Transdukcja częstotliwości

W tym nowym paradygmacie nauki traktujemy funkcje biologicznego organizmu jako głównie elektrycznej natury z tendencją do kwantowej koherencji. Można to traktować jako biologiczną teorię „elektrycznego wszechświata”. Znając wagę elektrycznych i magnetycznych zachowań biologicznego układu, nie powinno dziwić, że DNA i kilka innych molekuł działają jak anteny. Szczególnie wymownym tego przykładem jest DNA, co wynika z jego molekularnej struktury, która czyni zeń charakterystyczną unikalną konstrukcję, znaną jako antena spiralna. Długa linearna struktura tego polimeru jest doskonale dostosowana do odbioru i nadawania elektrycznych impulsów, podczas gdy utworzony z jej podwójnej spirali pierścień jest doskonale przystosowany do odbioru impulsów magnetycznych.

DNA jako główna antena dostosowana do odbioru promieniowania elektromagnetycznego może wyłapywać i przetwarzać światło, obliczać odpowiedź i wysyłać z powrotem elektromagnetyczne sygnały mogące modulować ściśle określone molekuły, a nawet pozakomórkowe cele. Poza tym DNA wykazuje strukturalną aranżację charakterystyczną dla anteny fraktalnej umożliwiającej mu odbiór i przetwarzanie energii punktu zerowego oraz bardziej bezpośrednie interakcje z Polem. Te bardziej subtelne formy energii reagują bardziej bezpośrednio ze świadomością i w ten sposób mogą wpływać na rozszerzanie się lub kurczenie samoświadomości. To oznacza, że określone modularne kompozycje DNA mogą bardziej sprzyjać samoświadomości. I na odwrót, wiele z nich może przebudowywać genom w taki sposób, że będzie on mniej efektywny jako przetwornik energii punktu zerowego, a co za tym idzie mniej sprzyjający osiąganiu samoświadomości.

Kiedy informacja zawarta w świetle zostaje odebrana, może być zmagazynowana, przetworzona i przekazana holograficznie przez DNA. Kilka badań dowiodło efektywności wykorzystywania DNA do obliczeń. Prawdę powiedziawszy, jest ono wykorzystywane do rozwiązywania bardzo specyficznych problemów wymagających szczególnego rodzaju obliczeń, takich jak matematyczny problem Hamiltona (profesor Lila Kari). Stąd sugerowanie, że DNA funkcjonuje informacyjnie, wcale nie jest nowością, co zostało wykazane in vitro, zaś moc obliczeniowa w ramach układu biologicznego już została rozpoznana w specyficznych zastosowaniach.

Rozpoznana już funkcja obliczeniowa DNA dotyczy jedynie obliczeń w klasycznie działającym układzie, podczas gdy DNA posiada zdolność wykonywania obliczeń kwantowych przy wykorzystaniu superpozycji elektronów pi w parach zasad nukleotydowych. Łączenie w pary zasad nukleotydowych opiera się na wzajemnym powinowactwie pirymidynowych i purynowych struktur pierścieniowych.

Te pierścieniowe struktury zawierają zdelokalizowane elektrony, które tworzą wiązania van der Waalsa, nadając powiązanym strukturom pierścieniowym moment dipolowy. Moment dipolowy jest spolaryzowaniem molekuły nadającym jej moment magnetyczny oraz biegunowy rozkład ładunku. W tym przypadku rozkład elektronowego ładunku może zmienić się z purynowego na pirymidynowy lub odwrotnie, albo, biorąc pod uwagę to, że jest to stan mechaniki kwantowej, może znaleźć się w superpozycji między nimi.

Ponadto zmiana dipola czyni z nich kwantowy harmoniczny oscylator, który wytwarza kwazicząstki znane jako fonony. Długofalowe fonony wytwarzają dźwięki, czyli że zakodowane światłem włókno jest w rzeczywistości włóknem elektrotonalnym.

Oprócz łączności kwantowej i obliczeń ten kwantowo splątany stan może być odpowiedzialny za utrzymanie w całości samej molekuły DNA, ponieważ w ramach mechaniki klasycznej, dynamiki dotyczące wiązań DNA są niewystarczające do utrzymania podwójnej spirali. Jednak długość fali fononów jest równa rozmiarowi podwójnej spirali DNA, co sprawia, że powstają fale stojące, które wytwarzają zjawisko znane jako uwiązanie fononu.

DNA posiada zdolność do magazynowania światła, ponieważ jest ono aperiodycznym kryształem. W swojej książce What is Life? (Czym jest życie?) Erwin Schrödinger przyrównuje aperiodyczny kryształ DNA do spójnego i inteligentnie zaprojektowanego mistrzowskiego gobelinu. Ponieważ aperiodyczny kryształ DNA z definicji posiada kwaziperiodyczność, dlatego można nazywać go kwazikryształem.

W istnienie kwazikryształów nie wierzono, dopóki (wyśmiewany przez środowisko naukowe) Dan Shechtman nie udowodnił ich istnienia. Pewne kwazikryształy cechuje dwunastokrotna symetria osiowa – są one dwunastoboczne. Gdyby molekuły DNA miały dwunastoosiową symetrię, wówczas dobrze znana podwójna spirala DNA mogłaby być energetycznie stabilna w dwunastoosiowej matrycy energetycznej, tworząc 10 dodatkowych energetycznie stabilnych włókien. Ponadto DNA jest prawdziwie unikalnym kwazikryształem, ponieważ jest przeplatane stałą okresowością we wzorcu tandemowych powtórzeń.

 

Żywy Wszechświat

Niniejsze opracowanie zaczyna się od pytania: czym jest życie? Mimo iż nie definiuje ono w pełni tego najbardziej enigmatycznego trybu istnienia, z całą pewnością poszerza nasze postrzeganie żywego organizmu jako kwantowego układu biologicznego, który łączy się z podstawową tkanką rzeczywistości. Nauka nie posiada właściwej definicji życia, co stanowi bezpośrednie odzwierciedlenie braku rozumienia przez nią natury samego Wszechświata.

Z perspektywy uzgodnionego konsensusu Wszechświat jest uważany za złożony głównie z materii nieożywionej, w którym w bliżej niejasnym punkcie następuje przejście z nieożywionego w żywe, które określa się życiem. Ten pogląd jest całkowicie błędny. Wszechświat jest jako całość żywy i dlatego bycie żywym jest charakterystyczną cechą samego istnienia. Życie to istnienie i jest ono wieczne, ponieważ główną cechą istnienia jest z definicji istnienie. Stąd życie i świadomość są nieskończone i wieczne – zmieniają jedynie swoją formę lub skład i nigdy nie ustają.

 

O autorze:

William Brown jest molekularnym biologiem pracującym w In­stytucie Badań Bioregenezy Uniwersytetu Hawajskiego w Manoa w Honolulu, gdzie prowadzi badania wspólnie ze swoim mentorem, drem Fredericiem Mercierem. Prowadzone przez nich badania dotyczą procesów rozwoju i formowania wzorców w ramach organizmu oraz możliwości wykorzystania ich do regeneracji uszkodzonych tkanek i organów człowieka. Stara się badać wszystko, co uchodzi za dziwne, i większość swojego czasu spędza, kontemplując przyrodę i muzykę oraz starając się zgłębić wewnętrzne źródła, które łączą każdego z nas z Nieskończonością. Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej wdb225@gmail.com lub za pośrednictwem jego strony internetowej zamieszczonej pod adresem williambrownscienceoflife.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

1. Zjawisko przyczynowości formatywnej polega na osiągnięciu pewnego punktu krytycznego, kiedy nowa wiedza lub umiejętność, początkowo zdobywana kosztem wielkiego wysiłku na poziomie jednostki, nagle rozprzestrzenia się na cały gatunek. – Przyp. tłum.

2. Długość Plancka to jednostka długości w naturalnym systemie jednostek, oznaczana jako lP. W pętlowej grawitacji kwantowej długość Plancka to najmniejsza długość mająca fizyczny sens. Długość Plancka jest 10²⁰ razy mniejsza od rozmiaru protonu, którego wielkość wynosi około 10^–15 m. Promień elektronu zmierzony z użyciem najdokładniejszych instrumentów jest mniejszy niż 10^–20 m. – Wikipedia

3. Zdelokalizowane elektrony to elektrony w molekule, jonie lub stałym metalu, które nie są związane z określonym atomem ani nie są częścią wiązania kowalencyjnego. – Przyp. tłum.

4. W matematyce i fizyce soliton to samopodtrzymująca się odosobniona fala wywołana przez efekty nieliniowe występujące w materiale, w którym się ona rozchodzi. – Wikipedia

5. Klad to grupa organizmów mających wspólnego przodka obejmująca wszystkie wywodzące się z niego grupy potomne (linie rozwojowe). – Wikipedia

6. Telomer to fragment chromosomu zlokalizowany na jego końcu, który zabezpiecza go przed uszkodzeniem podczas kopiowania. – Wikipedia