Biologiczne transmutacje

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 138 (4/2021)
Tytuł oryginalny: „Biological Transmutations”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 28, nr 3

Jean-Paul Biberian

Copyright © 2015–2021

 

W ostatnich dwóch stuleciach wiele eksperymentów przeprowadzonych na zwierzętach, nasionach i bakteriach wykazało, że w zjawiskach biologicznych zachodzą nie tylko procesy chemiczne, ale także jądrowe. Wykazano na przykład, że niektóre pierwiastki przemieniają się w inne. W miarę poznawania niskoenergetycznych reakcji jądrowych (zimna fuzja) temat ten wraca na łono nauki. Póki co nad tymi zagadnieniami pracuje niewielu naukowców, ale ta dziedzina jest tak doniosła, że jej dalszy rozwój staje się kluczowy.

 

Wprowadzenie

Pod koniec XVIII wieku Antoine Lavoisier wykazał, że pierwiastków chemicznych nie można stworzyć ani zniszczyć. Przeprowadził szereg eksperymentów chemicznych pokazujących, że różne pierwiastki mogą się ze sobą łączyć, ale bez jakichkolwiek zmian w ich własnej budowie. Było to credo nauki aż do odkrycia radioaktywności pod koniec XIX wieku, a później sztucznej radioaktywności. Obecnie nie ma już wątpliwości, że reakcje jądrowe mogą zachodzić poza światem jądrowej radioaktywności i fizyki wysokich energii. Ogłoszenie przez Stanleya Ponsa i Martina Fleischmanna¹ w roku 1989, że możliwe jest elektrochemiczne wywoływanie reakcji jądrowych w temperaturze otoczenia, na powrót skierowało uwagę na biologiczne transmutacje. Wcześniejsze odkrycia na tym polu dokonane przez nielicznych pionierów^2,3 były całkowicie ignorowane przez środowisko naukowe, ponieważ były one sprzeczne ze znanymi prawami fizyki. Na szczęście Wysocki i Korniłowa⁴ wykazali obecnie za pomocą nowoczesnych technik spektroskopowych zachodzenie transmutacji w bakteriach.

Sam byłem przekonany o rzeczywistości tego zjawiska za sprawą eksperymentów, które pokazały, że w nasionach i bakteriach zachodzą transmutacje.

 

Badania naukowe w XIX wieku

• Vauquelin

W roku 1799 francuskiego chemika Louisa Vauquelina⁵ (1763–1829) zaintrygowała ilość wapna (CaO), którą kury wydalają każdego dnia. Wybrał jedną z kur, nakarmił ją funtem (0,45 kg) owsa i zbadał jaja i kał pod kątem zawartości wapna. Odkrył, że kura wydalała pięć razy więcej wapnia, niż spożywała. Zaobserwował nie tylko wzrost ilości wapnia, ale także późniejszy spadek ilości krzemu. Jest on bez wątpienia pierwszym naukowcem, który wykazał biologiczną transmutację krzemu w wapń.

Stwierdził, że ubytek krzemionki w ilości zaledwie 1,274 grama nie może stanowić wzrostu o 14,118 grama wapienia. Doniósł, że utworzyło się wapno, ale nie był w stanie ustalić, jak to się stało, i zachęcał innych naukowców do powtórzenia tego eksperymentu.

 

• Von Herzeele

Albrecht von Herzeele studiował medycynę na Uniwersytecie Genewskim w latach 1841–1842 a w latach 1843–1846 na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. W roku 1873 opublikował pracę Uber die Entstehung der anorganischen Stoffe (O powstawaniu substancji nieorganicznych). To on jest autorem powiedzenia: „To nie gleba wytwarza roślinę, ale roślina tworzy glebę”. W roku 1876 opublikował pierwszą z serii książek, w których pokazał, że rośliny nieprzerwanie tworzą pierwiastki składające się na materię. W latach 1875–1883 przeprowadził w Berlinie 500 eksperymentów z nasionami różnych roślin – koniczyny, koniczyny krwistoczerwonej, wyki, rzepaku, jęczmienia, rukwi wodnej, fasoli, białej fasoli, rzepy, żyta, łubinu, podbiału i dzięgla.

Jego typowym eksperymentem było określanie zmienności poziomów wapnia, potasu i fosforu w wyce siewnej podczas kiełkowania z dodatkiem lub bez dodatku soli mineralnych w wodzie destylowanej. Wykazał nawet, że dodawanie różnych soli wapnia do wody zwiększało powstawanie potasu.

Dodanie K₂CO₃ (węglan potasu) zwiększyło powstawanie wapnia. Von Herzeele stwierdził, że „rośliny potrafią przekształcać jedne pierwiastki w drugie”.

Jego publikacje oburzyły ówczesne środowisko naukowe do tego stopnia, że usunięto je z bibliotek. Prace te pozostawały w zapomnieniu przez ponad 50 lat aż do około roku 1930, kiedy to przypadkowo odkrył je w Berlinie Rudolf Hauschka, który na nowo opublikował jego książki.

 

Badania w XX wieku

• Baranger

Pierre Baranger⁶ (1900–1970) był profesorem chemii organicznej w słynnej Ecole Polytechnique i kierownikiem Laboratorium Biologii Chemicznej. Był zaintrygowany eksperymentami von Herzeelego, ale uważał, że liczba prób była zbyt mała, a zabezpieczenia przed błędami niedostateczne. Baranger postanowił powtórzyć jego eksperymenty podejmując wszelkie możliwe środki ostrożności i przeprowadzając bardzo dużo testów, aby można było także przeprowadzić analizy statystyczne. W ramach swojego projektu badawczego realizowanego w latach 1950–1970 wykonał tysiące analiz. Zbadał zawartość fosforu, potasu, wapnia i żelaza w nasionach wyki przed i po kiełkowaniu w wodzie podwójnie destylowanej bez dodawania lub z dodawaniem do niej czystego chlorku wapnia. Wybrano setki próbek po 7–10 gramów każda, ważąc je z dokładnością do jednej setnej miligrama, klasyfikując, a następnie kiełkując w kontrolowanym środowisku.⁷

Baranger stwierdził wzrost wapnia o 4,2 procent i żelaza o 8,3 procent oraz spadek fosforu o 1,9 procent i potasu o 1,1 procent. Co ciekawe, dodanie MnCl₂ (chlorek manganu) zwiększyło ilość wyprodukowanego żelaza. Żaden ze specjalistów, którzy analizowali eksperymenty Barangera, nie był w stanie znaleźć w nich jakichkolwiek błędów. Baranger stwierdził:

 

Te wyniki, uzyskane przy podjęciu wszelkich możliwych środków ostrożności, potwierdzają ogólne wnioski wysunięte przez von Herzeelego i prowadzą do konstatacji, że w pewnych warunkach rośliny są zdolne do tworzenia pierwiastków, których wcześniej nie było w środowisku zewnętrznym.

 

Następnie w maju 1959 roku przedłożył Francuskiej Akademii Nauk artykuł na ten temat do publikacji, ale nie został on przyjęty. Później w roku 1972 jego rodzina ponownie próbowała zgłosić go do publikacji, ale i tym razem bez powodzenia. Cały czas miał trudności z publikacją wyników swoich badań i zmarł, nie będąc w stanie tego zrobić. W roku 1977 jego rodzina poprosiła Jeana-Marie Gatherona, bliskiego przyjaciela Barangera, o opublikowanie jego pracy. Wcześniej, w roku 1976, jego rodzina przedłożyła jego raport końcowy komisji akademickiej Francuskiej Akademii Rolnictwa. Zdecydowano, że jego prace zostaną przedstawione pełnemu gronu podczas tajnego spotkania. Jednak na posiedzeniu publicznym propozycja ich publikacji została odrzucona bez żadnego uzasadnienia.

Baranger nie zaproponował odpowiedniej teorii, aby wyjaśnić swoje ustalenia.