Dokładny mechanizm zaobserwowany podczas prowadzonych w roku 1993 na Uniwersytecie Illinois badań wyglądał tak, że początkowo komórki raka pożerały (lub dokonywały fagocytozy) i zabijały zawarte w BCG Mycobacterium bovis. Ale później komórki raka nagle również umierały. Chociaż prowadzący te badania naukowcy przyznali, że zależność nie była jasna, wskazywali na istnienie wewnątrz prątka silnego „czynnika niszczącego nowotwór”.⁵² Dr Livingston czuła, że to, co ci badacze nieświadomie obserwowali, było pospolitym zjawiskiem występującym w naturze znanym jako „lizogenia”. Do lizogenii dochodzi, gdy jedna kolonia podobnych bakterii zabija inną poprzez ciskanie w nią bronią w postaci wirusowego bakteriofaga, przy czym sama nie doznaje żadnego uszczerbku.

Pod koniec lat 1970. dr Livingston nie mogła już dłużej ignorować prac dra Chisato Maruyamy z Japonii i wysłała dra Johna Majnaricha z Biomed Research Laboratories w Seattle, aby dokładnie się im przyjrzał. W roku 1935 Maruyama z Japońskiej Szkoły Medycznej w Tokio zaczął opracowywać szczepionkę przeciwko gruźlicy, która okazała się dobrym lekiem na raka. Szczepionka Maruyamy była podobna do BCG, tyle że zamiast bydlęcej gruźlicy jej podstawą była ludzka gruźlica.

Dr Chisato Maruyama od dawna obserwował, że pacjenci chorujący na gruźlicę lub trąd rzadko mieli raka.⁵³ W latach 1970. szczepionka Maruyamy okazał się na tyle skuteczna, że jak sam głosił, połowa z 8000 pacjentów chorych na raka, którym ją podał, odniosła z niej korzyści.⁵⁴

 

Spadek po dr Livingston

Na początku lat 1970. dr Livingston, mocno poturbowana przez włodarzy medycyny, była gotowa na wyprowadzenie kontrataku w postaci fascynującego studium, które dowodziło, że jej wywołujący raka drobnoustrój wydziela ludzką gonadotropinę kosmówkową (hCG), hormon wzrostu od dawna wiązany z rakiem. Początkowo jej twierdzenie, że bakteria może wytwarzać ludzki hormon, odrzucono mimo danych laboratoryjnych świadczących, że tak właśnie jest. Późniejsze doniesienia tradycyjnych bastionów medycyny, takich jak Allegheny General Hospital oraz uniwersytety Princeton i Rockefellera, potwierdziły jej odkrycie.

Dr Livingston uważała, że wydzielanie przez jej mikroba raka tego hormonu wzrostu rosło w sposób nie kontrolowany, stymulując rozwój guza poprzez przekształcanie normalnych komórek w złośliwe, gdy układ immunologiczny organizmu był osłabiony lub gdy wystąpił niedobór ważnych substancji odżywczych. Dr Hernan Acevedo z Allegheny wykazał, że wszystkie komórki rakowe mają ten hormon.⁵⁵

To będące medycznym kamieniem milowym odkrycie dr Livingston nadało rozpęd mikrobowej teorii przyczyn raka z liczącą ponad sto lat historią badań w tym zakresie. Mimo to ortodoksyjna medycyna uparcie odmawia uznania infekcyjnej przyczyny raka.

Dr Livingston miała ponad 80 lat, kiedy zmarła 30 czerwca 1990 roku. Kilka miesięcy wcześniej, w lutym, Kalifornijski Wydział Służby Zdrowia wydał zakaz przepisywania szczepionki wyprodukowanej z własnego mikroorganizmu pacjenta (autogenicznej),⁵⁶ która była jej wielkim sukcesem. Następnie w marcowo-kwietniowym numerze kalifornijskiego magazynu A Cancer Journal for Clinicians⁵⁷ napiętnowano jej szczepionkę i ochrzczono mianem „nie udowodnionej metody”, sugerując wzięcie przez nią kilku różnych typów bakterii, rzadkich i pospolitych, za unikalnego mikroba raka. Było to tendencyjne i przeczyło licznym badaniom, które wykazały niezbicie, że prątki poprzedzają lub współistnieją z rakiem.

Jak na ironię, dr Acevedo, który wychwalał odkrycie dr Livingston mówiące, że mikroorganizm wywołujący raka może produkować ludzki hormon wzrostu, przyłączył się do chóru potępiającego jej szczepionkę. Kiedy rozmawiałem z nim jakąś dekadę później, przyznał, że zignorował kwasooporne formy, które rzeczywiście były obecne w preparatach rakowych, które dr Livingston mu przesłała. Sądził, że są one nieistotne, i dodał na swoją obronę, że nie było wówczas odpowiedniej techniki umożliwiającej dokładniejsze badanie tych kwasoopornych form.

Biorąc pod uwagę tę mętną logikę, wygląda na to, że przypuszczalnie najważniejszy naukowy kierunek badań nad rakiem został jak na razie pogrzebany.

 

Wnioski

Uderzające analogie pomiędzy rakiem i gruźlicą zostały zauważone znacznie wcześniej, jeszcze przed odkryciem prątka gruźlicy. Tę analogię już w roku 1877 wyraźnie podkreślił sir John Simon i usilnie optował na rzecz mikrobowego pochodzenia raka. Jednak w roku 1910 pewne amerykańskie siły medyczne dokonały zwrotu o 180 stopni i ogłosiły, że raka nie wywołują mikroby i że każdy, kto jest innego zdania, jest heretykiem, szarlatanem lub konowałem.

Dr Virginia Livingston nie zasługiwała jednak na żadne z tych mian. Jeśli już, to powinna uchodzić za symbol skrupulatnych badań i poświęcenia w szczytowym okresie rozwoju amerykańskiej techniki medycznej w okresie po II wojnie światowej. Jej przeciwnicy utrzymują, że to, co widziała, to były „zanieczyszczenia” w postaci pospolicie spotykanych drobnoustrojów. Jednak dr Florence Seibert, specjalistka od skażeń, która standaryzowała dla rządu Stanów Zjednoczonych obecny skórny test na gruźlicę, nie stwierdziła obecności owych rzekomych skażeń. Z kolei dr Dean Burk, ówczesny szef chemii komórki w Państwowym Instytucie Raka, stwierdził, że odkryty przez dr Livingston mikroorganizm wywołujący raka jest równie realny i pewny, jak wszystko, co wiemy o raku.⁵⁸ Niestety, potępienie dr Livingston przez włodarzy medycyny i jej wielu kolegów tworzy nieprzyjemny obraz całej tej sprawy.

Dr Virginia Livingston zdobyła międzynarodowe uznanie, kiedy odkryła, że jej mikroorganizm wywołujący raka produkuje ludzki hormon wzrostu od dawna wiązany ze złośliwością nowotworu. Jednak początkowo nawet w to nie chciano uwierzyć. Gdyby uzyskała tę samą pozycję w odniesieniu do odkrycia mikroorganizmu wywołującego raka, przypuszczalnie nie byłoby już dziś raka.

W tej chwili nie ma leku na jej mikroba raka. Przemilczanie jej osiągnięć doprowadziło do braku zainteresowania leczeniem i w rezultacie co roku ogromna liczba ludzi musi cierpieć i umierać.

 

O autorze:

Dr Lawrence Broxmeyer jest internistą i prowadzi badania medyczne. Przez ponad dziesięć lat pracował w wielu nowojorskich szpitalach, gdzie zajmował się leczeniem AIDS tuż przed oraz w trakcie amerykańskiej epidemii tej choroby. Razem z kolegami z San Francisco i Uniwersytetu Nebraski pracował nad rozwojem nowej techniki zabijania prątka AIDS jako jej główny twórca, osiągając znaczące wyniki. Ostatnim jego dziełem jest rozdział omawiający te wyniki zamieszczony w podręczniku Sleatora i Hilla Patho-biotechnology (Patobiotechnologia) wydanym przez Landes Bioscience. Badania dra Broxmeyera dotyczą największych wyzwań naszych czasów, w tym AIDS, choroby Alzheimera, raka, choroby Creutzfeldta-Jakoba, cukrzycy, choroby serca, choroby Parkinsona oraz gruźlicy. Jest założycielem i dyrektorem Nowojorskiego Instytutu Badań Medycznych (NY Institute of Medical Research). Z drem Broxmeyerem skontaktować się można za pośrednictwem poczty elektronicznej pisząc na adres nyinstituteofmedicalresearch@yahoo.com lub za pośrednictwem jego strony internetowej zamieszczonej pod adresem drbroxmeyer.netfirms.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

34. Dr Virginia Wuerthele-Caspe Livingston, Cancer: A New Breakthrough (Rak – nowy przełom), Nash Publishing, Los Angeles, 1972.

35. E. Klieneberger-Nobel, „Origin, Development and Significance of L-forms in Bacterial Cultures” („Pochodzenie, rozwój i znaczenie form L w kulturach bakteryjnych”), J. Gen. Microbiol., 1949, 3:434–442.

36. Gladston cytowany w: dr Virginia Livingston-Wheeler, Edmond G. Addeo, The Conquest of Cancer: Vaccines and Diet (Pokonanie raka – szczepionki i dieta), Franklin Watts, Nowy Jork, 1984, str. 87.

37. Dr Virginia Wuerthele-Caspe Livingston, Cancer...

38. A.D. Rogers III, Erwin Frink Smith: A Story of North American Plant Pathology (Erwin Frink Smith – historia północnoamerykańskiej patologii roślin), American Philosophical Society, Filadelfia, 1952.

39. Tamże.

40. Tamże.

41. F.B. Seibert, Pebbles on the Hill of a Scientist (Kamyki na wzgórzu naukowca), St Petersburg Printing Co., St Petersburg, Floryda, 1968.

42. Tamże.

43. Tamże.

44. Tamże.

45. Dr Virginia Wuerthele-Caspe Livingston, Cancer...

46. A.R. Cantwell jr, The Cancer Microbe: The Hidden Killer in Cancer, AIDS, and Other Immune Diseases (Drobnoustrój raka – ukryty zabójca w raku, AIDS i innych immunologicznych chorobach), Aries Rising Press, Los Angeles, 1990.

47. Dr A.R. Cantwell jr, D.W. Kelso, „Acid-Fast Bacteria in Scleroderma and Morphea” („Kwasooporna bakteria w twardzinie skóry i ograniczonej twardzinie skóry”), Archives of Dermatology, 1971, 104(1):21–25.

48. L.H. Mattman, Cell Wall Deficient Forms (Formy pozbawione błony komórkowej), CRC Press, Boca Raton, Floryda, 1993, wydanie II.

49. Dr Virginia Wuerthele-Caspe Livingston, Cancer...

50. B. Schneider et al., „Specific binding of bacillus Calmette-Guérin to urothelial tumor cells in vitro” („Szczególne wiązanie pałeczki Calmette-Guérin do nabłonka komórek guzów dróg moczowych in vitro”), World. J. Urol., 1994, 12(6):337–344.

51. S.A. Rosenberg, J.M. Barry, The Transformed Cell: Unlocking the Mysteries of Cancer (Przekształcona komórka – otwarcie tajemnic raka), GP Putnam’s Sons, Nowy Jork, 1992.

52. P.O. Devadoss, M.E. Klegerman, M.J. Groves, „Phagocytosis of Mycobacterium bovis BCG organisms by murine S180 sarcoma cells” („Fagocytoza organizmów prątka bydlęcego zawartych w BCG przez komórki mysiego mięsaka S180”), Cytobios, 1993, 74(296):49–58.

53. R.W. Moss, Cancer Therapy: The Independent Consumer’s Guide to Non-toxic Treatment and Prevention (Leczenie raka – niezależny przewodnik dla konsumentów po nietoksycznym leczeniu i zapobieganiu rakowi), Equinox Press, Nowy Jork, 1992.

54. W. Martin, Medical Heroes and Heretics (Medyczni bohaterowie i heretycy), The Devin-Adair Publishing Company, 1977.

55. H. Acevedo et al., „Human Choriogonadotropin-like Material in Bacteria of Different Species: Electron Microscopy and Immunocytochemical Studies with Monoclonal and Polyclonal Antibodies” („Materiał przypominający ludzką gonadotropinę kosmówkową występujący w bakteriach różnych gatunków – badania pod mikroskopem elektronowym i immunocytochemiczne z przeciwciałami monoklonalnymi i poliklonalnymi”), J. Gen. Microbiol., 1987, 133:783–791.

56. Kongres Stanów Zjednoczonych, Biuro Oceny Techniki, Unconventional Cancer Treatments (Niekonwencjonalne leczenie raka), US Government Printing Office, Waszyngton, DC, wrzesień 1990, str. 107, www.scribd.com.

57. Amerykańskie Towarzystwo Onkologiczne, „Livingston-Wheeler Therapy” („Terapia Livingston-Wheeler”), C.A. Cancer. J. Clin., 1990, 40(2):103–108.

58. W. Martin, Medical Heroes and Heretics (Medyczni bohaterowie i heretycy), The Devin-Adair Publishing Company, 1977.