Strach przed zawrotem głowy
Kiedy teorie Einsteina zyskały oparcie w młodszym pokoleniu zwolenników „nowej fizyki”, sława Einsteina zaczęła systematycznie rosnąć, zaś naukowców będących zwolennikami eteru w tym samym tempie maleć.
Tymczasem w roku 1913 francuski naukowiec Georges Sagnac (1869–1926) odesłał drugi postulat Einsteina do lamusa, kiedy zbudował interferometr na wirującym dysku i dowiódł, że istnieje określona różnica między światłem poruszającym się zgodnie i przeciwnie do kierunku obrotów. Ta różnica może być łatwo wyjaśniona przy wykorzystaniu newtonowskich argumentów głoszących, że prędkość światła zmienia się w zależności od kierunku obrotów,22 co nie tylko obaliło drugi postulat, ale i całą szczególną teorię względności.
Einsteinowi ponownie zabrakło argumentów i tym razem również nie potrafił się obronić. Zamiast wnikliwej analizy matematycznych wywodów Sagnaca, wystosował jedynie „krótkie oświadczenie”, w którym stwierdził, że to zjawisko jest skutkiem „efektu Dopplera” (zmiany częstotliwości w rezultacie ruchu źródła)!23
Einsteinowi przez chwilę wydawało się, że ocalił swoją reputację, zamiast tego udowodnił jednak swoją niekompetencję. Kiedy w roku 1925 Michelson i Gale powtórzyli eksperyment Sagnaca, wykorzystując jako swoje laboratorium wirującą Ziemię, ich wyniki potwierdziły, że obrót jest rodzajem absolutnego ruchu. Einstein, który był już wówczas laureatem Nagrody Nobla, nie zrobił nic dla ocalenia nienaruszalności swoich postulatów.24
W rzeczy samej Sagnac, a później Michelson i Gale, tak naprawdę nie dowiedli niczego nowego, co mogłoby wprowadzić Einsteina w zakłopotanie! Potwierdzili jedynie to, co Galileusz i Kopernik głosili 300 lat wcześniej: że obrót nie jest ruchem względnym, ale absolutnym.
Wykorzystując takie proste środki, jakich w roku 1854 użył francuski fizyk Jean Bernard Léon Foucault (1819–1868), każdy człowiek żyjący na naszej wirującej planecie jest w stanie stwierdzić, że porusza się ona wkoło. Obserwując ruchy wahadła zawieszonego u sufitu Panteonu, mieszkańcy Paryża mogli obserwować, jak w rezultacie obrotów Ziemi kreśli ono dziwne wzory w piasku na podłodze.
Tak więc twierdzenie, że Ziemia wiruje, a niebo jest nieruchome, w najmniejszym stopniu nie jest identyczne z poglądem, że niebo wiruje, a Ziemia stoi. Co jest wręcz niewiarygodne, Einstein nieświadomie właśnie to twierdził, przywracając do życia kosmologię Ptolomeusza z pierwszego wieku n.e.25 Chyba za bardzo się śpieszył tworząc tę teorię?
Po opublikowaniu w roku 1916 ogólnej teorii względności Einstein wciąż nie uznawał tego, że galaktyka wiruje.26 Twierdził, że to przeczy jego drugiemu postulatowi szczególnej teorii względności. W roku 1916 wszyscy astronomowie wiedzieli już jednak, że galaktyka wiruje.
Wiele lat po śmierci Einsteina naukowcy wciąż skłaniają się ku poglądom Sagnaca i absolutnemu charakterowi rotacji. Kiedy synchronizuje się zegary satelitów, wprowadzane poprawki są ustalane przy wykorzystaniu prędkości światła większej lub mniejszej od „c”.27
Współczesne pojazdy kosmiczne, satelity i samoloty posiadają laserowe żyroskopy, które wykorzystują nierelatywistyczny efekt Sagnaca dla określenia różnicy prędkości między samolotem a wirującą Ziemią z dokładnością do nanosekund.28
O autorze:
Dr Bjørn Johan Øverbye urodził się w Norwegii w roku 1947 i jest praktykującym lekarzem, pisarzem, badaczem i wykładowcą. W latach 1966–1969 studiował fizykę na Uniwersytecie Oslo, gdzie później, w roku 1976, uzyskał stopień doktora medycyny. W roku 1984 Międzynarodowy Otwarty Uniwersytet w Sri Lance nadał mu tytuł doktora medycyny komplementarnej. Jest autorem kilku książek z zakresu medycyny alternatywnej oraz naukowego doniesienia na temat zagrożeń ze strony telefonów komórkowych (The Biophone Project, 2003). Prowadzi badania z zakresu biorezonansu i opracowuje biofizyczne teorie i metody diagnostyczne do leczenia chorób przy wykorzystaniu aparatury biofotonowej, elektromagnetyzmu i biorezonansu. Jest zwolennikiem poglądu, że eter jest kluczowym pojęciem, zarówno w fizyce, jak i medycynie energetycznej. Te zainteresowania zmusiły go do zbadania, w jaki sposób Einstein przedwcześnie utrącił tę użyteczną teorię i przypuszczalnie stworzył więcej problemów, niż rozwiązał. Z drem Øverbye skontaktować się można za pośrednictwem poczty elektronicznej, pisząc na adres bjorn@dr-overbye.no.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. BBC, 18 kwietnia 1955, news.bbc.co.uk.
2. Time, vol. 154, nr 276, 31 grudnia.
3. A. Beckhard, Albert Einstein, Ernst G. Mortensen Publ., Oslo, 1962.
4. H. Aspden, „Aether Science Papers”, 1996, www.aspden.org.
6. A. Naess, Textbook of Philosophy, Universitetsforlaget, Oslo, 1970.
7. W. Berkson, Fields of Force, Routledge & Kegan Paul, Londyn, 1974.
8. A.A. Michelson, Studies in Optics, University of Chicago Press, Chicago, 1962 (I wydanie, 1927).
9. W. Berkson, Fields...
10. A. Einstein, „Zur Elektrodynamik der bewegter Körper” („O electrodynamice ciał w ruchu”), Annalen der Physik, 1905, 17:891–821.
11. A. Einstein, „Physics and Reality”, Journal of the Franklin Institute, 1936, 221:349–382, www.spaceandmotion.com.
12. E. Whittaker, History of the Theories of Aether and Electricity, Nelson, Londyn, 1953 (wydanie przejrzane i poprawione).
13. A. Kelly, „Special Theory, Right or Wrong?”, Electronics World & Wireless World, wrzesień 2000, str. 722–723.
14. D. Bohm, The Special Theory of Relativity, W.A. Benjamin Inc., Nowy Jork, 1962.
15. Trzy mezony obdarzone ładunkiem dodatnim, ujemnym lub obojętne odgrywające dużą rolę w łączeniu neutronów i protonów w jądrze atomu. – Przyp. red.
16. James Jeans, Physics and Philosophy, Cambridge University Press, Londyn, 1943.
17. D. Bohm, The Special...
18. M. Kaku, Hyperspace, Oxford University Press, Oxford, 1994.
19. W. Ritz, Ann. Chim. Phys., 1908, 8(13):145.
20. W. Ritz, A. Einstein, „On the Current State of the Radiation Problem”, Phys. Zeitschrift, 1909, 10:323.
21. M. Kaku, Hyperspace...
22. Tamże.
23. Tamże.
24. A.A. Michelson, Studies...
25. Zgodnie z teorią Ptolemeusza Ziemia była centrum wszechświata.
26. C. Kittel i inni, Mechanics, Berkeley Physics Course, vol. 1, McGraw-Hill, Nowy Jork, 1965.
27. A. Kelly, „Special Theory...
28. Tamże.
