Co ciekawe, jakość i natężenie mierzonych emisji biofotonów służy również jako wskaźnik jakości i witalności biologicznej próbki. W jednym z eksperymentów zespół Poppa zmierzył emisje biofotonów z kurzych jaj pochodzących z chowu klatkowego i porównał je z emisjami pochodzącymi z jaj kur z wolnego wybiegu. Wyniki były niezwykłe, bowiem okazało się, że styl i warunki życia kurcząt miały wyraźny wpływ na poziom emitowanych fotonów.

 

 

Ryc. 2. Pomiar biofotonowy żółtka jaja. Jaja „szczęśliwych kur” charakteryzują się dwukrotnie większą emisją „światła” niż jaja kur z chowu klatkowego. (Zdjęcie: F.A. Popp).

 

 

Popp został wyśmiany, a wyniki jego badań przez długi czas były odrzucane przez główne czasopisma recenzowane, ponieważ idea laserowego porządku w komórce była wówczas zbyt zaawansowana, aby ją zaakceptować. Nadal zakładano, że wszystkie reakcje i procesy biochemiczne w organizmie zachodzą w „równowadze termodynamicznej” i że reakcje biochemiczne są ostatecznie kierowane przez entropię lub losowe zderzenia oraz interakcje cząsteczek w danej temperaturze biologicznej.

Ten paradygmat zmienia się bardzo powoli i wyniki badań Gariajewa (Пётр Петрович Гаряев) et al. całkowicie obalają teorie biochemiczne. Światło jest nie tylko zaangażowane we wszystkie procesy biologiczne, ale co więcej, spójne wzorce interferencji światła są rzeczywistymi nośnikami informacji o życiu – krótko mówiąc, biohologramy wykorzystują falową naturę DNA.

Emisja biofotonów została potwierdzona przez wiele badań i, co najważniejsze, znaleziono ją w centralnym układzie nerwowym i mózgu, co czyni mózg prawdopodobnie świetlnym komputerem.³

 

Podstawy holografii kwantowej w komórce

Kontinuum chromosomów organizmów wielokomórkowych jest analogiczne do statyczno-dynamicznej multipleksowej czasoprzestrzennej siatki holograficznej, która obejmuje czasoprzestrzeń organizmu w zawiłej formie.

Piotr P. Gariajew

 

Przejdźmy teraz do przełomowej pracy dra Piotra P. Gariajewa. Pierwsze oznaki holografii DNA odkryto podczas eksperymentów w roku 1985. Te odkrycia opublikowano w języku angielskim dopiero w roku 1991, a następnie opisano bardziej szczegółowo w roku 1994 w książce Gariajewa Волновой геном (Falowy genom).

Słynny obecnie artykuł, który trafił do Internetu, został opublikowany przez Władimira Poponina w roku 1995 we współpracy z HeartMath Institute, ale z wykorzystaniem materiałów Gariajewa. Odkrycie, o którym tu mowa, było efektem ubocznym eksperymentów, w których badano tryby wibracji DNA w roztworze. Aby zbadać, w jaki sposób niektóre materiały rozpraszają światło, i uzyskać wgląd w zachowanie materiału, użyto dynamicznego lasera rozpraszającego światło.⁴ Gdy światło lasera uderza w materiał i jest rozpraszane, cząsteczki o różnych rozmiarach ujawniają unikalną sygnaturę rozpraszania.

 

 

Ryc. 3. Eksperyment z rozpraszaniem światła w celu wykrywania „fantomowego DNA” in vitro. (Źródło: Piotr Gariajew)

 

 

Pierwszy wykres na rycinie 3 przedstawia pomiary kontrolne przed umieszczeniem próbki DNA w komorze rozpraszającej. Oczywiście można wykryć bardzo niewiele losowo rozproszonych fotonów. Gdy fizyczna próbka DNA w roztworze zostanie umieszczona w komorze rozpraszającej, rejestrowany jest charakterystyczny kształt fali lub sygnatura fotonów.

Jednak tego ważnego odkrycia dokonano, gdy fizyczna próbka DNA została usunięta z komory rozpraszającej, po czym – przez chwilę – nadal rejestrowano regularny obraz fotonów w pustej, ciemnej komorze. Bez obecności jakiegokolwiek fizycznego materiału zarejestrowano „fantom” i jeśli przestrzeń w komorze rozpraszającej nie zostanie zakłócona, to ta fantomowa pamięć może być mierzona nawet przez miesiąc. Oznacza to, że obecność DNA nie tylko tworzy własne spójne pole świetlne złożone z biofotonów, ale także tworzy informacyjny odcisk na tle pozornie pustej przestrzeni, i to tak mocno, że jego stan uporządkowania był nadal możliwy do odczytania nie tylko wiele godzin, ale nawet wiele dni później.

Czy to oznacza, że nasza obecność w pokoju pozostawi sygnaturę złożoną z informacyjnej zawartości naszych chromosomów? Czy wchodzimy w interakcje z tym holograficznym polem pamięci innych form życia (innych ludzi) bardziej, niż możemy być tego świadomi?

Fantomowe DNA można zdefiniować jako formę „splątania” biologicznych atomów z zeropunktowym polem tła manifestującego się w ten sposób jako zjawisko nielokalne. Wynika z tego, że ostatecznie DNA może być przenoszone lub „teleportowane” niematerialnie i nielokalnie jako modulacja światła lub lasera.

Możliwość kwantowej teleportacji cząsteczek biologicznych została zademonstrowana w roku 2003 przez grupę badaczy skupionych wokół Antona Zeilingera z Uniwersytetu w Innsbrucku (a później w Wiedniu). Stworzyli oni wzorce interferencyjne ciężkich cząsteczek fluorowanego fullerenu C₆₀F₄₈.⁵ A w roku 2011 jeszcze większych cząsteczek składających się z 430 atomów, które wykazały, że nawet biomolekuły, takie jak obiekty wielkości białka, mają swego rodzaju naturę falową. W zasadzie możliwa jest kwantowa teleportacja cząsteczek.⁶

Nowy model traktuje DNA jako stabilną falę informacji, która działa głównie poprzez oscylacje i spójne pola akustyczne i elektromagnetyczne tworzone przez atomy i cząsteczki, a nie poprzez ich chemię molekularną i układ.

Na poziomie komórkowym i subkomórkowym istnieje złożony wzór interferencyjny wytwarzany przez mechaniczne lub elastyczne wibracje atomów i cząsteczek w środowisku hydrożelu ciekłokrystalicznego. Wiąże się to z wzorcami fal lub fononów typu Fröhlicha w maleńkich rurkach i wnękach organelli komórkowych, takich jak mikrotubule, mitochondria, elektryczne dipolowe błony lipidowe, lub w geometrii samej makrocząsteczki DNA. Te wibracyjne pola interferencyjne mogą nakładać się na siebie i wytwarzać wzory fal stojących mikrodźwięków lub fal akustycznych wewnątrz komórki.

Takie falowe wzory typu Fröhlicha lub „kondensaty Fröhlicha” są podobne do kondensatów Bosego-Einsteina, tyle że w wysokich temperaturach. W kondensacie fale materii nakładają się na siebie w takim stopniu, że cały system można opisać za pomocą pojedynczej funkcji falowej i działa on jako samoorganizująca się, synergiczna struktura dyssypacyjna. Oznaczałoby to, że cząsteczka DNA może być transmitowana jako pojedynczy kształt fali, soliton.