Dane statystyczne
Kiedy czternaście lat temu napisałem książkę Vaccination – A Parent’s Dilemma, zdałem sobie sprawę, że to fałszywe przekonanie stało się fundamentem wszelkich rozważań na temat szczepień. Wiedziałem, że ma znaczący wpływ na naszą wspólną ocenę praktyki. Od tamtego momentu jeszcze lepiej zrozumiałem jego rolę w tej debacie i postanowiłem poświęcić mu cały rozdział.
Przyjrzyjmy się teraz danym. W tym celu naniosłem liczby zgonów z powodu każdej choroby na układ współrzędnych i strzałką wskazałem moment, w którym wprowadzono szczepienia. Liczby zgonów w Australii sięgające wstecz do roku 1907 można znaleźć w Rocznikach Commonwealthu (Brytyjskiej Wspólnoty Narodów), zaś dane dotyczące liczby ludności można uzyskać z Australijskiego Biura Statystycznego. W celu opracowania przedstawionych dalej wykresów z Departamentu Zdrowia Commonwealthu pozyskałem dane dotyczące pewnych chorób sięgające wstecz daleko poza rok 1907.2 Liczby na osi pionowej obrazują zgony w przeliczeniu na 100 000 mieszkańców. Te liczby stanowią sumy z pięciu lat. Wprowadzenie szczepień na każdym wykresie wskazuje strzałka.
• Odra
Wykres dla odry pokazuje, że liczba zgonów w okresie pięciu lat sto lat przed wprowadzeniem szczepionki wynosiła 170. Liczba zgonów w pięcioletnim okresie z powodu tej choroby na pięć lat przed wprowadzeniem szczepionki nie przekraczała 1. To oznacza spadek o 99,5 procent przed wprowadzeniem szczepionki. Pozostała liczba zgonów – mniejsza od 1 procenta – jest jedyną częścią tego spadku, do której może rościć pretensje szczepionka przeciwko odrze, ponieważ kiedy nastąpił spadek o 99,5 procent, jeszcze jej nie było. W jakim zakresie ta szczepionka może rościć pretensje do tego ostatniego malutkiego spadku? Wykażę to w rozdziale 3 (patrz książka Grega Beattie, z której pochodzi ten rozdział).
Szczepionkę przeciwko odrze wprowadzono w roku 1968 i dodano do harmonogramu szczepień wieku dziecięcego w roku 1971.3 Większość pozostałych szczepionek przeszła przez okres stopniowego ich wprowadzania.
• Dyfteryt
Szczepionka przeciwko dyfterytowi, mimo iż wprowadzona pod koniec lat 1920., doczekała się szerokiego zastosowania dopiero pod koniec lat 1930., chociaż niektórzy utrzymują, że dopiero w roku 1953, kiedy zarejestrowano szczepionkę DPT (diphtheria (błonica), pertussis (krztusiec), tetanus (tężec)). Powodem tego opóźnienia było zdarzenie ze stycznia 1928 roku, które ochrzczono później mianem „tragedii Bundabergu”,4 z której kraj długo nie mógł się otrząsnąć. W okresie 60 lat poprzedzających wprowadzenie tej szczepionki śmiertelność z powodu dyfterytu spadła o 80 procent.
Na wykresie dotyczącym dyfterytu znajdują się dwie dodatkowe linie (wykresy). Jedna dla błonicy krtani (dławiec, krup) i druga dla błonicy gardła (dyfteryt). Na początku lat 1900. występuje moment, w którym pozostaje jedynie wykres łączny. Powodem jest to, że błonice gardła i krtani nie zawsze były różnicowane. O dyfterycie (błonica gardła) mówiono czasami, że to krup (błonica krtani) membranowy.5 Według Rudolph’s Fundamentals of Pediatrics (Podstawy pediatrii Rudolpha): „Na początku lat 1900. termin krup był synonimem krtaniowego dyfterytu”.6 Przed początkiem lat 1900. dane dotyczące dyfterytu i krupu odnotowywano osobno, a później zaczęto je łączyć.
• Krztusiec (koklusz)
Teraz krztusiec. To była kolejna szczepionka wprowadzana stopniowo, począwszy od lat 1940. Rutynowe jej podawanie noworodkom nastąpiło wraz z licencją przyznaną w roku 1953 szczepionce DPT. Jak wynika z wykresu, do roku 1953, przed wprowadzeniem szczepionki DPT, wystąpił spadek śmiertelności o 95 procent w stosunku do lat 1870. i o blisko 90 procent w stosunku do momentu, w którym po raz pierwszy – w latach 1940. – zastosowano wcześniejsze szczepionki przeciwko tej chorobie.
