Źródło nowego szczepu wirusa ebola
Wirusa ebola odkryto u małp afrykańskich, szympansów i innych naczelnych [takich jak nietoperze owocożerne]. Łagodniejszy szczep wirusa ebola wykryto u małp i świń na Filipinach.43
Wcześniejsze badania sugerowały, że w Afryce Zachodniej pojawił się nowy szczep wirusa ebola, ale według epidemiologa Fabiana Leendertza, ekologa chorób z Instytutu Roberta Kocha w Berlinie w Niemczech, który kierował dużym zespołem naukowców oddelegowanych do Gwinei, wirus z Gwinei przypuszczalnie jest ściśle związany z tak zwanym zairskim wirusem ebola zidentyfikowanym ponad 10 lat temu w Demokratycznej Republice Konga.44
Uważa się, że ten nowy szczep został prawdopodobnie przywleczony do Afryki Zachodniej z innej części Afryki przez zarażone nietoperze owocożerne. Nietoperze te migrują na duże odległości i zwykle tworzą ogromne kolonie w pobliżu miast i w lasach. Są popularnym pokarmem we wsiach Afryki Zachodniej, gdzie uchodzą podobno za przysmak. Te same nietoperze mogą jednak przenosić prątki z miejsc występowania gruźlicy.45,46,47
Poprzednie ogniska eboli spowodowały katastrofalną śmiertelność wśród goryli i szympansów, co doprowadziło niektórych naukowców do wniosku, że to one były odpowiedzialne za rozprzestrzenianie tej choroby. Małpy makakowate (starego świata) są bardzo podatne na ludzką i bydlęcą gruźlicę. Małpy w odróżnieniu od ludzi nie mają naturalnej odporności na tę chorobę. Kiedy zarażą się nią od człowieka, to zazwyczaj rozprzestrzenia się ona bardzo szybko ze śmiertelnym skutkiem (jak ostra gruźlica prosówkowa), atakując nie tylko płuca. Chore małpy mogą przenosić tę chorobę na każdego, kto styka się z nimi lub z ich odchodami.
Obecna epidemia wirusa ebola zaczęła się w Afryce Zachodniej będącej jednym z największych ognisk gruźlicy na świecie (patrz zdjęcie 7). Opublikowana niedawno przez WHO „Mapa drogowa reakcji na ebolę” („Ebola Response Roadmap”) dzieli przypadki wirusa ebola i zgony w Afryce Zachodniej na trzy niezręczne kategorie: „prawdopodobne, potwierdzone i podejrzane”, które w wielu przypadkach powinny być ograniczone do „potwierdzonych”.48
Zdjęcie 7. Mapa obrazująca powagę problemu gruźlicy skompilowana w latach 2006–2008 – ostatnim okresie, zanim statystyki WHO dotyczące gruźlicy zmalały w wyniku wrzucenia wielu przypadków gruźlicy do wątpliwego worka zawierającego „choroby typu AIDS”. Proszę zauważyć, że regiony o ciemniejszej barwie znajdują się głównie w Afryce. (Źródło: WHO)
Jaki więc wniosek należałoby z tego wyciągnąć? W najlepszym razie, że „ebolopodobny” nie zawsze oznacza wirusa ebola, a w najgorszym, że „ebola” wcale nie oznacza wirusa ebola.
O autorze:
Dr Lawrence Broxmeyer jest internistą i prowadzi badania medyczne. Przez ponad dziesięć lat pracował w wielu nowojorskich szpitalach, gdzie zajmował się leczeniem AIDS tuż przed oraz w trakcie amerykańskiej epidemii tej choroby. Razem z kolegami z San Francisco i Uniwersytetu Nebraski pracował nad rozwojem nowej techniki zabijania prątka AIDS jako jej główny twórca, osiągając znaczące wyniki. Ostatnim jego dziełem jest rozdział omawiający te wyniki zamieszczony w podręczniku Sleatora i Hilla Patho-biotechnology (Patobiotechnologia) wydanym przez Landes Bioscience. Badania dra Broxmeyera dotyczą największych wyzwań naszych czasów, w tym AIDS, choroby Alzheimera, raka, choroby Creutzfeldta-Jakoba, cukrzycy, choroby serca, choroby Parkinsona oraz gruźlicy. Jest założycielem i dyrektorem Nowojorskiego Instytutu Badań Medycznych (NY Institute of Medical Research). Jest autorem kilku książek, w tym AIDS: What the Discoverers of HIV Have Never Admitted (AIDS – to, do czego odkrywcy HIV nigdy się nie przyznali). Dotychczas w Nexusie ukazały się dwa artykuły jego autorstwa „Przemilczana prawda o raku” (nr 70 i 71) i „Grypa i jej związek z gruźlicą” (nr 81 i 82). Skontaktować się z nim można za pośrednictwem poczty elektronicznej pisząc na adres nyinstituteofmedicalresearch@yahoo.com lub za pośrednictwem jego strony internetowej zamieszczonej pod adresem drbroxmeyer.netfirms.com.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. CDC, Ebola Diagnosis, wrzesień 2014, www.cdc.gov.
2. World Health Organization. WHO: Ebola Response Roadmap Update. 17 października 2014, ss. 1–4, apps.who.int.
3. James Ball, „Concerned about Ebola? You’re worrying about the wrong disease”, The Guardian, sierpień 2014, www.theguardian.com.
4. „Liberia: Tuberculosis on the rise”, IRIN News, 4 lutego 2009, www.irinnews.org.
5. Homolka et al., „High genetic diversity among Mycobacterium tuberculosis complex strains from Sierra Leone”, BioMed Central., 25 czerwca 2008, ss. 1–8, www.biomedcentral.com.
6. E. Desmond, A.T. Ahmed, W.S. Probert et al., „Mycobacterium africanum cases, California”, Emerg Infec Dis, maj 2004, 10(5):921-923, s. 1, wwwnc.cdc.gov.
7. L.H. Mattman, Cell Wall Deficient Forms – Stealth Pathogens, Press Boca Raton, 2001, III wydanie, s. 189.
8. R. Brown, „The virus detective who discovered Ebola in 1976”, BBC News Magazine, www.bbc.com.
9. R. von Bredow, V. Hackenbroch, „Interview with Dr. Peter Piot: «In 1976 I discovered Ebola – now I fear an unimaginable tradgedy»”, Der Spiegel poprzez The Observer, 5 października 2014, www.theguardian.com.
10. P. Piot, „Part one: A virologist's tale of Africa's first encounter with Ebola”, Science, American Association for the Advancement of Science (AAAS), sierpień 2014, news.sciencemag.org.
11. Ibid.
12. R. Dubos, J. Dubos, The White Plague: Tuberculosis, Man, and Society, Rutgers University Press, 1987, s. 205.
13. A.G. Khomenko, V.V. Muratov, „Epidemiological risks of tuberculous infection foci in patients discharging L forms of Mycobacterium tuberculosis”, Problemy Tuberkuleza i Bolezni Legkikh, 25 lutego 1993.
14. Reuters. WHO Calls Tuberculosis a Global Emergency. Health Statistics. Los Angeles Times, 24 kwietnia 1993, articles.latimes.com.
15. M. Anderson, Clinical Lectures On the Curability of Attacks of Tubercular Peritonitis and Acute Tuberculosis (Galloping Consumption), James Maclehose Publisher, Glascow. s. 56, 1877.
16. A. Saleem, M. Azher, „The Next Pandemic – Tuberculosis: The Oldest Disease of Mankind Rising One More Time”, British Journal of Medical Practitioners, czerwiec 2013, 6(1):a615.
17. K. Kelland, „Ebola mortality rate expected to rise as outbreak runs its deadly course”, Agencja Reutera, 5 sierpnia 2014, news.yahoo.com.
18. W. Fox, A treatise on Diseases of the Lungs and Plueura, J. & A. Churchill. Londyn, 1891.
19. L.F. Appleman, „Massive spontaneous hemorrhages into the vitreous”, Am. Journ. of Ophth., vol. 1, nr. 1, styczeń 1918, s. 24–28.
20. C.H. Burnett, A Text-book on Diseases of the Ear, Nose and Throat, J.B. Lippincott, 1901.
21. D.L. Kasper, E. Braunwald, A.S. Fauci, S.L. Hauser, D.L. Longo, J.L. Jameson, J. Casademont, Harrison’s Principles of Internal Medicine, McGraw-Hill Professional Publishing, 204, XVI wydanie.
22. H. Feldmann, Ebola – A Growing Threat?, N. Engl. J. Med., 9 października 2014, vol. 371, nr 15, ss. 1374–1378.
23. Report of an International Commission. Ebola haemorrhagic fever in Zaire, 1976. Bulletin of the World Health Organization, vol. 56, nr 2, 1978, pp. 271–293.
24. P. Conton, „Sierra Leone News: Ebola – what is the true Case Fatality Rate CFR?”, 2 września 2014, thethirdway.forumchitchat.com.
25. A. Saleem, M. Azher; op. cit.
26. P. Conton, op. cit.
27. M. Morin, „FDA authorizes Ebola test; vaccine will probably take until 2015”, 6 sierpnia 2014, www.latimes.com.
28. JPM-MSC. Ebola Zaire [EZ1] rTR-PCR [TaqMan®] Assay on ABI® 7500 Fast Dx. LightCycler®, and JBAIDS, Instruction Booklet Version 2.0, 14 sierpnia 2014, Sporządzony przez Naval Medical Research Center dla The U.S. Department of Defense, www.fda.gov.
29. Ibid., s. 53, tabela 51, ss. 69–70.
30. L. Broxmeyer, AIDS: What the Discoverers of HIV Have Never Admitted, lipiec 2014, s. 142, www.amazon.com.
31. O. Kashala, R. Marlink, M. llunga, M. Diese, B. Gormus, K. Xu, P. Mukeeba, K. Kasongo, M. Essex, „Infection with human immunodeficiency virus type 1 (HIV-1) and human T cell lymphotropic viruses among leprosy patients and contacts: correlation between HIV-1 cross-reactivity and antibodies to lipoarabinomannan”, J. Infect. Dis., luty 1994, vol. 169, nr 2, ss. 296–304.
32. Ibid.
33. Z. Schlanger, „Researchers Pinpoint Origin of HIV Pandemic”, Newsweek, 2 października 2014, www.msn.com.
34. E. Izadi, „A Liberian doctor is using HIV drugs to treat Ebola victims. The NIH is intrigued”, The Washington Post, 2 października 2014, www.washingtonpost.com.
35. Broxmeyer, op. cit., ss. 6–17.
36. P. Shetty, „Worst ever outbreak of Marburg virus hits Angola”, SciDevNet, 7 kwietnia 2005, www.scidev.net.
37. „Liberia: Tuberculosis on the rise...”, op. cit.
38. R. Dubos, J. Dubos, op. cit.
39. A. Chauhan, M.V. Madiraju, M. Fol, H. Lofton, E. Maloney et al., „Mycobacterium tuberculosis Cells Growing in Macrophages Are Filamentous and Deficient in FtsZ Rings”, J. Bacteriol., marzec 2006, vol. 188, nr 5, ss. 1856–1865.
40. WHO, „WHO: Ebola virus disease”, Fact sheet nr 103, zaktualizowane we wrześniu 2014, www.who.int.
41. E. Johnson, N. Jaax, J. White, P. Jahrling, „Lethal experimental infections of rhesus monkeys by aerosolized Ebola virus”, Int. J. Exp. Pathol., sierpień 1995, vol. 76, nr 4, ss. 227–236.
42. N. Jaax, P. Jahring, T. Geisbert, J. Geisbert, K. Steele, K. McKee et al., „Transmission of Ebola virus (Zaire strain) to uninfected control monkeys in a biocontainment laboratory”, Lancet, 23–30 grudnia 1995, ss. 1669–1671.
43. The Mayo Clinic Diseases and Conditions, Ebola virus and Marburg virus, 6 sierpnia 2014, www.mayoclinic.org.
44. J. Vidal, „Ebola: research team says migrating fruit bats responsible for outbreak”, The Observer, 24 sierpnia 2014, www.theguardian.com.
45. H.H. Scott, „Report on the deaths occurring in the Society's gardens during 1925”, Proc. Zool. Soc., Londyn, 1926; nr 96, ss. 231-244.
46. A.S. Griffith, „Tuberculosis in Captive Wild Animals”, J. Hyg., Londyn, listopad 1928, vol. 28, nr 2, ss. 198–218.
47. A.E. Hamerton, „Report on the deaths occurring in the Societies gardens during 1930”, Proc. Zool. Soc., Londyn, 1931, nr 101, ss. 527–555.
48. WHO, „WHO: Ebola Response Roadmap Update”, 10 października 2014, apps.who.int.
