Modele ekspandującej Ziemi dowodzą, że rozkład kontynentalnych basenów osadowych i płytkich mórz kontynentalnego magmatyzmu oraz koncentracji ruchów skorupy tworzą globalną sieć otaczającą zespoloną skorupę prekambryjską. Prekambryjska globalna sieć stanowi lokalizację nie kończącego się procesu poszerzania skorupy, basenów sedymentacyjnych i mobilności skorupy w okresie er proterozoicznej i paleozoicznej i jest pierwotną lokalizacją rozpadu kontynentu i tworzenia nowoczesnych oceanów w czasie er mezozoicznej i kenozoicznej.

Ten proces progresywnego poszerzania kontynentalnej skorupy w trakcie procesu ekspansji Ziemi stanowi uproszczony obraz rozwoju kontynentów i oceanów przez cały okres historii Ziemi, kiedy to kontynentalna skorupa powiększała się z wyprzedzeniem w stosunku do spękania kontynentów, ich rozłamania i rozproszenia, aż do czasów współczesnych.

 

 

Rys. 2. Mapa geologiczna skał macierzystych świata ukazująca kontynentalną i oceaniczną geologię w odniesieniu do czasu. Oceaniczne transformacje w każdym z oceanów reprezentują główne okresy geologiczne od holocenu wzdłuż łańcuchów środkowooceanicznych aż do wczesnojurajskiego przylegania kontynentów. Mapa pokazuje tereny mieszczące się w pasie między 80 stopniem szerokości północnej i 80 stopniem szerokości południowej. (Na podstawie Geologicznej mapy świata opublikowanej przez CGMW i UNESCO w roku 1990).

 

ZIEMIA TO GEOLOGICZNA JEDNOSTKA

Wszystkie skały zawierają ogromną ilość geologicznych i geofizycznych informacji, które dla wytrawnego oka mówią o złożonej i różnorodnej historii ich formowania, zmianach metamorficznych, chemicznej i pogodowej erozji, oddziaływaniu żywych organizmów i zawartości metali. Na podstawie tych geologicznych i geofizycznych informacji możemy w skali globalnej wydedukować dawne położenie biegunów i równików (paleomagnetyka), rozkład dawnych lądów, gór, czap lodowych, mórz i linii brzegowych (paleogeografia), dawny rozkład wymarłej flory i fauny oraz klimaty (paleobiogeografia), rozkład dawnych stref klimatycznych wyznaczonych przez zależne od szerokości geograficznej skały położone między biegunami i strefą okołorównikową (paleoklimatologia) oraz tworzenie i zasoby metali i węglowodorów (metaloorganika).

Informacje uzyskane z każdej z tych geologicznych i geofizycznych dyscyplin można przedstawić w postaci wizualnej na modelach ekspandującej Ziemi, tak aby unaocznić, jak zachodziło dane zjawisko i gdzie miało ono miejsce. I tak na przykład ślady organizmów żywych i stref klimatycznych istniejących przed rozczłonkowaniem kontynentów są rozrzucone zgodnie z harmonogramem rozchodzenia się kontynentów. Nowe organizmy zajmują miejsce starych lub oddziałują na istniejące, zaś strefy klimatyczne nakładają się na ustabilizowane typy klimatów.

Dobry przykład stanowi tu umiejscowiona na równiku przez większą część historii Ziemi Antarktyda, na której zachowały się skamieniałości świata roślinnego i zwierzęcego właściwe tropikalno-umiarkowanej skali temperatur oraz odpowiadające temu klimatowi typy skał. Od okresu permu (260 milionów lat temu) Antarktyda przesuwała się w kierunku południowym, co doprowadziło do radykalnych zmian klimatu, a wraz z nim flory i fauny.

Właśnie te geologiczne i geofizyczne informacje są tradycyjnie wykorzystywane jako ograniczenia możliwości dopasowania płyt przy rekonstruowaniu kontynentów przy pomocy teorii tektoniki płyt zakładającej stałość promienia ziemskiego. W wielu przypadkach informacje te mają sprzeczny charakter, w szczególności rozkład flory i fauny charakterystycznej dla danego typu klimatu oraz rozkład zależnych od klimatu skał, takich jak wapienie, węgiel i pozostałości po lodowcu. Na modelu rozszerzającej się Ziemi jest tylko jedna możliwość dopasowania kontynentów. Jeśli informacje o charakterze geologicznym i geofizycznym nie są zgodne z założonym modelem rekonstrukcji, znaczy to, że rekonstrukcja jest niewłaściwa – nie istnieją alternatywne możliwości dopasowania kontynentów.

Opublikowane dane paleomagnetyczne można wprowadzić do modeli rozszerzającej się Ziemi i w ten sposób uzyskać miejsce położenia biegunów oraz równika. Po zlokalizowaniu biegunów okazuje się, że są one zawsze biegunami południowym i północnym, położonymi po przeciwnych stronach w każdej z er, poczynając od archaiku aż do czasów współczesnych. Lokalizacja równików jest zasadniczo zgodna z lokalizacjami konwencjonalnymi, bazującymi na symptomach o charakterze klimatycznym. Grupowanie biegunów północnego i południowego jest z kolei niemożliwe w ramach modeli konwencjonalnej teorii tektoniki płyt. Okazuje się, że dane paleomagnetyczne można znacznie efektywniej wykorzystać do określenia miejsca położenia dawnych biegunów na modelach rozszerzającej się Ziemi.

Script logo
Do góry