Być może jest to tylko zbieg okoliczności, ale w starożytnej chińskiej i tybetańskiej astrologii Tishya jest nazwą jednej z 72 złowrogich gwiazd i oznacza „ziemskiego kata” [E.T.C. Werner, A Dictionary of Chinese Mythology (Słownik chińskiej mitologii), Nowy Jork, 1961]. Znaczenie liczby 72 w starożytnych podaniach wiąże się z 72 towarzyszami Seta, którzy byli zamieszani w zamordowanie jego brata, Ozyrysa, męża wielkiej egipskiej bogini Izis, „Królowej Niebios” (Dzieje). Byli oni członkami Boskiej Kompanii (o której była mowa w 1 części artykułu). Wiemy również, że w Księdze Wyjścia (Exodus) znajdują się 72 kodowane słowa i identyczną liczbę mamy w starożytnym tybetańskim podaniu. Interpretacja słowa „Tishya” może być kwestionowana przez specjalistów od sanskrytu, ale jednej rzeczy można być absolutnie pewnym: Tishya jest starożytną nazwą gwiazdy lub komety. W tybetańskiej wizjonerskiej księdze Epoch of Maitreya (Epoka Maitreji) znajdujemy potwierdzenie egipskich i innych proroctw dotyczących nadejścia niemile widzianego ciała gwiezdnego. Pod chwytliwym tytułem „Nauka cykli” znajdujemy taką oto wzmiankę:
Gwiazdy objawiają nową erę. Kosmiczny ogień znowu zbliża się do Ziemi. Ludzkość ponownie zostanie poddana sprawdzeniu, czy jej Duch rozwinął się wystarczająco… a fale zmyją byty niegodnych… będą błyskawice, gromy i deszcze gwiazd.
Epoch of Maitreya (Epoka Maitreji), kolekcja Dunhuang, British Library
To proroctwo jest uderzająco podobne do przepowiedni Apaczów mówiących o utrzymującym się przez tydzień czerwonym niebie („Noc czerwonego nieba”, Nexus, nr 10 (2/2000)).
W tym czasie nawet ogromna himalajska wyżyna Tybetu ma być „zmyta płynącymi wodami, przypuszczalne wodami pływu” [Andrew Tomas, Shambhala: Oasis of Light (Szambala – oaza światłości), Sphere Books, Londyn, 1977, str. 164].
Potopowi temu mają zgodnie z przepowiednią towarzyszyć gwałtowne erupcje, trzęsienia ziemi i huragany. Ten kataklizm przybierze takie rozmiary, że całe populacje zostaną przemieszczone w inne miejsca.
Temple Dialogues podają pod tytułem „Zmiażdżenie pająków chciwości”, że ten okres kary będzie trwał 49 dni i jego niebiańskim celem będzie oczyszczenie świata z nienawiści, wojny, fałszu, zabobonów, moralnej korupcji, chciwości i materializmu. To te wady są odpowiedzialne, jak się wydaje, za skażenie mentalnej atmosfery, o czym z niepokojem mówią indiańscy mistycy. Jeśli potraktujemy te egipskie proroctwa poważnie, to będzie to znaczyło, że nadchodzi era o wielkim znaczeniu, której głównym sprawcą jest brak duchowego rozwoju ludzi.
Na początku lat 1880. Mahatma Koot-Hoomi (K.H.), tybetański prorok i mędrzec napisał do brytyjskiego dziennikarza A.P. Sinnetta list, w którym opisał zbliżającą się zza Jowisza „Raja-sun”, która była ukryta dotąd przed ludzkim wzrokiem:
…oko żadnego śmiertelnika nigdy jej nie widziało w czasie tej naszej Rundy [regularnego cyklu?]… W swojej obecnej pozycji w przestrzeni, wręcz niewyczuwalnie małej, metaliczne substancje, z których jest głównie złożona, rozszerzają się i stopniowo przekształcają w przypominające powietrze ciecze…
Mahatma Letters to A.P. Sinnett from the Mahatmas M. and K.H. (Listy mahatmy do A.P. Sinnetta od mahatmów M. i K.H.), Frederick Stokes Co. Publishers, Nowy Jork, 1924, List XXIIIB, str. 167
Ta wypowiedź rzuca nieco światła na zagadkę „astronomicznego ciała” i „kosmicznej sprawiedliwości”, które czyhają według Temple Dialogues na ludzkość i będą według wschodnich poglądów karą za zbiorową karmę świata.
Zdjęcie nie przetłumaczonego papirusowego zwoju będącego częścią Temple Dialogues (Dialogi świątynne). Możliwe że został on spisany w schodkowej Świątyni Sfinksa w Gizie. (Biblioteka Aleksandryjska)
Jeśli ma dojść do tych wydarzeń lub jeśli mają być one powtórzone w ramach długiego naturalnego cyklu, czy poprzedzą je jakieś wcześniejsze znaki? Matka Shipton (Ursula Sontheil, 1488–1561) przepowiedziała, że światowa katastrofa będzie poprzedzona „światłem na niebie” [Mother Shipton’s Prophecies after the most exact copy of 1641 (Przepowiednie Matki Shipton według najdokładniejszej kopii z roku 1641), Yorkshire, 1989].
Warto zauważyć, że w roku 2004 astronomowie zauważyli w dużej odległości od Ziemi asteroidę o szerokości 400 metrów i oznaczyli ją jako „2004 MN4”. W roku 2005 zmieniono jej nazwę na „99942 Apophis” od egipskiego boga-węża8 i obecnie jest ona przez cały czas bacznie obserwowana ze względu na jej przewidywany bliski przelot obok Ziemi w roku 2036.
Niepokojące przepowiednie Merlina kończą się dramatyczną wizją bogini Ariadny zmieniającej porządek kosmiczny, która zmusza „Wenus do opuszczenia wyznaczonych dla niej dróg”, co tworzy nową rzeczywistość [Geoffrey z Monmouth, The Prophecies of Merlin (Przepowiednie Merlina), na podstawie tłumaczenia zamieszczonego w R.J. Stewart, Merlin: The Prophetic Vision and Mystic Life (Merlin – prorocze wizje i mistyczne życie), Penguin Arkana, 1994]. To fascynujące, jako że blisko 2000 lat temu Pliniusz Starszy odnotował, że kiedyś doszło na Ziemi do potężnego potopu, ponieważ Wenus zmieniła swoją orbitę.
Być może jest to naturalny/uniwersalny cykl, w związku z czym należy wziąć pod uwagę możliwość, że pewnego dnia Wenus powróci tam, gdzie niegdyś rezydowała, jeszcze przed zbudowaniem Wielkiej Piramidy. Jeśli tak, to wówczas Księżyc urwie się ze smyczy ziemskiej grawitacji i wróci na swoją wcześniejszą orbitę. W tym scenariuszu Wenus znowu rozświetlałaby nocne niebo.
Próbując określić niemożliwą do ustalenia datę przewidywanego kosmicznego kryzysu, ponownie wracamy do Tybetu po radę, co mamy obserwować jako ostrzeżenie przed tym zagrożeniem. Odpowiedź znajdujemy w Listach mahatmy pod nazwą „Święty Znak” i ponownie jesteśmy kierowani do Egiptu:
Kiedy Wielki Barabi [starożytna nazwa Sfinksa] z Gizy wybrzmi swoje ostrzeżenie, przygotujcie się na wielkie zmiany.
Mahatma Morya, Mahatma Letters (Listy Mahatmy), cytowane w Passport to Shambhala (Paszport do Szambali), Towarzystwo Geograficzne Zachodniej Syberii, 1923, List 58, str. 79
To ostrzeżenie może nadejść jutro lub za tysiąc lat. Może odpadnie głowa Sfinksa lub zapadną się jego plecy. Mimo całej powagi nie powinniśmy traktować tych przepowiedni nazbyt poważnie, jako że setki dawniejszych zapowiedzi końca świata nie ziściły się. Być może powinniśmy podążyć logiką znanego amerykańskiego twórcy kreskówek, Charlesa M. Schulza, autora zabawnego komiksu Peanuts (Orzeszki ziemne), który ustami swojego bohater powiada:
— Nie martwcie się tym, że dziś ma być koniec świata. W Australii jest już jutro!
O autorze:
Tony Bushby mieszka w Australii i od najmłodszych lat interesuje się zjawiskami metafizycznymi, co umożliwiło mu nawiązanie kontaktów z wieloma towarzystwami i stowarzyszeniami na całym świecie. W rezultacie udostępniono mu rzadkie biblijne manuskrypty znajdujące się w archiwach i muzeach oraz w prywatnych bibliotekach. Jest autorem pięciu książek będących rezultatem prowadzonych na własny koszt przez kilkanaście lat szczegółowych badań oraz licznych podróży do Egiptu, Anglii, Walii, Szkocji, Francji, Niemiec, Belgii, Włoch, Nowej Zelandii, USA i na Środkowy Wschód: The Bible Fraud (Biblijne oszustwo), The Secret in the Bible (Sekret w Biblii), The Crucifixion of Truth (Ukrzyżowanie prawdy), The Twin Deception (Oszustwo związane z bliźniakami) i The Christ Scandal (Skandal związany z Chrystusem). W 41 (3/2005) numerze Nexusa zamieściliśmy jego artykuł „Starożytne miasto pod piaskami Gizy”. Skontaktować się z nim można poprzez stronę internetową wydawnictwa Stanford House zamieszczoną pod adresem www.tonybushby.com.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
5. Druga co do wielkości piramida w Gizie i grobowiec faraona Chefrena, czwartego władcy starożytnego Egiptu z IV dynastii, który zgodnie z oficjalną historią był również budowniczym Wielkiego Sfinksa. Nazwa własna tej piramidy oznaczała Chefren-jest-Wielki. – Przyp. tłum.
6. Kangjur to tybetański kanon świętych tekstów buddyzmu zawarty w około 100 tomach. Zbiór ten obejmuje księgi wczesnych szkół i późniejsze sanskryckie. Kangjur gromadzony był w Tybecie od ósmego wieku naszej ery, gdzie znanych było kilka jego edycji. – Przyp. tłum.
7. Koniunkcja to w astronomii ustawienie ciał niebieskich i obserwatora w jednej linii. – Przyp. tłum.
8. Apofis to w mitologii Starożytnego Egiptu demon ciemności i chaosu utożsamiany czasami z Setem. – Przyp. tłum.
