Ukryta przyczyna raka i chorób
autoimmunologicznych

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 82 (2/2012)
Tytuł oryginalny: „The Hidden Cause of Cancer and Autoimmune Diseases”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 19, nr 1

Walter Last

 

Historyczne dane o polimorficznych mikrobach

Od blisko stu lat przybywa coraz ważniejszych dowodów świadczących o tym, że przyczyną raka i chorób autoimmunologicznych są pospolite mikroby, a teraz dodatkowo posiadamy na to dowód wizualny. Niedawno zbudowany mikroskop badawczy jest w stanie pokazać nam w najdrobniejszych szczegółach, co dzieje się we krwi jednostek, u których rozwijają się te choroby. Pokazuje on, że kluczowy dla zrozumienia ich przyczyny i leczenia jest rozwój lub raczej powstanie endogenicznego mikroba we krwi.

Naukowa społeczność przyjęła koncepcję monomorfizmu w oparciu o prace Ludwika Pasteura prowadzone pod koniec XIX wieku. Oznacza ona, że mikroby, takie jak wirusy, bakterie lub grzyby, zawsze przybierają swój podstawowy kształt. Stojąca w opozycji do niej koncepcja polimorfizmu zaproponowana przez francuskiego chemika i biologa Antoine’a Béchampa opisuje zdolność mikrobów do zmiany jednej formy w drugą, podobnie jak dzieje się to w przypadku gąsienicy, która zamienia się w motyla.

Mimo iż przyczynowa korelacja pomiędzy rakiem i mikrobami została wykazana jedynie na przykładzie kilku rzadkich ludzkich lub zwierzęcych nowotworów, wielu niezależnych badaczy donosi o proliferacji niektórych mikrobów u wszystkich pacjentów cierpiących na raka.

Jednym z pierwszych z nich był niemiecki profesor zoologii i mikrobiologii Günther Enderlein, który w roku 1925 opisał różne etapy przemiany mikroba, który normalnie istnieje we krwi w postaci koloidalnych jednostek proteinowych.

Te proteinowe jednostki zdają się pochodzić z naturalnego rozpadu składników komórkowych i mogą mieć zasadnicze znaczenie dla zdrowotności krwi. W chorobach degeneratywnych, szczególnie w raku i chorobach autoimmunologicznych, a także w zespole chronicznego zmęczenia i fibromialgii, te proteinowe jednostki rozwijają się w znacznie wyższe formy bakteryjne i ostatecznie w grzyby. Te formy konwencjonalnie nazywają się strukturami Enderleina i są podstawą mikroskopowej analizy żywej krwi stosowanej obecnie w procesie naturalnej terapii.

Nie znając swoich prac, kilku innych badaczy, w tym Royal Raymond Rife, Wilhelm Reich, Virginia Livingston-Wheeler, Alan Cantwell i Gaston Naessens, niezależnie opisało to samo zjawisko.

Medycyna oficjalna jest jednak wierna doktrynie, która głosi, że mikroby zawsze występują w tej samej postaci i nie mogą zmieniać się z wirusów w bakterie i grzyby. Jest tak dlatego, że ortodoksyjni mikrobiolodzy zwykle obserwują nieżywe barwione mikroby w martwej tkance lub żywe, ale przez krótki czas, zamiast żywych mikrobów w żywej tkance przy bardzo dużym powiększeniu i przez długie okresy czasu.

Na szczególną uwagę zasługują eksperymenty dr Livingston-Wheeler, która wstrzykiwała myszom kultury polimorficznych organizmów. Przy wstrzykiwaniu niewielkich ilości wywiązywała się autoimmunologiczna choroba, a przy większych dochodziło do wytworzenia guzów lub nowotworów złośliwych. Stąd te powodujące raka mikroby są często określane mianem wirusów raka lub mikrobów raka.

 

Infekcje mikoplazmą

Cykl wzrostu polimorficznych organizmów obejmuje etap pozbawionych błon komórkowych (cell-wall-deficient; w skrócie CWD) mikrobów. Mogą one powstawać endogenicznie wewnątrz naszego ciała lub wnikać z zewnątrz w postaci gatunków mikoplazmicznych. Mikrobiologia ortodoksyjna nie akceptuje możliwości endogenicznego powstawania mikrobów CWD, niemniej mikoplazmy są znane jako najmniejsza grupa bakterii od roku 1898. Przedrostek „miko” wskazuje, że chodzi o własności charakterystyczne dla grzybów, zaś „plazma” sugeruje miękką otoczkę bez błony komórkowej. Mikoplazmy to żywe cząsteczki bakteryjnego kwasu nukleinowego, które traktuje się jako pasożyty naszego organizmu.

Mikoplazmy lub ich spory są tak małe, że podobnie jak wirusy przechodzą przez bakteryjne filtry i mogą skażać krew używaną do transfuzji. Często infekcje mikoplazmą pozostają bezobjawowe, dopóki nie dojdzie do jakiegoś traumatycznego wydarzenia lub pogorszenia stanu zdrowia jednostki z innego powodu. Ze względu na brak błony komórkowej mikoplazmy nie reagują na większość antybiotyków. Najczęściej infekcje mikoplazmą wiążą się z obecnością innych chorobotwórczych mikrobów i pasożytów.

Obecnie szczególnym zainteresowaniem cieszą się mikroby związane z boreliozą. Wykazano, że mająca spiralny kształt Borrelia egzystuje, zarówno pod postacią bakteryjną, jak i mikoplazmiczną, oraz jako spory. Mogą one również skrywać się przed układem immunologicznym stosując markery normalnych komórek organizmu.

Współczesna choroba z Lyme (borelioza) zaczęła się w roku 1975 od epidemii w mieście Lyme w stanie Connecticut niedaleko laboratorium badawczego broni biologicznych. Rządowi naukowcy Stanów Zjednoczonych posiadają patent na krystaliczną postać Mycoplasma fermentans wydany na rzecz Armii Stanów Zjednoczonych. Te półsyntetyczne gatunki wydają się znacznie niebezpieczniejsze od swoich naturalnych odmian (patrz artykuł Public Health Alert zamieszczony pod adresem www.publichealthalert.org). Mycoplasma fermentans jest ważnym czynnikiem szeregu współczesnych chorób, które pojawiły się nagle w formie epidemicznej, takich jak AIDS, borelioza, syndrom wojny w Zatoce Perskiej i choroba Morgellonów1. Różne mikoplazmiczne gatunki są związane z zapaleniem płuc, infekcjami pęcherza, dysfunkcją układu dokrewnego, bólami żołądkowo-jelitowymi i innymi schorzeniami. Podstawowy problem z mikoplazmami polega na ich szkodliwym wpływie na cholesterol i inne sterole, a jeszcze gorszy jest toksyczny wpływ krętka Borrelia na lipoproteiny, ponieważ sabotuje on w ten sposób metabolizm tłuszczu.

Mikroby powodujące chorobę z Lyme mogą inicjować setki najróżniejszych symptomów. Obecnie wykazano, że potrafią one imitować większość chronicznych chorób, zwłaszcza objawy zespołu chronicznego zmęczenia, fibromialgii i chorób autoimmunologicznych w ogólności, a także zaburzeń umysłowych, takich jak schizofrenia, depresja i choroba Alzheimera. Niektóre z nich, w tym chorobę Parkinsona, można leczyć poprzez eliminowanie infekcji mikoplazmą (patrz www.samento.com.ec).

Script logo
Do góry