POSTSCRIPTUM – ZAGADKA BRITISH ANTARCTIC SURVEY Z ROKU 1966

Po opublikowaniu na łamach Nexusa pierwszej części artykułu „Tajna wojna Wielkiej Brytanii w Antarktyce” otrzymałem mnóstwo informacji od specjalistów z różnych dziedzin. Najbardziej intrygujący był e-mail od Milesa Johnstona, który razem z Dannym Wilsonem badał pewne dziwne zdarzenie w Antarktyce, w czasie gdy współpracował z Irlandzkim Centrum Badań UFO. W roku 1975 z Centrum skontaktował się Eric Wilkinson, który doniósł o dziwnym zdarzeniu z roku 1966, do którego doszło, gdy pracował w British Antarctic Survey. Jeszcze dziwniejsze w tej całej historii jest zdjęcie, które przekazał na jej poparcie. Oto, co wyznał mi Miles Johnston:

 

W roku 1975 badałem proces formowania się UFO/Chmury, który sfotografował członek British Antarctic Survey z Belfastu. Człowiek ten przekazał mi kilka zdjęć przedstawiających formującą się pulsującą chmurę, która strzelała w lód czarnym promieniem, który odbijał się od niego nieco dalej. Kto wie... może ktoś tam używa broni wykorzystującej wiązki ujemnej energii? Lub raczej używał, jako że to zdjęcie zostało wykonane w roku 1966.

 

 

Dziwny czarny promień sfotografowany w roku 1966 na Antarktydzie przez Erica Wilkinsona

 

 

Fotografia jest zaiste enigmatyczna i uzasadniania pogląd, że Antarktyka i rola, jaką odgrywa na niej Wielka Brytania, są osłonięte mrokiem tajemnicy.

 

O autorze:

James Robert jest pochodzącym z wojskowej rodziny urzędnikiem pracującym w jednej z agend Ministerstwa Obrony Wielkiej Brytanii. Jest także historykiem zajmującym się II wojną światową i pisarzem. Bardzo dużo podróżował po północnej Afryce i Europie badając tajemnice brytyjskich tajnych wojen. Korzystając z niemieckich źródeł uwiarygadniających tak zwane „mity”, zorganizował prywatną misję, której celem było zbadanie dziwnych, tajnych działań prowadzonych przed, podczas i po II wojnie światowej przeciwko Niemcom. Obecnie kończy pisać na ten temat książkę, która poświęcona jest prowadzonym przez niego dochodzeniom. Skontaktować się z nim można, pisząc na adres poczty elektronicznej james-robert@hotmail.co.uk.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

43. Basil Liddell Hart, History of the Second World War (Historia drugiej wojny światowej), Cassell, Londyn, 1970, str. 411.

44. Neville Chamberlain, przemówienie parlamentarne z 2 kwietnia 1940 roku.

45. Vidkun Quisling (1887–1945), oficer armii norweskiej, niemiecki kolaborant w czasie II wojny światowej, który jest do dzisiaj w Norwegii synonimem zdrajcy. – Przyp. tłum.

46. Do czasu zamknięcia przejazdu przez Szwecję w dniu 20 sierpnia 1943 roku Niemcy przerzucili tamtędy około 2‍ 140‍ 000 żołnierzy i ponad 100‍ 000 ładunków kolejowych.

47. Naziści zafascynowali się polarnymi mitami. Intensyfikując badania naukowe w Arktyce nieustannie nękali konwoje zmierzające do Murmańska, jedynego dostępnego dla Związku Radzieckiego portu w Europie położonego nad zamarzniętym Oceanem Arktycznym.

48. Spitzbergen otacza wiele tajemnic, poczynając od skamielin niezwykłych roślin i zwierząt, a na starożytnych ruinach kończąc. Wielu ludzi uważa, że był on starożytnym Thule, które często identyfikowano również z Islandią, Norwegią i Szetlandami. Warto też wspomnieć pogłoski mówiące o katastrofie UFO w latach 1950. na Spitzbergenie – podobno w poszukiwaniu jego szczątków brali udział brytyjscy naukowcy.

49. Zanim Atlantis został zatopiony 22 listopada 1941 roku przez HMS Devonshire w pobliżu Wysp Wniebowstąpienia, zmienił nazwę na Tamesis.

50. Pinguin został zatopiony 8 maja 1941 roku w pobliżu Zatoki Perskiej przez HMS Cornwall.

51. Stier odwiedził Antarktydę i Kerguelenę w roku 1942.

52. Komet został zatopiony w pobliżu Cherbourga w roku 1942 przez brytyjskiego niszczyciela.

53. The Washington Post, 29 czerwca 1945 roku.

54. Osłonięty obszar wodny na Orkadach położonych na północ od wybrzeży Szkocji. W czasie obu wojen światowych znajdowała się tam główna baza brytyjskiej marynarki wojennej. – Przyp. tłum.

55. The Times, Londyn, czerwiec 1945 (dokładna data nie znana).

56. Oficjalne oświadczenie władz radzieckich wystosowane we wrześniu 1945 roku głosiło, że „tajemnicze osoby, w tym kobieta, znalazły się na pokładzie łodzi podwodnej”. Biorąc pod uwagę opinię Stalina, który uważał, że Hitler żyje, oraz kontrowersyjne opinie pochodzące od jego własnych generałów, Związek Radziecki jedynie dolał oliwy do ognia.

57. Uzgodnione w roku 1998 pięćdziesięcioletnie przedłużenie zakazu prowadzenia prac górniczych upływa w roku 2048.

58. Traktat Antarktyki został zawarty 1 grudnia 1959 roku w Waszyngtonie i dotyczył głównie demilitaryzacji tego obszaru. Jego sygnatariuszami były rządy Argentyny, Austrii, Belgii, Chile, Francji, Japonii, Norwegii, Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii, USA, ZSRR i Związku Południowej Afryki. Kolejnymi sygnatariuszami były Czechosłowacja, Dania, Holandia i Polska. Obowiązuje od 23 kwietnia 1961 roku. – Przyp. red.

59. Henry Stevens, The Last Battalion and German Arctic, Antarctic, and Andean Bases (Ostatni batalion oraz niemiecka Arktyka, Antarktyka i andyjskie bazy), The German Research Project, Gorman, Kalifornia, 1997.

60. Wspomagani przez NASA naukowcy dowiercili się na odległość około 500 metrów od jeziora. Niedawno Rosja oświadczyła, że w czasie antarktycznego lata 2006–2007 jej naukowcy wwiercą się w samo jezioro.

61. Pogłoskom głoszącym, że naziści zbudowali bazy w Andach i/lub w tropikalnych lasach Amazonii, towarzyszą często inne mówiące, że sprzymierzyli się z obcymi rasami. Są one jednak zbyt niewiarygodne, aby można było w nie uwierzyć, choć trzeba przyznać, że w pogłoskach kryje się zazwyczaj ziarenko prawdy.

62. Halley, główna brytyjska stacja antarktyczna, została nazwana na cześć brytyjskiego astronoma Edmunda Halleya, który był, co ciekawe, pierwszą osobą wyrażającą pogląd, że Ziemia jest w środku pusta i składa się z czterech koncentrycznych warstw. Czyżby kolejna zagadka Antarktyki?

63. Eksperymenty polegały na oziębianiu ofiar aż do utraty świadomości i wrzucaniu ich do gorącej wody. Dokumentacja i wyniki tych i innych nazistowskich eksperymentów należały do najbardziej poszukiwanych przez aliantów informacji. Dobrze wiadomo, że bez wyników nazistowskich eksperymentów na ludziach Stany Zjednoczone nie wylądowałyby na Księżycu w roku 1969.

64. „Ostateczna kapitulacja – dla porucznika Onody wojna zakończyła się 29 lat później”, Daily Mirror, Wielka Brytania, 11 marca 1974 roku. Porucznik Onoda zabił 39 ludzi w okresie od zakończenia wojny do jego pojmania w roku 1974.

65. Podłożona przez Wehrwolf w czerwcu 1945 roku bomba wybuchła w siedzibie policji w Bremen zabijając pięciu Amerykanów i 39 Niemców. Organizacja Wehrwolf została założona w roku 1944 przez Himmlera i kontynuowała walkę przeciwko okupantom Niemiec co najmniej do roku 1947. (Na polskich terenach, zwłaszcza tak zwanych Ziemiach Odzyskanych, bandy Wehrwolfu dawały się we znaki jeszcze długo po wojnie – przyp. tłum.).

66. Port w północnej Francji, w którym w sierpniu 1942 roku wylądowali alianci, ponosząc ogromne straty. – Przyp. tłum.

67. Wpisanie w wyszukiwarce internetowej Google hasła „operacja Highjump” („Operation Highjump”) daje ponad 33‍ 000 odniesień, znacznie więcej niż w przypadku jakiejkolwiek innej operacji antarktycznej.