Mało znane fakty o szczepieniach przeciwko
chorobie Heinego-Medina
Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 70 (2/2010)
Tytuł oryginalny: „Little-Known Facts about Poliomyelitis Vaccinations”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 16, nr 6
Dr Viera Scheibner
Copyright © 2009/2010
część 2
Wybuch epidemii w Omanie (kontynuacja)
Sutter et al. (1991) napisali również: „Jedną z najbardziej niepokojących cech wybuchu [epidemii porażenia dziecięcego (choroby Heinego-Medina)] w Omanie było to, że doszło do niego pomimo przeprowadzenia modelowego programu immunizacji oraz tego, że do szerokiego rozprzestrzenienia tej choroby doszło w słabo zaludnionych, głównie wiejskich terenach”. To kolejny dowód na to, że ten wybuch choroby wywołały szczepienia. Personel wykonujący szczepienia dotarł nawet do tych rozproszonych społeczności.
Prowadząc dochodzenie w sprawie wybuchu epidemii polio w Omanie Sutter et al. (1992) dokonali przeglądu historii szczepień przeciwko wirusowi polio 70 dzieci w wieku od 5 do 24 miesięcy i 692 dzieci stanowiących grupę kontrolną. „Znacznie większa liczba przypadków otrzymała szczepionkę DTP [diphtheria (błonica), tetanus (tężec), pertussis (krztusiec)] w okresie do 30 dni przed wystąpieniem objawów porażenia, niż to było w przypadku grupy kontrolnej (odpowiednio 42,9% i 28,3%). Odsetek przypadków polio [choroby Heinego-Medina], które mogły być wywołane przez szczepionki DTP, wyniósł 35% w przypadku dzieci w wieku od 5 do 11 miesięcy”. Badacze doszli do wniosku, że ich studium dowodzi, iż „...szczepionki są ważną przyczyną sprowokowanego porażenia dziecięcego. Mimo iż korzyści, jakie odniesiono w rezultacie zastosowania szczepionki DTP, powinny przeważyć nad ryzykiem ewentualnego porażenia, powyższe dane pokazują, że należy unikać niepotrzebnych szczepień w czasie epidemii wywołanych przez dzikiego wirusa polio”.
Już w latach 1950. opisano prowokowanie porażenia przez inne szczepionki (jak choćby te, które zawierały składnik kokluszu), o czym wspomina na przykład McCloskey (1950). Tak więc sytuacja w Omanie była kolejnym przykładem zjawiska sprowokowanego porażenia dziecięcego. Mimo to programy masowych szczepień zignorowały ten ważny fakt i dalej powodowały cierpienia i kalectwa dzieci na całym świecie. Kolejnym dobrze znanym i ważnym faktem jest to, że znaczna większość (65%) biorców pierwszej dawki dowolnej szczepionki w rzeczywistości zapada na chorobę, przed którą ma ona chronić (Hedrich, 1933). Hedrich przez 30 lat badał ogniska odry w rejonie Baltimore (USA). Ustalił, że kiedy na odrę zapada około 63% podatnych na nią osób, epidemia ustaje. Strebel et al. (1992) podali, że u biorców szczepionki OPV [doustna szczepionka przeciwko polio] do porażenia dochodzi zazwyczaj po pierwszej dawce szczepionki. W Omanie i w pozostałych miejscach z obliczeń skuteczności wyklucza się wszystkich, którzy zostają porażeni po pierwszej dawce, traktując ich jako nie szczepionych, albo podaje się, że takie szczepienia „nie były brane pod uwagę”.
![](files/grafiki_do_artykulow/nexus_070_mzfospchm.jpg)
Sutter et al. (1993) opublikowali artykuł o innym wybuchu epidemii w Omanie, do którego doszło po poszczepiennej epidemii polio w latach 1988–1989. Ponieważ z oczywistych powodów nie mogę przytoczyć całego artykułu, ograniczę się jedynie do stwierdzeń opisujących zaobserwowany stan rzeczy. Jego autorzy napisali: „Dochodzenie w sprawie wybuchu epidemii wskazuje, że przyczyn było wiele, w tym zgromadzenie dzieci podatnych na wirusa polio na skutek spadku ogólnego poziomu odporności z powodu wystawienia na działanie dzikiego wirusa polio w latach 1987–1988, niepełna skuteczność doustnej szczepionki (OPV), prowokacja porażenia dziecięcego przez wcześniejsze szczepienia przeciwko DTP oraz udział w pełni zaszczepionych dzieci w łańcuchu transmisji... W roku 1991 wystąpiły cztery laboratoryjnie potwierdzone przypadki. Pierwsze dwa w marcu 1991 roku w regionie Batinah (dzieci w wieku 44 i 49 miesięcy). W obu z nich dzieci otrzymały cztery dawki OPV. Dwa pozostałe (dzieci w wieku 25 i 30 miesięcy), oba po pięciu dawkach OPV, wystąpiły w sierpniu i w październiku 1991 roku w sąsiednich regionach – wschodnim i środkowym. We wszystkich tych przypadkach wyizolowano dzikiego wirusa polio typu 3 o tym samym genotypie”. Badacze doszli do wniosku, że doświadczenia z Omanu dowodzą, iż jednolite wdrażanie strategii WHO „może nie wystarczyć do przerwania przekazywania” i że może być konieczne podanie wszystkim dzieciom dodatkowych dawek szczepionki OPV. (To samo osiągnięto by, oczywiście, nie podając żadnych dawek).