Śródziemnomorskie syreny

W połowie roku 2009 dziesiątki osób doniosły o zaobserwowaniu syren w pobliżu Kirvat Yam położonego niedaleko Haify w Izraelu. Izraelska agencja Israel National News przekazała 12 sierpnia 2009 roku opis obserwacji dokonanej przez Shlomo Cohena:

 

Przebywałem właśnie razem z przyjaciółmi, kiedy nagle zobaczyliśmy kobietę leżącą w dziwny sposób na piasku. W pierwszej chwili pomyślałem, że to jeszcze jedna z opalających się osób, ale kiedy zbliżyliśmy się do niej, wskoczyła do wody i zniknęła. Wszyscy doznaliśmy szoku, ponieważ zobaczyliśmy, że miała ogon. Pięcioro z nas widziało to i każdemu z nas trudno było w to uwierzyć.

 

Rada miasta Kirvat Yam wyznaczyła nagrodę w wysokości 1 miliona dolarów amerykańskich dla osoby, która zdoła udowodnić istnienie śródziemnomorskiej syreny. Rzecznik władz Natti Zilberman oświadczył 11 sierpnia 2009 roku dziennikarzom Sky News:

 

Wielu ludzi powiedziało nam, że są pewni, iż widzieli syrenę i są to zupełnie niezależni świadkowie. Ludzie mówią, że jest to w połowie dziewczyna, a w połowie ryba i skacze jak delfin. Wyczynia różne sztuczki, po czym znika.

 

Czy syreny są wodnymi hominidami?

Jak wynika z liczących setki lat obserwacji syren, opisy tych zwierząt wskazują, że mógł istnieć i nadal istnieje wodny gatunek hominida. Jest możliwe, że syreny, podobnie jak my, wyewoluowały z podobnego do szympansów gatunku, który spędzał tak dużo czasu na żerowaniu w wodzie, że w końcu przystosował swoje ciało do wodnego sposobu życia. Z drugiej strony, może to być nasz bliski krewny, prawdziwie wodny człowiek, który wyewoluował z na wpół wodnych ludzi, którzy dali początek naszemu gatunkowi.

Chociaż może to zabrzmieć nieprawdopodobnie, należy pamiętać, że oceany roją się od wodnych ssaków, których przodkowie byli wcześniej stworzeniami lądowymi, po czym przystosowali się do życia w morzu.

Morskie ssaki są zwierzętami ciepłokrwistymi, których samice karmią piersią swoje młode. Niektóre gatunki zredukowały swoje czworonożne owłosione ciało do lśniącego, bezwłosego ciała z wyrostkami w postaci płetw i ogona. Morświny, delfiny, wieloryby i foki wyewoluowały z podobnego do psa mięsożercy.

Morskie wydry wyewoluowały z przypominających fretki lub łasice zwierząt. Diugonie i manaty wyewoluowały z przypominających słonie roślinożerców – jeden z gatunków miał rozmiary słonia i z czasem został całkowicie wytępiony.

Gatunki te straciły większość lub całość swojego pierwotnego owłosienia i w jego miejsce wykształciły skórę z podskórną warstwą tłuszczu. Ludzie również posiadają warstwę tłuszczu pod skórą i jest to cecha unikalna wśród naczelnych. Największe skupiska ludzi można znaleźć wzdłuż wybrzeży mórz, jezior i rzek. Wciąż posiadamy kawałeczek błony pławnej pomiędzy palcami. Miejsca występowania włosów na naszym ciele pokrywają się z drogami, którymi woda je opływa, kiedy się kąpiemy.

Posiadamy wielki kapturowaty nos zamiast pary nozdrzy, jakie ma większość pozostałych naczelnych. Proszę wyobrazić sobie, co by się stało, gdyby małpa próbowała zanurkować lub pływać pod wodą. Oczywiście woda dostałaby się do jej nozdrzy. Gdyby jednak miała kapturowate wybrzuszenie zakrywające częściowo nozdrza przed wodą, która omiata twarz, poczynając od czoła, kiedy ktoś nurkuje lub pływa, problem byłby w dużym stopniu zażegnany. Jedyny gatunek małp, który posiada tego typu nos, to nosacze z Borneo, które są jedynym poza człowiekiem półwodnym gatunkiem naczelnych.

Ludzie są w rzeczywistości częściowo wodnymi stworzeniami. Z tego właśnie względu lubimy pływać. Pierwotną ekologiczną niszą, jaką wybraliśmy dawno temu jako nasze ulubione miejsce do życia, była woda. Być może więc nasi najbliżsi krewni wciąż pływają w odległych regionach wokół wysp Nowej Gwinei i Nowej Irlandii oraz w innych miejscach na bezkresnych obszarach naszych ziemskich oceanów.

 

O autorze:

Gary Opit jest biologiem i kryptozoologiem mieszkającym na północnym wybrzeżu Nowej Południowej Walii w Australii. Od roku 1997 prowadzi na antenie radia ABC Radio North Coast cotygodniową audycję poświęconą dzikiej faunie i florze. Jest autorem dwóch książek Understanding Humans, ETs & The Awakening of the Planetary Mind (Zrozumienie ludzi, istot pozaziemskich i rozbudzenie planetarnej świadomości) oraz Australian Cryptozoology (Australijska kryptozoologia), które zawierają liczne opisy syren i innych zagadkowych zwierząt. Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej garyopit@gmail.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

1. J. Emerson Tennent, Sketches of the Natural History of Ceylon (Zarys historii naturalnej Cejlonu), Longmans, Londyn, 1868.

2. R. Wagner, „The Ri: Unidentified Aquatic Animals of New Ireland, Papua New Guinea” („Ri – niezidentyfikowane wodne zwierzęta Nowej Irlandii w Papui Nowej Gwinei”), Cryptozoology, 1982, vol. 1, ss. 33–39.

3. R. Wagner, J.R. Greenwell, G.J. Raymond, K. von Nieda, „Further Investigations into the Biological and Cultural Affinities of the Ri” („Dalsze badania biologicznych i kulturowych powinowactw ri”), Cryptozoology, 1983, vol. 2, ss. 113–125.

4. T.R. Williams, „Identification of the Ri through Further Fieldwork in New Ireland, Papua New Guinea” („Identyfikacja ri w wyniku kolejnych badań polowych na Nowej Irlandii w Papui Nowej Gwinei”), Cryptozoology, 1985, vol. 4, ss. 61–68.

5. R. Carrington, Mermaids and Mastodons: A Book of Natural and Unnatural History (Syreny i mastodonty – księga historii naturalnej i nadnaturalnej), Chatto & Windus, Londyn, 1957, ss. 3–19.

6. Loren Coleman, Patrick Huyghe, The Field Guide to Bigfoot, Yeti, and Other Mystery Primates Worldwide (Przewodnik po wielkiej stopie, yeti i innych tajemniczych naczelnych z całego świata), Avon Books, Nowy Jork, 1999.