvant Linked to Gulf War Illness Induces Motor Neuron Death in Mice” („Adiuwant aluminium związany z Syndromem Zatoki Perskiej wywołuje śmierć neuronu motorycznego u myszy”)¹⁴ i zaczął głośno alarmować o zagrożeniach ze strony tego adiuwantu:

 

Ponadto, dalsze wykorzystywanie adiuwantów aluminium w różnych szczepionkach (tj. przeciwko zapaleniu wątroby typu A i B, DPT itp.) może mieć nawet szersze konsekwencje zdrowotne dla ogółu społeczeństwa. Do czasu aż będzie można wszechstronnie wykazać bezpieczeństwo szczepionek za pomocą długoterminowych kontrolowanych badań, które szczegółowo zbadają ich wpływ na układ nerwowy, wiele osób już zaszczepionych oraz obecnie szczepionych może być zagrożonych w przyszłości. To, czy szansa ochrony przed poważnymi chorobami przewyższa ryzyko związane z toksycznością, wymaga poważnej debaty.

 

W roku 2009 dr Shaw i jego współpracownicy z Uniwer­sytetu Kolumbii Brytyjskiej opublikowali kolejne badanie,¹⁵ które dotyczyło wstrzykiwanego wodorotlenku glinu. Jego wyniki były głęboko niepokojące:

 

Ogólnie rzecz biorąc, odnotowane rezultaty potwierdzają wyniki wcześniejszych badań, które wyraźnie pokazały, że aluminium, wstrzykiwane oraz przyjmowane doustnie, może być neurotoksyczne. Potencjalne mechanizmy toksycznego działania aluminium mogą obejmować nasilenie stanu zapalnego (tj. mikroglejozy)…

 

2012: Mechanizmy toksyczności adiuwantu alumi­nium i autoimmunizacja w populacjach pediatrycznych¹⁶

W roku 2012, trzy lata po swoim przełomowym badaniu, dr Shaw i jego współpracowniczka, dr Lucija Tomljenovic, opublikowali pracę, w której wyrazili poważne obawy związane z ograniczonym rozumieniem toksyczności adiuwantu aluminium.

Tych dwoje naukowców wezwało do pilnego sprawdzenia profilu bezpieczeństwa szczepionek z adiuwantem aluminium.

2013: Powolna translokacja zależnych od CCL2 bio­trwałych cząsteczek z mięśni do mózgu¹⁷

W roku 2013 francuscy naukowcy wykazali, że adiuwant aluminium po wstrzyknięciu do ciał myszy rok później znalazł się w ich mózgach.

2015: Biotrwałość i translokacja do mózgu adiuwan­tów aluminium zawartych w szczepionkach¹⁸

W roku 2015 kolejne badanie przeprowadzone na Uni­versité Paris Est Créteil (UPEC) we Francji dodatkowo wsparło to nowe postrzeganie adiuwantów aluminium jako niebezpiecznych, biotrwałych i ostatecznie niszczących mózg toksyn. (Badanie potwierdziło, że adiuwant aluminium powoli dociera do mózgu, skąd nie jest już usuwany.)

Listopad 2016: Nieliniowa reakcja na dawki adiu­wantu wodorotlenku glinu¹⁹

W roku 2016 przedstawiono najważniejsze i najbardziej odkrywcze jak do tej pory badanie adiuwantów aluminium, które przyniosło dalsze złe wiadomości i dostarczyło szerszego wglądu w tę sprawę.

Można powiedzieć, że wnioski płynące z tego badania zrewolucjonizowały nasze rozumienie adiuwantów aluminium. Francuscy autorzy tego opublikowanego w magazynie Toxicology badania wyrazili ogromne zaniepokojenie powszechnym stosowaniem adiuwantów aluminium.

 

Obawy dotyczące bezpieczeństwa (adiuwantów aluminium) pojawiły się po rozpoznaniu ich nieoczekiwanie długiej biotrwałości w obrębie komórek układu immunologicznego niektórych osób. Pojawiły się także doniesienia na temat zespołu przewlekłego zmęczenia, dysfunkcji poznawczych, mięśniobólów, dysautonomii oraz cech autoimmunologicznych/zapalnych czasowo związanych z przyjmowaniem wielu szczepionek zawierających aluminium.

 

Wykorzystując modele myszy, odkryli ponadto głęboko alarmującą, wyjątkową cechę adiuwantu aluminium: niskie, stałe dawki były bardziej neurotoksyczne niż pojedyncza większa dawka.

To odkrycie jest wyjątkowo ważne, chociaż jest sprzeczne z intuicją. Przywołuję zatem VP, aby wyjaśnić to dokładniej:²⁰

 

Nowa praca (Crépeaux et al.) grupy badawczej Gherardi z Francji donosi o ważnych wynikach na temat toksyczności i transportu adiuwantu aluminium u myszy. To pojedyncze badanie jest szczególnie istotne, ponieważ przyjrzało się wielu rezultatom: oddziaływaniom behawioralnym, aktywacji immunologicznej (mikrogleju) w mózgu oraz transportowi adiuwantu aluminium do mózgu. W badaniu testowano dawki wynoszące 200, 400 i 800 mikrogramów/kilogram wstrzykiwane domięśniowo. Zastosowany adiuwant aluminium to AIOH (nazwa handlowa Alhydrogel), obecnie najpowszechniej stosowany adiuwant w szczepionkach. Jest wykorzystywany w szczepionkach przeciwko tężcowi, wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B, zakażeniom HiB, pneumokokom, meningokokom i wąglikowi.

Co zadziwiające, badanie pokazało, że najniższa dawka (200 mcg/kg) była najtoksyczniejsza! W wielu przypadkach dawki 400 i 800 mikrogramów/kilogram nie powodowały żadnych zauważalnych działań niepożądanych, podczas gdy takie działania wywoływała dawka 200 mikrogramów/kilogram. Niska toksyczność większych dawek wydaje się być konsekwencją stanu zapalnego w miejscu wstrzyknięcia, który zależy od wielkości dawki.

 

Odkrycie 3: Aluminium może zwiększyć ilość cytokiny IL-6 w mózgu

Jedną z nielicznych frustracji związanych z niezwykłymi badaniami nad toksycznością adiuwantów aluminium przeprowadzonymi we Francji jest to, że naukowcy nie badali dokładnie mózgów myszy pod kątem zawartości cytokiny IL-6, która może być uwolniona w trakcie aktywacji immunologicznej. Wiemy bowiem, że jest ona silnie związana z powodowaniem autyzmu. Jednak badanie ze Środkowego Wschodu opublikowane mniej więcej rok temu dostarczyło silnych przesłanek wskazujących na związek IL-6 z adiuwantem aluminium.

W tym przypadku naukowcy używali aluminium do wywołania choroby Alzheimera u szczurów i wydaje się, że osiągnęli sukces, wykazując, że aluminium spowodowało 4-krotny wzrost IL-6.

 

Badanie pokazało także, że podawanie aluminium zwiększyło liczbę prozapalnych cytokin TNF-alfa hipokamapu 3,8-krotnie, IL-6 czterokrotnie, a iNOS 3,8-krotnie w porównaniu z normalną grupą kontrolną.²¹