Rozsiewanie się szczepionek - zagrożenie dla zdrowia publicznego
Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 158 (6/2024)
Tytuł oryginalny: „Vaccine Shedding: A Danger to Public Health”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 31, nr 5
Stephen McMurray
Copyright © 2024
Jednym z mniej znanych zagrożeń związanych ze szczepionkami jest zdolność przenikania cząstek wirusa szczepionkowego lub bakterii ze szczepionej osoby do środowiska. Zjawisko to znane jest jako rozsiewanie się (shedding).
Rozsiewanie się szczepionek mRNA przeciwko COVID-19
Pomimo nalegań weryfikatorów faktów, że szczepionki przeciwko COVID-19 nie rozsiewają się, ponieważ nie zawierają żywego wirusa, własna dokumentacja firmy Pfizer dowodzi, że jest inaczej.1 W protokole dotyczącym badań szczepionek Pfizer podaje, co się dzieje w odniesieniu do możliwej ekspozycji na szczepionkę w czasie ciąży:
EDP (Exposure during pregnancy – narażenie podczas ciąży) występuje, gdy:
• Uczestnik płci męskiej, który otrzymuje lub przerwał interwencję badawczą, naraża partnerkę przed poczęciem lub w jego okolicach.
• Stwierdzono, że kobieta jest w ciąży, gdy jest narażona lub była narażona na interwencję badawczą z powodu narażenia środowiskowego. Poniżej znajdują się przykłady narażenia środowiskowego podczas ciąży:
– Kobieta będąca członkiem rodziny lub pracownik służby zdrowia zgłasza, że kobieta jest w ciąży po narażeniu na interwencję badawczą poprzez wdychanie lub kontakt ze skórą.
– Mężczyzna będący członkiem rodziny lub pracownik służby zdrowia, który był narażony na działanie interwencji badawczej przez inhalację lub kontakt ze skórą, naraża następnie swoją partnerkę przed poczęciem lub w jego okolicach.
Termin „interwencja badawcza” oznacza szczepionkę, co jest oczywiste po przeczytaniu dokumentu protokołu.
Z powyższego jasno wynika, że:
• Zaszczepiony mężczyzna może przenieść zawartość szczepionki na swoją partnerkę poprzez bliski kontakt.
• Nawet jeśli zaszczepiona osoba opuściła badanie, nadal może narażać inne osoby na kontakt z cząsteczkami szczepionki.
• Niezaszczepiona kobieta może zostać zakażona poprzez wdychanie cząsteczek szczepionki wydychanych przez osobę zaszczepioną lub poprzez kontakt fizyczny z nią.
• Niezaszczepiony mężczyzna, który został zarażony pośrednio po kontakcie z osobą zaszczepioną, może następnie zarazić inną osobę, na przykład swoją partnerkę.
Z dalszej części dokumentu jasno wynika, że Pfizer obawiał się, że samo wtórne narażenie na szczepionkę może spowodować poważne problemy dla ciężarnej matki. Badacze muszą śledzić ciążę aż do jej zakończenia i odnotować, czy wystąpiły jakiekolwiek poważne skutki uboczne, takie jak ciąża pozamaciczna, spontaniczna aborcja, wewnątrzmaciczne obumarcie płodu, śmierć noworodka lub wady wrodzone.
Protokół podaje również, że zawartość szczepionki może być przekazywana poprzez karmienie piersią, nie tylko wtedy gdy matka została zaszczepiona, ale nawet gdy była tylko narażona na kontakt poprzez wdychanie lub kontakt ze skórą.
W przypadku szczepionek mRNA cząsteczki wirusa nie są przenoszone, ponieważ w szczepionkach nie ma rzeczywistego wirusa. Zamiast tego wydalane jest białko kolca, które jest wytwarzane przez organizm na podstawie instrukcji dostarczanych przez mRNA w szczepionce, a także samo syntetyczne mRNA.2,3
Po wprowadzeniu wirusa z atenuowanej szczepionki układ odpornościowy organizmu powinien go pokonać w krótkim czasie, jeśli dana osoba nie ma obniżonej odporności. Jednak w przypadku szczepionek przeciwko COVID-19 mRNA instruuje organizm, aby kontynuował produkcję patogennych białek kolca przez długi czas, co oznacza, że zaszczepiona osoba rozsiewa wirusa przez dłuższy czas.4 Biorąc pod uwagę niszczycielskie skutki zdrowotne tych eksperymentalnych szczepionek, w tym zapalenie mięśnia sercowego, zakrzepy krwi, raka i śmierć, ich rozsiewanie się stwarza zupełnie nowy poziom zagrożenia dla społeczeństwa.
Nie tylko szczepionki przeciwko COVID-19 wydostają się z organizmu. Zjawisko to jest związane z wszystkimi żywymi lub atenuowanymi szczepionkami i jest znane od dawna zarówno w kręgach weterynaryjnych, jak i w dziedzinie medycyny ludzkiej.
Rozsiewanie wirusów przez szczepionki dla zwierząt i ich wpływ na zdrowie ludzi
W roku 2014 w czasopiśmie Vaccine opublikowano wyniki badania, które wykazało, że szczenięta zaszczepione przeciwko parwowirusowi wydalają wirusa do trzech tygodni po szczepieniu:5
…26 psom podano dwie komercyjne szczepionki zawierające szczep CPV-2 lub CPV-2b i monitorowano je przez 28 dni po szczepieniu. Przy użyciu PCR w czasie rzeczywistym stwierdzono, że wiremia wywołana szczepionką i rozsiewanie wirusa były długotrwałe dla obu szczepów szczepionkowych. Wydalanie szczepionkowego CPV-2b było wykrywane przez krótszy okres niż CPV-2 (przez 12 dni w porównaniu do średnio 19 dni), ale z większym ładunkiem wirusowym, przez co wiremia występowała przez dłuższy okres (przez 22 dni w porównaniu do średnio 19 dni) i z wyższymi mianami dla CPV-2b.
Co ciekawe, w badaniu stwierdzono również, że zaszczepione psy nadal mogą być zarażone.
Sami producenci szczepionek jasno określają zdolność szczepionek do przenoszenia zakażenia. W karcie charakterystyki produktu Nobivac, szczepionki przeciwko kaszlowi kenelowemu i paragrypie, napisano:6
Zaszczepione zwierzęta mogą rozprzestrzeniać szczep szczepionkowy B. bronchiseptica przez sześć tygodni, a szczep szczepionkowy parainfluenzy psów przez kilka dni po szczepieniu.
To oznacza, że nie tylko psy, ale także inne zwierzęta mogą zachorować z powodu rozsiewania się tej szczepionki. Może to mieć wpływ na inne gatunki zwierząt. Arkusz danych kontynuuje:
Koty, świnie i nieszczepione psy mogą reagować na szczepy szczepionkowe łagodnymi i przejściowymi objawami ze strony układu oddechowego.
Jest jeszcze gorzej. Rozprzestrzenianie się wirusa szczepionkowego może również wpływać na ludzi:
Osoby z obniżoną odpornością powinny unikać kontaktu ze szczepionką i zaszczepionymi psami do sześciu tygodni po szczepieniu.
Tak więc, jeśli osoba z osłabionym układem odpornościowym zaszczepi swojego psa, może to mieć negatywny wpływ na nią z powodu rozsiewania się szczepionki przez okres do sześciu tygodni po szczepieniu. Jeśli w rodzinie jest małe dziecko, osoba starsza, ktoś poddawany chemioterapii lub ktoś, kto właśnie przeszedł operację, szczepienie psa rodzinnego może stanowić zagrożenie dla zdrowia tych osób.
Rzekomy pomór drobiu może powodować poważne choroby u drobiu i innych gatunków ptaków. Szczepionka przeciwko tej chorobie może być rozsiewana do 11 dni po zaszczepieniu.7 Jest to również choroba odzwierzęca i może powodować zapalenie spojówek u ludzi.
Szczepionki dla królików8 i koni9 są również znane z rozsiewania się. Podobnie jest w przypadku szczepionek dla kotów, na przykład szczepionki przeciwko panleukopenii. Czasopismo The Veterinary Record poinformowało, że:
Wydaje się, że wydalanie DNA wirusa terenowego lub szczepionkowego jest powszechne u zdrowych kotów, co może budzić obawy w schroniskach i hodowlach kotów. Należy opracować narzędzia diagnostyczne ułatwiające różnicowanie wydalania wirusa szczepionkowego i terenowego.10
