Nierelatywistyczne prawa
Einstein umarł 18 kwietnia 1955 roku z powodu pęknięcia tętniaka aorty, schorzenia wywoływanego zazwyczaj z powodu niedostatku miedzi. Jego zgon nastąpił kilka tygodni po opublikowaniu pracy Shanklanda, która oczerniała Daytona Millera przy błogosławieństwie Einsteina. Mózg Einsteina został zachowany do przyszłych badań, aby umożliwić naukowcom wejrzenie w materialną podstawę mistycznego geniuszu. Przeprowadzone badania wykazały, że jego mózg nie wyróżniał się niczym, jeśli chodzi o rozmiary, miał częściowy brak płata czołowego i większą od normalnej liczbę nerwowych komórek skojarzeniowych. Czy to może tłumaczyć sposób myślenia Einsteina? Czy udało się odkryć tajemną formułę łączącą neurony z wizjami?
Szczególna teoria względności wciąż jest podstawowym narzędziem wykorzystywanym w nauce cząstek elementarnych i okazała się użyteczna w szeregu przypadków, a w innych nie. Zbudowano atomowe zegary o dokładności do nanosekundy i kiedy synchronizowano je sygnałami radiowymi musiano wprowadzać poprawki zgodne z nierelatywistycznymi formułami Sagnaca. Tak samo jest w przypadku satelitów orbitujących wokół Ziemi – do nich wszystkich stosuje się nierelatywistyczny pomiar czasu. Wynaleziono żyroskop laserowy, który śledzi względne obroty między Ziemią i samolotami zgodnie z nierelatywistycznymi wzorami.75
Zaobserwowane w polach grawitacyjnych przesunięcie ku czerwieni nie ma związku z czymkolwiek einsteinowskim. Dziwne peryhelium Merkurego, którego wyliczenie zostało okrzyknięte kiedyś największym tryumfem Einsteina, można obliczyć za pomocą newtonowskich wzorów wykorzystując znajomość nieregularnego kształtu „spłaszczenia” Słońca albo sposobem Gerbera.76 Pozostaje jedynie ugięcie elektromagnetycznych sygnałów przechodzących blisko Słońca. Ale czy rzeczywiście? Obecnie einsteinowska formuła jest testowana na sygnałach radiowych przechodzących blisko Słońca wysyłanych przez znajdujące się we wszechświecie radioźródła. Sygnały te mają jednak większe długości fal niż światło, w wyniku czego dochodzi do zjawiska zwanego „aberracją”, w którym sygnały ulegają ugięciu w naturalny sposób, a nie z powodu grawitacji.77 Poza tym, czy jest ktoś, kto ważyłby się twierdzić, że Słońce nie posiada pola magnetycznego zdolnego do ugięcia sygnałów elektromagnetycznych?
Przewidywane przez Einsteina fale grawitacyjne jako fale w czterech wymiarach, tak zwane fale kwadrupolowe, wykryto już dawno i udowodniono, że są to proste dipolowe fale radiowe. Stało się to oczywiste w roku 1956, kiedy pracującemu dla marynarki wojennej USA wynalazcy T. Townsendowi Brownowi przyznano patent na wykrywacz fal grawitacyjnych zbudowany na bazie prostych, naturalnych, nie mających nic wspólnego z zaawansowaną techniką, materiałów dielektrycznych.78 A co przypuszczalnie jest w tym najgorsze, Einstein mógł znać wyniki badań Browna już w latach 1930.
I tak oto kończy się nasza historia. Czytelnicy mogą wierzyć w to, co się im podoba. Einstein był pod z wieloma względami wielkim teoretykiem i miał bardzo wydajny umysł, ale na nieszczęście dla niego, jego teorie względności dowodzą jednej rzeczy – kiedy wielki umysł popełnia błąd, błąd staje się wielki. Zamiast przyznać się do błędu i skorygować swoje teorie wdał się w niepotrzebne spory i doprowadził do wielu nieporozumień.
O autorze:
Dr Bjørn Johan Øverbye urodził się w Norwegii w roku 1947 i jest praktykującym lekarzem, pisarzem, badaczem i wykładowcą. W latach 1966-1969 studiował fizykę na Uniwersytecie Oslo, gdzie później, w roku 1976, uzyskał stopień doktora medycyny. W roku 1984 Międzynarodowy Otwarty Uniwersytet w Sri Lance nadał mu tytuł doktora medycyny komplementarnej. Jest autorem kilku książek z zakresu medycyny alternatywnej oraz naukowego doniesienia na temat zagrożeń ze strony telefonów komórkowych (The Biophone Project, 2003). Prowadzi badania z zakresu biorezonansu i opracowuje biofizyczne teorie i metody diagnostyczne do leczenia chorób przy wykorzystaniu aparatury biofotonowej, elektromagnetyzmu i biorezonansu. Jest zwolennikiem poglądu, że eter jest kluczowym pojęciem, zarówno w fizyce, jak i medycynie energetycznej. Te zainteresowania zmusiły go do zbadania, w jaki sposób Einstein przedwcześnie utrącił tę użyteczną teorię i przypuszczalnie stworzył więcej problemów, niż rozwiązał. Z drem Øverbye skontaktować się można za pośrednictwem poczty elektronicznej, pisząc na adres bjorn@dr-overbye.no.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
29. J. Gribbin, In Search of the Edge of Time, Black Swan, Londyn, 1993.
30. Powszechnie przyjęte brzmienie założeń ogólnej teorii względności przedstawia się następująco: Założenie pierwsze: względność ruchu – ruch można rozpatrywać tylko w odniesieniu do jakiegoś układu. Einstein uważał, że nie można wykryć eteru (ośrodka, w którym, jak uważali ówcześni uczeni, rozchodzi się światło i który wypełnia cały wszechświat), ponieważ nieruchomy eter byłby jedynym nieruchomym ciałem we wszechświecie, posiadałby ruch absolutny. Stwierdzono jednak, że można wykryć jedynie ruch względny, dlatego też nie można wykryć eteru. Założenie drugie: stałość prędkości światła – prędkość światła wynosi około 300 000 km/s i jest stała względem obserwatora, to znaczy nie zależy od tego, czy obserwator zbliża się do źródła światła, czy oddala od niego. – Przyp. tłum.
31. P. Davies (pod redakcją), The New Physics, Cambridge University Press, Cambridge, 1989, 1996 (reprint).
32. Tamże.
33. T.T. Brown, „How I Control Gravity”, Science and Invention, sierpień 1929.
34. R. Matthews, I. Sample, „Breakthrough as Scientists Beat Gravity”, Sunday Telegraph, Wielka Brytania, 1 września 1996, str. 3.
35. W swoim eksperymencie dr Jewgienij Podkletnow umieścił w polu magnetycznym 25-centymetrowy dysk z nadprzewodzącego w temperaturze około –195°C materiału ceramicznego. Następnie schłodzono go do temperatury –233°C w parach azotu. Gdy dysk zaczął obracać się z wielką prędkością – od około 3 do 5 tys. obrotów na minutę – zaobserwowano nad nim spadek oddziaływania grawitacyjnego o około 1–2 procent. Zdaniem Podkletnowa umieszczenie w polu dwóch wirujących dysków może ten efekt podwoić do około 4 procent. Krótko mówiąc, obiekty umieszczone nad dyskami byłyby lżejsze. Ze 100 gramów zrobiłoby się co najwyżej 98. Nie ma przy tym znaczenia, z jakiego materiału wykonane są obiekty umieszczone nad dyskiem Zarówno eksperyment, jak i zaobserwowane (przypadkowo zresztą) zjawisko zostało wykpione przez innych naukowców. – Przyp. tłum.
36. R. Matthews, I. Sample, „Breakthrough as...
37. M. Kaku, Hyperspace, Oxford University Press, Oxford, 1994.
38. T. Good, Alien Base: Earth’s Encounters with Extraterrestrials, Century, Londyn, 1998.
39. J. Gribbin, In Search of...
40. T. J. Willmore, An Introduction to Differential Geometry, Clarendon Press, Oxford, 1958.
41. Złośliwi studenci wymyślili kiedyś żart, który brzmiał: Na czym polega różnica między plagiatem a pracą naukową? Otóż, plagiat to ściąganie z jednej cudzej pracy, podczas gdy praca naukowa to ściąganie z wielu cudzych prac. – Przyp. tłum.
42. A. Einstein, „Die Grundlage der allgemeinen Relativitätstheorie” („Podstawy Ogólnej Teorii Względności”), Annalen der Physik, 1916, 49:769–822.
43. H. Aspden, „Why Einstein Was Wrong”, Physics Lecture No. 2, Part 1, 1997, www.energyscience.org.uk.
44. P. Gerber, „Die räumliche und zeitliche Ausbreitung der Gravitation”, Zeitschrift für Mathematik und Physik, 1898, 43:93–104.
45. H. Aspden, „Why Einstein..., Załącznik.
46. I. McCausland (Department of Electrical and Computer Engineering, University of Toronto), „Anomalies in the History of Relativity”, Journal of Scientific Exploration, 1999, 13(2)271–29, www.scientificexploration.org.
47. Tamże.
48. Tamże.
49. Tamże.
50. Tamże.
51. C.H. Fort, Wild Talents, Claude Kendall, Nowy Jork, 1932, Holt & Co., 1934, reprint; polskie wydanie: Dzikie talenty, przekład Zygmunt Kubasiak, Pandora, Łódź, 1994, str. 162.
52. J. Gribbin, In Search of...
53. I. McCausland, „Anomalies in the History...
54. Tamże.
55. Tamże.
56. James DeMeo, „Dayton Miller’s Aether Drift Experiments: A Fresh Look”, Orgone Biophysical Lab, maj 2000, www.orgonelab.org.
57. Czas gwiazdowy to czas wyznaczany tempem rotacji sfery niebieskiej. Definiuje się go jako kąt godzinowy punktu równonocy wiosennej (punktu Barana). Jest on zawsze równy rektascensji obiektu astronomicznego, który znajduje się w danej chwili w południku lokalnym. Czas gwiazdowy należy do czasów o charakterze lokalnym, w związku z czym w różnych miejscach Ziemi mamy różny czas gwiazdowy. – Wikipedia.
58. D. Miller, „The Ether-Drift Experiment and the Determination of the Absolute Motion of the Earth”, Reviews of Modern Physics, 5(2)203–242, lipiec 1933, str. 231, cytowane w: James DeMeo, „Dayton Miller’s...
59. James DeMeo, „Dayton Miller’s...
60. Cleveland Plain Dealer, 27 stycznia 1926.
61. R.S. Shankland i inni, „New Analysis of Interferometer Observations of Dayton Miller”, Reviews of Modern Physics, 1955, 27(2):167-168.
62. James DeMeo, „Critical Review of the Shankland et al. Analysis of Dayton Miller’s Aether Drift Experiments”, wygłoszony na spotkaniu Natural Philosophy Alliance w Berkeley w Kalifornii i w Storrs w Connecticut, maj i czerwiec 2000.
63. L. Pauwels, J. Bergier, (przekład na angielski R. Myers), The Dawn of Magic, Anthony Gibbs & Phillips, Londyn, 1963, (po raz pierwszy wydane we Francji jako Le Matin des Magiciens, 1960).
64. E.J. Lerner, The Big Bang Never Happened, Simon & Schuster, Londyn, 1992.
65. M. Kaku, Hyperspace..., str. 55-79.
66. C.H. Fort, Wild...; str. 161-162 polskiego przekładu.
67. Cytowane w: P.A. Schilpp (pod redakcją), Albert Einstein – Philosopher-Scientist, The Library of Living Philosophers, Evanston, 1949, www-groups.dcs.st-and.ac.uk.
68. J. Von Buttlar, Die Einstein-Rosen Brücke, Bertelsmann Verlag, Monachium, 1982.
69. E.J. Lerner, The Big Bang...
70. A.A. Michelson, Studies in Optics, University of Chicago Press, Chicago, 1962 (wydana po raz pierwszy w roku 1927).
71. E. J. Lerner, The Big Bang...
72. I. McCausland, „Anomalies in the History...
73. A. Vallentin, Le Drame d’Albert Einstein, Editions Plon, Paryż, 1954.
74. G. Gamow, The Creation of the Universe, Centraltryckeriet, Oslo, 1961.
75. A. Kelly, „Special Theory, Right or Wrong?”, Electronics World & Wireless World, wrzesień 2000, str. 722–723.
76. P. Davies (pod redakcją), The New...
77. Tamże.
78. T.T. Brown, „Electro-Gravitational Communication System”, Patent USA nr 719 676, wydany we wrześniu 1956.
Lektury uzupełniające:
• „New Physics: Debating Einstein, Matter, Time and Space” („Nowa fizyka – debata o Einsteinie, materii, czasie i przestrzeni”), www.newmediaexplorer.org.
• „Space Vortex Theory: Einstein and Tewari’s «Cartesian Universe»” („Teoria kosmicznego wiru – Einstein i «kartezjański wszechświat» Tewariego”), www.newmediaexplorer.org.
• „Relativity Fraud: The Complicity of Historians and Philosophers” („Oszustwo względności – współudział historyków i filozofów”), blog.hasslberger.com.
• „Recovering the Lorentz Ether” („Odzyskiwanie eteru Lorentza”), blog.hasslberger.com.
• „Tweaking Einstein – Unified Theory of Relativity” („Podrasowywanie Einsteina – Jednolita teoria względności”), blog.hasslberger.com.
• „Challenging Einstein’s Special Relativity: Herbert Dingle – Science at the Crossroads” („Wyzwanie dla szczególnej teorii względności Einsteina: Herbert Dingle – nauka na rozdrożu”), blog.hasslberger.com.
