Solitony

Niemiecki fizyk Herbert Fröhlich przewidział w roku 1968, że biologiczne białka i błony mogą wejść w taki stan, gdy są wzbudzone przez pompowanie metaboliczne, to jest pobieranie energii, co skutkowałoby spójnymi częstotliwościami wzbudzenia, które działają jak makroskopowe stany kwantowe.

W swojej pracy „Bioenergetics and the Coherence of Organisms” („Bioenergetyka i spójność organizmów”) Mae-Wan Ho napisała:⁷

 

Wzbudzone cząsteczki/membrany będą wibrować z różnymi charakterystycznymi częstotliwościami wynikającymi ze sprzężenia przemieszczeń elektrycznych z odkształceniami mechanicznymi. Ostatecznie przekształca się to w tryby zbiorowe (spójne wzbudzenia) zarówno oscylacji elektromechanicznych (fononów lub fal dźwiękowych w ośrodku stałym), jak i promieniowania elektromagnetycznego (fotonów). Pojawia się możliwość, że organizmy mogą faktycznie wykorzystywać promieniowanie elektromagnetyczne do komunikacji między komórkami lub między różnymi organizmami.

 

Te oscylacje Fröhlicha wewnątrz mikrotubul, a także w innych strukturach i cząsteczkach o znaczeniu biologicznym, są również częścią teorii Stuarta Hameroffa i Rogera Penrose’a dotyczącej podstaw świadomości.⁸

Została ona niedawno poparta przez badaczy z New Jersey Institute of Technology i Yeshiva University w Izraelu, którzy wykazali, że mikrotubule wydają się mieć określone częstotliwości (fonony) przechowywane na ich krawędziach, które działają jak solitony. Te biosolitony mogą zapewnić niemal bezstratny transfer energii w łańcuchach lub sieciach biomolekularnych. Wzdłuż krawędzi cytoszkieletu i niektórych makrocząsteczek może występować element nadprzewodnictwa!

 

 

Ryc. 4. Fala stojąca lub soliton podróżujący przez „kontinuum chromosomowe”. (Ilustracja wykonana na podstawie pracy Piotra Gariajewa „Лингвистико Волновой геном”.)

 

 

Anirban Bandyopadhyay, starszy badacz w Narodowym Instytucie Nauki o Materiałach w Japonii, wykazał, że mikrotubule są rezonatorami, które mogą działać jednocześnie w trzech różnych pasmach rezonansowych w zakresie kHz, MHz i GHz. Solitony, czyli ultrastabilne podłużne drgania elektryczne przemieszczające się wzdłuż białek, mikrotubul i DNA, mogą wyjaśniać tajemniczo szybką komunikację w mózgu wynoszącą 400 km/h, a także bardzo małe ilości energii wynoszące zaledwie 25 watów potrzebne mózgowi do obliczania złożonych problemów. Każdy superkomputer ze sztuczną inteligencją nadal potrzebuje tysięcy watów, aby przeprowadzić takie same obliczenia. To właśnie oparte na solitonach przetwarzanie informacji w mikrotubulach zapewnia bezstratny transfer informacji w całym mózgu.⁹

 

Uporządkowana woda komórkowa

Tuż przy krawędziach mikrotubul i innych błon komórkowych znajdujemy „czwartą fazę” wody lub strefę zamkniętą. Badania Geralda Pollacka pokazały, że cytoplazma składa się z tego szczególnego rodzaju wody wewnątrzkomórkowej, wody strukturalnej, ciekłokrystalicznej wody w komórce, która ułatwia transfer energii i informacji.¹⁰

Tak więc akustyczne kondensaty Fröhlicha wibrują i strukturyzują środowisko wodne wewnątrz komórki. Uporządkowana, ustrukturyzowana woda w obszarze pola elektrycznego wzdłuż błony tworzy strukturę podobną do żelu, która pozwala na silne wzbudzenie drgań wewnątrzkomórkowych.

 

 

Ryc. 5. Model klastra wodnego. (Źródło: Danski14, Wikipedia)

 

 

Woda komórkowa i struktury cytoprotein nabierają właściwości, które są obecnie badane w takich obszarach, jak mechanobiologia i metamateriały – materiały o nietypowych właściwościach elektromagnetycznych. Naukowcy z Georgia Institute of Technology wykazali na przykład, że nanocząsteczki hydrożelu lub materiały żelowe, takie jak te, które znajdujemy w komórkach, mogą być wykorzystywane do tworzenia kryształów fotonicznych, które można dostroić do telekomunikacji za pomocą sieci krystalicznej.

Istnieją wysoce uporządkowane, negentropowe procesy w każdej z naszych komórek, które mają zdolność do ustanawiania dalekosiężnych połączeń komunikacyjnych przez błony poprzez mostki wodne i stabilne kształty fal. Nie jest to chemiczny potencjał czynnościowy sygnalizacji neuronów, ale znacznie szybszy spójny ciąg falowy, który wykorzystuje cechy kwantowo-mechaniczne. Wszystkie komórki spójnie komunikują się ze sobą w oparciu o ciekłokrystaliczne wzorce wibracji w architekturze komórkowej. To właśnie na tej wibrującej siatce przemieszcza się holograficzna, podobna do obrazu bioinformacja.

Należy pamiętać, że wraz z kondensatem Fröhlicha fononów lub wibracji mikroakustycznych istnieje również spójne komórkowe pole biofotonowe generujące według Fritza Poppa laserowe wzory interferencyjne, które są podstawą do manifestacji procesów kwantowo-holograficznych w wysoce uporządkowanym środowisku wnętrza komórki.

W pewnym sensie istnieją dwie warstwy konstruktywnych wzorców interferencyjnych – jedna akustyczna, druga elektromagnetyczna – które generują złożone obrazy holograficzne i struktury falowe, które nie rozpraszają się przez długi czas. Gariajew uważa to za nowy rodzaj systemu „wideo” kodującego DNA na kilku warstwach.

 

 

Ryc. 6. Hologram utworzony przez interferencję fal akustycznych i elektromagnetycznych. (Ilustracja wykonana na podstawie pracy Piotra Gariajewa et al., „The DNA-Wave Biocomputer”)