Afanasjew zaliczył 175 dni lotu podczas swojej pierwszej wyprawy w kosmos (od 2 grudnia 1990 do 26 maja 1991 roku) jako dowódca radzieckiego statku kosmicznego Sojuz TMK-11 i w trakcie misji Mir-8, w której uczestniczyli astronauci z Japonii i Wielkiej Brytanii. Z tego, co wiem, ani on, ani członkowie jego załogi nie zgłaszali żadnych obserwacji związanych z tą misją. Jeśli Afanasjew rzeczywiście był świadkiem wspomnianego wydarzenia, musiało do niego dojść na początku grudnia (w dniu przybycia) lub pod koniec maja (podczas powrotu).

Afanasjew dowodził także misjami statku Sojuz TM-18 i stacji Mir-15, to jest w okresie od 8 stycznia do 9 lipca 1994 roku. Jeśli widział UFO w trakcie tych misji, to prawdopodobnie miało to miejsce w styczniu (podczas przylotu) lub w lipcu (podczas odlotu).

Wiktor Afanasjew brał udział w trwającym 188 dni locie kosmicznym, który rozpoczął się 20 lutego i zakończył 28 sierpnia 1999 roku. Afanasjew przybył na stację Mir pojazdem transportowym Sojuz TM-29. Sojuz TM-29 przybił do stacji Mir 22 lutego. Dlatego, jeśli w ogóle coś zaobserwowano w trakcie lotu Sojuza TM-29 (a nie Sojuza 30), musiało to wydarzyć się w lutym (podczas przylotu) lub w sierpniu (podczas odlotu). W kwietniu 1999 roku Afanasjew był na pokładzie stacji kosmicznej Mir.

W latach 1976–1980 Wiktor Afanasjew uczęszczał do Moskiewskiego Instytutu Lotniczego (oddział w Achtu­bińsku), gdzie uczył się na inżyniera lotnictwa. Od roku 1977 do 1988 służył jako pilot doświadczalny i starszy pilot doświadczalny w państwowym centrum lotów doświadczalnych noszącym imię słynnego radzieckiego pilota Walerego Czkałowa. W latach 1985–1987 był pilotem doświadczalnym statku Buran (radziecki prom kosmiczny). Miał jednak szczęście, że nie zginął podczas odbywanych lotów, co spotkało większość osób związanych z tym nieszczęśliwym projektem (na potrzeby misji załogowych przy użyciu wahadłowca Buran wybierano doświadczonych radzieckich pilotów doświadczalnych). W roku 1988 Afanasjew został kosmonautą testowym, a w roku 1991 otrzymał jako 70. radziecki kosmonauta tytuł Lotnika Kosmonauty ZSRR. Od roku 1990 do 1999 spędził łącznie około 555 dni w przestrzeni kosmicznej.

 

UFO w Achtubińsku w roku 1985

W roku 1959 w na wpół jałowym pustynnym stepie poło­żonym w odległości 292 kilometrów na północ od Astra­chania założono miasto Achtubińsk, w którym znajduje się największe rosyjskie centrum badania lotów, czyli Państwowe Centrum Badawcze Lotów Ministerstwa Obrony im. Czkałowa. Na północ od Achtubińska w miejscowości Groszewo mieści się baza wojskowa. Badając przez wiele lat radzieckie obserwacje UFO, wielokrotnie natykałem się na historie pochodzące z tego obszaru. Wiktor Afanasjew jest jednym z tych, który widział UFO w czasie służby na tym terenie.

W listopadzie 2005 roku emerytowany pułkownik Aleksander Akimenkow był jednym z mówców na corocznej rosyjskiej konferencji poświęconej zjawisku UFO nazywanej Зигелевские чтения (Zigelowskie Odczyty). Prowadzony przez Michaiła Gerszteina internetowy magazyn UFO Navigator przedstawił w grudniu 2005 roku raport z tej konferencji. Akimenkow, były pilot doświadczalny, wygłosił bardzo szczegółowy wykład dotyczący jego spotkań z UFO, które miały miejsce w trakcie badania przez Rosjan nowych broni w azjatyckich regionach ZSRR. Poruszałem ten temat już wcześniej i mam nadzieję, że jeszcze do niego wrócę.

W latach 1980. Akimenkow służył w Achtubińsku i pamięta, że UFO pojawiało się nad centrum badawczym tak często, że piloci mieli wrażenie, iż obce istoty znały ich rozkłady lotu lepiej niż radzieckie wojsko. Pamięta także związany z UFO incydent, gdy on i jego znajomy pilot doświadczalny Wiktor Afanasjew odbywali lot samolotem MiG-23, podczas którego testowali nowe rakiety. To było w styczniu, prawdopodobnie w roku 1985.

Dowództwo wskazało im cel do zestrzelenia i kiedy byli już gotowi do wykonania zadania, nagle wystąpiło zakłócenie i cel rozbił się o ziemię. Piloci poczuli niepokój, ponieważ znajdowali się poza obszarem poligonu i za torami kolejowymi. W pokrytym śniegiem gruncie widniała dziura po rozbitym celu. W pobliżu znajdował się ciągnik, ale nie było nikogo, więc się uspokoili. Nagle dyżurny oficer ze stanowiska dowodzenia zgłosił, że na wysokości około 600 metrów nad nimi znajduje się jakiś obiekt. We wschodniej części nieba zauważyli ogromnej wielkości Księżyc, ale nic więcej. Oficer dyżurny stanowczo twierdził, że obiekt tam jest i że się wznosi. Piloci również zaczęli się powoli wznosić, aby zobaczyć, gdzie jest ten obiekt, ale niczego nie zobaczyli. Powiedziano im, że obiekt odleciał na wschód. Akimenkow i Afanasjew próbowali go dogonić, ale nie mieli wystarczającej ilości paliwa i, co istotniejsze, nie widzieli, co tak naprawdę ścigają. Ostatecznie zakończyli pościg i wrócili na lotnisko.

 

Zapach kosmosu

Nie tak dawno Wiktor Afanasjew wspomniał o czymś bardzo ciekawym i fascynującym: przestrzeń kosmiczna ma swój własny zapach. On i jego koledzy odkryli ten nieporównywalny z niczym gwiezdny zapach, który przenikał moduł kosmiczny. Ten zapach jest niezniszczalny. Nawet po powrocie do domu czuł go na przedmiotach, które były na orbicie. Co ciekawe, kombinezony używane do spacerów kosmicznych pachniały inaczej. Twierdzi, że na Ziemi nie ma porównywalnego zapachu. Po prostu, pachnie jak kosmos… [artykuł źródłowy poświęcony tej sprawie z 28.03.2013 roku „Чем пахнет космос?” („Czym pachnie kosmos?”) znajduje się na rosyjskojęzycznej stronie planeta.moy.su lub tinyurl.com].

Kto wie, co jeszcze znajdziemy w trakcie badania przestrzeni kosmicznej. Nie oddaliliśmy się daleko od naszej planety, ale już pojawiły się zdarzenia, których do dziś nie potrafimy wyjaśnić.

 

O autorze:

Paul Stonehill jest badaczem, autorem i wykładowcą specjalizującym się w anomalnych zjawiskach, ze szczególnym uwzględnieniem radzieckich i rosyjskich wojskowych badań w tym zakresie. Urodził się w Kijowie w czasach Związku Radzieckiego, ale od roku 1973 mieszka w Stanach Zjednoczonych, gdzie na Kalifornijskim Uniwersytecie Stanowym uzyskał licencjat w dziedzinie nauk politycznych. W roku 1991 założył w Encino w Kalifornii Rosyjski Ośrodek Badań Ufologicznych. Jest autorem wielu artykułów poświęconych zjawisku UFO oraz kilku książek, w tym The Soviet UFO Files: Paranormal Encounters Behind the Iron Curtain (Radzieckie akta UFO – paranormalne spotkania za żelazną kurtyną) oraz Paranormal Mysteries of Eurasia (Paranormalne tajemnice Eurazji). Dotychczas w Nexusie ukazało się siedem artykułów jego autorstwa „Radzieckie obserwacje ufo na międzynarodowych wodach” (nr 78), „Badanie zjaw oceanu” (nr 81), „Ufo nad arktycznymi regionami Rosji” (nr 91), „Obserwacje ufo nad Kazachstanem” (nr 93), „Tajemnica nazistowskiego Regenwurmlagera” (nr 96), „Zaskakujące anomalie w chińskiej prowincji Syczuan” (nr 97) i „Rewelacje radzieckich kosmonautów” (nr 98). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej rurcla@hotmail.com.

 

Przełożył Mateusz Szemiot