EUROPEJSKIE STANOWISKO PRZECIWKO SPONSOROWANEMU PRZEZ USA TERROROWI
22 listopada 1990 roku Parlament Europejski uchwalił rezolucję potępiającą Gladio, żądając pełnego dochodzenia – które należy jeszcze przeprowadzić – i całkowitego demontażu tych paramilitarnych struktur.
Parlament Europejski potępił w swojej rezolucji „istnienie przez 40 lat tajnych równoległych sił specjalnych”, jak również „organizacji realizujących zbrojne operacje w wielu Krajach Członkowskich Wspólnoty”, które „uniknęły demokratycznych kontroli i były kierowane przez tajne służby krajów zainteresowanych współpracą z NATO” oraz sponsorowane przez amerykańską CIA. W rezolucji tej Parlament Europejski otwarcie demaskuje „zagrożenie polegające na tym, że takie tajne sieci mogły wpływać nielegalnie na sprawy międzynarodowe Krajów Członkowskich i mogą to robić nadal”, zwłaszcza że „w pewnych Krajach Członkowskich tajne służby wojskowe (lub ich nie kontrolowane odrośle) były zaangażowane w poważne akty terroru i przestępstwa”. Parlament Europejski obarczył odpowiedzialnością za to Stany Zjednoczone i wydał dodatkową dyrektywę zalecającą dostarczenie kopii tej rezolucji rządowi Stanów Zjednoczonych.29
Pełne dochodzenia nie zostały jednak jeszcze przeprowadzone, zaś na stronie internetowej amerykańskiego Departamentu Stanu można przeczytać zaprzeczenie w sprawie jakiegokolwiek angażowania się: „...Zachodnioeuropejskie sieci «armii cieni» zaangażowane w terroryzm, rzekomo nakłaniane do tego przez Stany Zjednoczone... To nie jest prawda”.30
A może jednak jest? Richard Brenneke był dobrze poinformowany w sprawie „armii cieni”. Stąd też przypuszczalnie nikogo nie zaskoczy fakt, że jego nazwisko pojawia się w „terrorystycznej” i „islamskiej” kampanii, w której 66 obywateli Stanów Zjednoczonych traktowano jak pionki w politycznej grze, której celem było ustalenie, kto zasiądzie w Gabinecie Owalnym31 w latach 1981-1984.
Kryzys w sprawie irańskich zakładników trwał od 4 listopada 1979 do 20 stycznia 1981 roku. W czasie jego trwania „muzułmańscy studenci, zwolennicy linii imama”, trzymali w pomieszczeniach amerykańskiej misji dyplomatycznej w Teheranie w charakterze zakładników 63 dyplomatów i trzech innych obywateli Stanów Zjednoczonych. W czasie 444 dni porywacze uwolnili kilkunastu zakładników, tak że do końca kryzysu zostało ich 53. Stany Zjednoczone zorganizowały operację ratowniczą pod kryptonimem Operation Eagle Claw (Operacja Orli Pazur), która zakończyła się fiaskiem i okupiona została śmiercią ośmiu żołnierzy. Niektórzy historycy uważają, że ten kryzys był głównym powodem utraty przez ówczesnego prezydenta USA, Jimmy’ego Cartera, szansy na reelekcję w roku 1980. Ale to jeszcze nie wszystko.
Późnym popołudniem 19 października 1980 roku z bazy lotniczej Andrews wystartował samolot typu BAC 1-11. Celem lotu był Paryż. Wśród pasażerów znajdowali się: „Richard Brenneke; William Casey, przyszły dyrektor CIA; Donald Greggs, przyszły ambasador w Korei Południowej, i George H. Bush, dyrektor CIA w czasie rządów Gerarda Forda, przyszły wiceprezydent, a następnie prezydent Stanów Zjednoczonych. Oficjalnie Bush twierdzi, że spędził tamten weekend w bazie Andrews, co oczywiście nie jest prawdą. Brenneke utrzymuje, że Bush opuścił wówczas bazę Andrews, udając się z tajną misją.32 Incydent ten przeszedł do historii jako „October Surprise” („Październikowa Niespodzianka”), zaś Brenneke był pierwszym, który zeznawał w tej sprawie, za co został oskarżony o krzywoprzysięstwo, jednak później sąd federalny uniewinnił go od tego zarzutu i podtrzymał jego zeznanie mówiące, że ten lot rzeczywiście odbył się.
Sednem „Październikowej Niespodzianki” było zawarcie porozumienia między Bushem, Caseyem i rządem Iranu w sprawie opóźnienia uwolnienia Amerykanów aż do wyborów w listopadzie 1980 roku. W czasie pobytu w Paryżu Bush spotkał się z Hashemim Rafsanjanim, drugą co do ważności po ajatollahu osobą w Iranie i późniejszym prezydentem tego kraju, oraz z Adnanem Chashoggim, kontrowersyjnym biznesmenem z Arabii Saudyjskiej. Poczyniono przygotowania do zapłacenia Iranowi 40 milionów dolarów za opóźnienie uwolnienia zakładników, by udaremnić Jimmy’emu Carterowi ponowny wybór na prezydenta. „Październikowa Niespodzianka” urosła z czasem do afery „Iran-Contra”, przy czym wygląda na to, że w tej długiej serii skandali i nadużyć władzy zapomniano o początkowych zarzutach o wykorzystywanie cywilów do celów politycznych. Co więcej, twierdzenie, że Stany Zjednoczone „nie negocjują z terrorystami”, zostało w tym przypadku obnażone jako zwyczajne łgarstwo.
Należy również zauważyć, że natychmiast po zamachach z 11 września wielu Arabom z Arabii Saudyjskiej, w tym członkom rodziny bin Laden, pozwolono opuścić Stany Zjednoczone. Było to w czasie, gdy inny członek klanu bin Ladenów został określony jako główny sprawca terrorystycznych ataków na WTC i Pentagon. Porównanie z ucieczkami Jeana Bultota i Vincenzo Vinciguerry do bezpiecznych kryjówek po ich terrorystycznych atakach jest niewątpliwie zbyt logiczne i proste, aby mogło być prawdą.
Smutna prawda wygląda tak, że sponsorowany przez państwo terroryzm nie jest wynalazkiem klimatu, jaki nastał po II wojnie światowej. Istnieje długa lista wojskowych akcji spod znaku fałszywej flagi, których zadaniem było stworzenie pretekstów do wybuchu wojen.
W roku 1939 Reinhard Heydrich zaaranżował prowokację w Gliwicach33, fabrykując dowody mające wskazać na atak ze strony Polski, aby zmobilizować niemiecką opinię publiczną i stworzyć pozory usprawiedliwiające wojnę z Polską, od czego zaczęła się II wojna światowa.
W roku 1931 w ramach prowokacji w Mukdenie (często określanej jako „Incydent z 18 września”) japońscy oficerowie wysadzili odcinek torów kolejowych, stwarzając w ten sposób pretekst do zajęcia Mandżurii.
Planowana, ale nigdy nie zrealizowana prowokacja z roku 1962 o nazwie Operation Northwoods, której celem było wywołanie wojny z Kubą, obejmowała porwanie cywilnego samolotu pasażerskiego i obwinienie o to Kuby (w tym scenariuszu miało jednak nie być ofiar wśród obywateli USA, ponieważ na pokładzie samolotu zamiast cywilów miał znaleźć się wyłącznie personel wojskowy).
Jest oczywiste, że w roku 1999 rząd rosyjski, a dokładniej jego służba bezpieczeństwa, podkładał bomby w budynkach mieszkalnych, aby obwinić o to czeczeńskich rebeliantów i rozpocząć nową wojnę z Czeczenią.
Czy scenariusz ataków z 11 września (9/11) naśladował rosyjski scenariusz 9/99, w którym tajne siły wewnątrz agencji wywiadowczych USA podłożyły bomby i dokonały terrorystycznych ataków, zabijając 2973 cywilów, aby móc obwinić o to islamskich fundamentalistów i najechać Afganistan i Irak?
Jeśli ataki z 9/11 i 9/99 okażą się ostatecznie sponsorowanymi przez państwo aktami terroru (proszę pamiętać, że dojście do takich wniosków zajęło Włochom 15 lat), będą różniły się od pozostałych jedynie ogromną liczbą ofiar. Aby jeden kraj mógł najechać inny średnio musiała umrzeć niecała setka cywilów. W roku 1999 zginęło 300 Rosjan, a w 2001 – 2973 Amerykanów.
O autorze:
Philip Coppens (1971–2012) był dziennikarzem dochodzeniowym specjalizującym się w zagadnieniach dotyczących polityki i wywiadu. W roku 1995 wspólnie z Hermanem Hegge zaczął wydawać Frontier Magazine (poprzednio Frontier 2000) poświęcony różnym kontrowersyjnym sprawom. Jest autorem książek The Stone Puzzle of Rosslyn Chapel (Kamienna zagadka kościoła Rosslyn) i The Canopus Revelation (Objawienie Canopusa). W roku 2004 napisał kolejną książkę De Da Vinci Code Ontcijferd wyjaśniającą zagadki zawarte w książce Dana Browna The Da Vinci Code (Kod da Vinci). Był przewodniczącym angielskiego oddziału towarzystwa Société Perillos i wiceprzewodniczącym oddziału francuskiego. W polskiej edycji Nexusa ukazały się do tej pory trzy inne jego artykuły „Zagadka Metalowej Biblioteki” (nr 49), „Kod Ezechiela i Arka Przymierza” (nr 51) i „Jaskinia Burrowsa” (nr 52).
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. Associated Press, 1 stycznia 2007 roku, informacje zamieszczone w różnych gazetach i w Internecie, na przykład na stronie tinyurl.com/tyew8.
2. Rosyjska formacja będąca spadkobierczynią KGB, głównie II Zarządu Głównego (WGU) KGB. – Przyp. tłum.
3. Różne źródła, w tym http://eng.terror99.ru/.
4. David Satter, Darkness at Dawn: The Rise of the Russian Criminal State (Mrok u zarania – narodziny rosyjskiego państwa kryminalnego), Yale University Press, 2003; www.hoover.org.
6. www.nationalreview.com i www.sais-jhu.edu.
7. Kruszący materiał wybuchowy. – Przyp. tłum.
9. Różne źródła, w tym tinyurl.com/yy7stz.
10. David Satter, „The Shadow of Ryazan: Is Putin’s government legitimate?” („Cień Riazania – czy rząd Putina jest legalny?”), National Review, 30 kwietnia 2002; David Satter, Darkness at...; en.wikipedia.org.
11. news.bbc.co.uk.
12. news.bbc.co.uk.
13. Różne źródła, w tym eng.trepashkin.ru.
14. Niezależny film dokumentalny Niedowierzanie autorstwa rosyjskiego reżysera Andrieja Niekrasowa, którego premiara odbyła się na Festiwalu Filmowym Sundance w roku 2004; tinyurl.com/y2puus.
15. Różne źródła, w tym eng.terror99.ru i www.diacritica.com.
16. www.yabloko.ru.
17. Cellules Communistes Combattantes, fr.wikipedia.org.
18. W oryginale „stay-behind army”, co oznacza dosłownie „pozostająca z tyłu armia”. W odniesieniu do działalności tajnych służb wyrażenie to oznacza oficjalnie operacje, w ramach których rząd rozmieszcza na własnym terytorium tajnych agentów lub organizacje, którzy mają być wykorzystani w przypadku najechania i opanowania danego kraju przez wroga. Agenci ci i organizacje tworzą w takim przypadku podstawę ruchu oporu bądź działają jako szpiedzy i dywersanci na zapleczu wroga. W niektórych przypadkach te „armie cieni” sprzeniewierzyły się swojemu pierwotnemu celowi i zaczęły działać przeciwko pewnym elementom we własnych krajach, które uznały za wywrotowe. – Przyp. tłum.
19. Różne źródła, w tym users.westnet.gr i www.isn.ethz.ch.
20. en.wikipedia.org.
21. Różne źródła, w tym tinyurl.com/584ol i www.isn.ethz.ch.
22. Różne źródła, w tym tinyurl.com/y452cs.
23. Różne źródła, w tym tinyurl.com/yyghop i tinyurl.com/vddm5.
24. Ogólny przegląd materiałów na temat Gladio znajduje się na stronie users.skynet.be.
25. Różne źródła, w tym users.westnet.gr.
26. Jan Willems (red.), Gladio, EPO, 1991, patrz tinyurl.com/u9v2c.
27. „Secret agents, freemasons, fascists and a top-level campaign of political «destabilisation»” („Tajni agenci, masoni, faszyści i kampania politycznej «destabilizacji» na najwyższym szczeblu”), The Guardian, 5 grudnia 1990; patrz także en.wikipedia.org.
28. Różne źródła, w tym tinyurl.com/y3g67j.
29. Połączona rezolucja zmieniająca B3-2021, 2058, 2068, 2078 i 2087/90, dostępna na stronie tinyurl.com/y3yjq2.
30. usinfo.state.gov
31. Miejsce pracy prezydenta Stanów Zjednoczonych w Białym Domu w Waszyngtonie. – Przyp. tłum.
32. sonic.net i tinyurl.com/y3yjq2.
33. Chodzi i atak niemieckiego oddziału przebranego w cywilne ubrania (nie było wśród nich ani kryminalistów, jak podaje jedna z wersji wydarzeń, ani ludzi ubranych w polskie mundury, gdyż mieli oni udawać powstańców śląskich), który zaatakował radiostację w położonych wówczas w Niemczech przy granicy z Polską Gliwicach. – Przyp. tłum.
