Łatwo zrozumieć sceptycyzm inteligentnego czytelnika, któremu trudno uwierzyć, że Księżyc nie zawsze był naszym satelitą, a jeszcze bardziej jego niedowierzanie wobec przekazów zawartych w podaniach i legendach wielu narodów mówiących, że to Wenus oświetlała kiedyś jasno Ziemię a nie Księżyc.
Po czterdziestu latach poświęconych badaniu historii starożytnych mieszkańców Meksyku, Harold T. Wilkins napisał:
Interesujące jest to, że Meksykanie mówili, iż to planeta Wenus rozświetlała wschodnie niebo, a nie Księżyc.
Mysteries of Ancient South America (Tajemnice starożytnej Południowej Ameryki)
W pierwszym wieku naszej ery (około roku 77) wybitny historyk i przyrodnik Pliniusz Starszy (23–78 n.e.) napisał w swoim dziele Naturalis historia (Historia naturalna), że kiedyś doszło na Ziemi do wielkiej powodzi wywołanej przez zmianę koloru, wielkości, kształtu i orbity Wenus.
Starożytna Księga Enocha podaje, że masowa powódź na Ziemi została spowodowana przez przesunięcie bieguna i że „Ziemia przechyliła się i nastąpiły zniszczenia” (1 Enoch 65,1). Ze współczesnych badań naukowych wynika, że 5500 lat temu lub więcej doszło do potężnej katastrofy.
Co jednak z przyszłością? Czego możemy dowiedzieć się z przepowiedni piramidy? Aby odpowiedzieć na te pytania, odwołamy się do pewnych intrygujących starożytnych zapisów.
Starożytne przepowiednie nadejścia kataklizmu
Należy przyjąć, że jeśli przyszłość można dokładnie przepowiedzieć, to musi ona już istnieć, co prowadzi nas ku Temple Dialogues (Dialogi świątynne), podsumowaniu przepowiedni pozostawionych przez bogów i boginie Egiptu. Dokument ten znaleziono w Kolekcji Ksiąg Rzadkich Biblioteki Aleksandryjskiej i niedawno przetłumaczono na język angielski. Zawarte w nim przepowiednie pochodzą prawdopodobnie z inskrypcji mówiących o „tym, co ma nadejść, i o każdym przyszłym wydarzeniu”, zapisanych kiedyś na ścianach Wielkiej Piramidy (ibid.). Jest to zestawienie 49 niebiańskich przepowiedni, które egipscy kapłani zachowali w swoich bibliotekach, mówiących o tym, że Ziemia zbliża się do nowego okresu wielkich wydarzeń, które bogowie i boginie przewidzieli tysiące lat temu.
Proroctwa mędrców Szambali, mitycznego miasta położonego w północnym Tybecie, mówią, że „Nowa Era zacznie się wśród grzmotów i błyskawic” (Agni Yoga przekazana Mikołajowi i Helenie Roerichom, 1929, str. 277), ale czym jest to, co może wywołać taką kosmiczną epokę?
Temple Dialogues mówią, że w naszym układzie słonecznym ma rozbłysnąć „astronomiczne ciało”, „kiedy Słońce i Księżyc… Tishya i Jowisz znajdą się w jednym pałacu”. Według orientalistów Tishya to jedna z gwiazd konstelacji Raka [G.N. Roerich, Izbrannyje Trudy (Dzieła zebrane), Moskwa, 1967]. Tak więc bogowie i boginie przewidzieli wystąpienie katastroficznego dla Ziemi okresu, kiedy ta gwiazda znajdzie się w koniunkcji7 ze Słońcem, Księżycem i Jowiszem.
Powyższy rysunek opublikował w roku 1913 w swoim amerykańskim niedzielnym wydaniu Times of India. O tych odkryciach mówi się dzisiaj rzadko. (Magazyn The Sphere)
