Było niewiele prób naukowego wyjaśnienia przypuszczalnego fizycznego procesu, w wyniku którego powstaje świadomość (przy jednoczesnym uwzględnieniu, że w uzgodnionym paradygmacie wszystkie zjawiska muszą być wytłumaczalne na gruncie fizycznych procesów). Społeczność naukowa jest bardzo zadowolona z założenia, że świadomość jest nowo powstałym aspektem bardzo złożonych sieci neuronowych, zwłaszcza zawierających korę nową ludzkiego mózgu. To założenie doprowadziło w rzeczywistości do pewnych produktywnych dróg poszukiwań, zachęcając niektórych do myślenia wykraczającego poza narzucone sobie ograniczenia i zajęcia się teoriami procesów z zakresu mechaniki kwantowej w biologicznym kontekście, które tłumaczą pojawienie się świadomości.
Rysunki mikrokanalików przedstawiające strukturalną architekturę molekuły. Wewnątrz pustego cylindra zdelokalizowane elektrony pi mogą być wystarczająco chronione przed wpływami środowiska, aby formować spójne stany kwantowe.
Roger Penrose opracował wspólnie ze Stuartem Hameroffem teorię, w której zdelokalizowane elektrony3 pi w mikrokanalikach są wystarczająco osłonięte od fluktuacji środowiska, by móc utrzymywać superpozycję kwantową w swojej funkcji falowej. Mikrokanaliki są włókienkami w komórkach, które formują matrycę zwaną cytoszkieletem i są zaangażowane w impulsową i chemiczną transdukcję poprzez komórkę. Penrose i Hameroff teoretyzowali, że kolaps kwantowej funkcji falowej elektronów pi może spowodować subneuronowe przetwarzanie informacji i stać się źródłem świadomości w mózgu.
Jako funkcja falowa elektrony mogą formować koherentny stan kwantowy znany jako kondensacja Bosego-Einsteina. W tym stanie wszystkie elektrony w zasadzie zachowują się jak pojedyncza cząstka lub dokładniej, jak pojedyncza skorelowana funkcja falowa o nielokalnym powiązaniu, które pozwala na quasi-natychmiastowy transfer informacji. Podczas normalnych trybów aktywności mózgu, takich jak aktywność elektryczna wytwarzająca oscylacje beta, takie stany są niezwykle ulotne. Kiedy jednak ktoś jest wystarczająco izolowany od zakłóceń środowiska i znajduje się w takim stanie, jak kontemplacja, w którym wizualne, słuchowe i kognitywne bodźce są zredukowane do minimum, elektryczna aktywność mózgu takiej osoby może wejść w tryb mózgowej fali znany jako oscylacja gamma. Oscylacja gamma charakteryzuje się zsynchronizowanymi czasoprzestrzennymi potencjałami aktywności, które omiatają cały mózg, w tę i z powrotem, 40 razy na sekundę. W tym stanie kondensacja Bosego-Einsteina może być utrzymywana i może spójnie spleść się z elektronami pi w mikrokanalikach znajdujących się w dosłownie każdej komórce organizmu. Organizm staje się jedną kwantowo-koherentną całością, zaś jednostka doświadcza uczucia jedności. Ten makroskopowy biologiczny kwantowo-koherentny stan pozwala również jednostce dostroić się do nadprzestrzeni i uzyskiwać informacje bezpośrednio z Pola.
Ponadto mikrokanaliki i wiele innych biopolimerów, takich jak DNA, mogą formować fale soliton4, które mogą generować wiele zjawisk przypominających cząsteczki, takie jak fonony i kondensaty Bosego-Einsteina. To zaś stanowi formę nieklasycznej komunikacji i kwantowej funkcjonalności w ramach biologicznego układu.
Normalnie, kiedy badana przez fizyka funkcja falowa zapada się, można określić pozycję lub pęd kwantu. Znane jest to pod nazwą podmiotowej redukcji – podmiotowej dlatego, że wymaga świadomości obserwatora. Prawdziwym wyzwaniem dla Penrose’a i Hameroffa było opisanie genezy świadomości poprzez kolaps funkcji falowej, nie zaś kolapsu funkcji falowej przez świadomą obserwację. Stąd Penrose wystąpił z koncepcją przedmiotowej redukcji, w której funkcja falowa załamuje się po przekroczeniu progu w czasoprzestrzennej krzywiźnie. Byłby to efekt kwantowej grawitacji. Ta koncepcja jest prawdziwie zdumiewająca, ponieważ spaja mechanikę kwantową, szczególną teorię względności i biologię molekularną, dając wyjaśnienie danego zjawiska.
Chociaż ta teoria jest bardzo ekscytująca, może być niewystarczająca do wyjaśnienia genezy świadomości, jeśli świadomość jest podstawowa i pierwotna w stosunku do wszystkich zjawisk. Mimo iż kolaps kwantowej funkcji falowej w granicach mikrokanalików nie wyjaśnia pochodzenia świadomości, można go stosować do wyjaśniania wielu innych zjawisk biologicznych. Na przykład każda myśl, uczucie i doznanie są przekazywane poprzez poziom kwantowy na poziom świadomości będący naszą zindywidualizowaną cząstką. Ta informacja jest transmitowana poprzez kwantową funkcję falową, która przebiega pomiędzy dwoma dyskretnymi poziomami rzeczywistości – czasoprzestrzenią i hiperprzestrzenią – umożliwiając wymianę informacji między nimi. Podobny typ zdelokalizowanych elektronów wykrytych w mikrokanalikach, które tworzą kwantową superpozycję, występuje również w molekule DNA. W rezultacie w całym organizmie istnieje stałe połączenie między komórkami poprzez mikrokanaliki łączące DNA w ich jądrach.
Zakodowane światłem włókno DNA
Zmiana gęstości elektronów elektrycznego dipolu wytwarza harmoniczne oscylacje elektronów pi w środku mikrokanalików lub DNA. To jest źródło elektromagnetycznego włókna, które przebiega przez środek tych polimerów, ponieważ oscylujące ładunki wytwarzają pola magnetyczne a oscylujące pola magnetyczne wytwarzają pola elektryczne, które wytwarzają fale elektromagnetyczne znane powszechnie jako światło. To jest zakodowane światłem włókno, które jest przenoszącym informację splecionym łańcuchem DNA. Liczne eksperymenty naukowe ujawniły występowanie tych świetlnych włókien – świetlnego ciała biologicznego organizmu.
Empiryczna egzemplifikacja tego świetlnego ciała cofa nas do eksperymentów wykonanych w latach 1920. przez rosyjskiego naukowca Aleksandra Gurwicza, który zdumiewająco powiązał ultrasłabe elektromagnetyczne emisje organizmów z procesami rozwojowymi pola morfogentycznego, nazywając je wówczas mitogenicznymi promieniami. Jednak z powodu braku empirycznych badań tego zagadnienia społeczność naukowa odrzuciła tę ideę, uważając, że wykracza ona poza materialistyczny paradygmat. Dopiero stosunkowo niedawno przeprowadzono eksperymenty badające to zagadnienie, uzyskując wyniki, które potwierdziły wewnątrzkomórkową i międzykomórkową komunikację za pośrednictwem elektromagnetycznych emisji.
