Przegląd tektoniki ekspandującej Ziemi
Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 75 (1/2011)
Tytuł oryginalny: „An Overview of Earth Expansion Tectonics”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 17, nr 4
Dr James Maxlow
Copyright © 2010/2011
część 2
Biogeografia starożytności
Naniesione na modele ekspandującej Ziemi lokalizacje skamieniałej fauny i flory można wykorzystać do zilustrowania ich dystrybucji w stosunku do starożytnych lądów i mórz i raz jeszcze potwierdzić ustabilizowane strefy klimatyczne oraz lokalizację biegunów i równika.
Rozkład różnych morskich organizmów, takich jak na przykład kambryjskie i ordowickie trylobity, naniesiony na modele zgodne z teorią tektoniki ekspandującej Ziemi upraszcza szlaki migracji i ich rozwój w erze paleozoicznej. Bariery migracji tych i innych morskich organizmów na modelach zgodnych z teorią tektoniki ekspandującej Ziemi wydają się być ograniczone do stref głębinowych oraz ekstremów wynikających z szerokości geograficznej i stref klimatycznych.
Naniesienie lokalizacji dinozaurów w triasie i kredzie na modele zgodne z teorią tektoniki ekspandującej Ziemi (ilustracja 4) ukazuje skupienie dinozaurów w obrębie trzech wyraźnych obszarów zbieżnych z rozmieszczeniem ich starożytnych przodków – permskich gadów. Dotyczy to rozkładu skupiającego się w regionie europejskim i śródziemnomorskim, w środkowej i wschodniej Ameryce Północnej oraz w odpowiadających sobie regionach południowej Afryki i Południowej Ameryki w połączeniu z Indiami. Podobne izolowane rozkłady wstępują również we wschodniej Australii, południowych Chinach i w zachodniej części Południowej Ameryki.
Il. 4. Rozmieszczenie dinozaurów na triasowych modelach tektoniki ekspandującej Ziemi ukazujące ich skupiska. Rozmieszczenie to uległo fragmentacji po otwarciu się mórz i rozproszeniu kontynentów.
Rozkład dinozaurów i ich przodków – permskich gadów – na modelach tektoniki ekspandującej Ziemi dowodzi bliskich związków pomiędzy permskimi, triasowymi i jurajskimi gatunkami. Związki te uległy przerwaniu we wczesnym permie w początkowym okresie rozrywania kontynentów. Kiedy kontynenty odłączyły się od siebie i rozproszyły, doszło do istotnego zakłócenia istniejących stref klimatycznych oraz habitatów żywieniowych, a także szlaków migracji każdego z endemicznych gatunków. Wyginięcie dinozaurów ma charakter kontrowersyjny. Na modelach tektoniki ekspandującej Ziemi widać, że okres kredy zbiega się w czasie z powiększaniem kontynentalnych mórz, któremu towarzyszy podwyższenie ich poziomu, zwiększeniem obszaru współczesnych oceanów i postępującymi zaburzeniami klimatu. W okresie późnej kredy poziom kontynentalnaych mórz osiągnął maksimum, po czym doszło do ich raptownego drenażu z powodu dalszego otwierania się współczesnych oceanów.
Modele tektoniki ekspandującej Ziemi sugerują, że mogły być dwa lub więcej oddzielnych oceanów istniejących przed okresem kredy oraz różnice w poziomach mórz. Rozdzielanie i łączenie tych oceanów zbiega się dokładnie z wydarzeniami, w rezultacie których pod koniec obu okresów – triasu i kredy – doszło do wyginięcia fauny i flory. Sugeruje to, że przyczyną wyginięcia dinozaurów, które trwało od 8 do 10 milionów lat, mogły być stosunkowo gwałtowne zmiany poziomu mórz, do których doszło około 65 milionów lat temu, a nie, jak się wciąż przypuszcza, uderzenie asteroidy.
Starożytna permska paproć Glossopteris jest pospolitą skamieliną występującą w pokładach węgla na całej południowej półkuli i jest zwyczajowo używana do definiowania superkontynentu Gondwany. Znany rozkład paproci Glossopteris koncentruje się w okolicach południowej Afryki i sąsiadujących z nią Indii. W okresie permu wschodnia Antarktyda leżała na równiku stykającym się z południową Afryką, która była otoczona skupiskami Glossopteris pokrywającymi Australię, zachodnią Antarktydę i Indie, co sugeruje, że Glossopteris mogła również występować poniżej obecnej czapy lodowej wschodniej Antarktydy.
Rozkład permskich paproci Glossopteris po naniesieniu na modele tektoniki ekspandującej Ziemi otacza starożytny równik i sięga od wysokich północnych do wysokich południowych szerokości geograficznych. Sugeruje to, że obszar występowania paproci Glossopteris rozciągał się od strefy tropikalnej do chłodnej, czego dowodzą skamieliny, które pokazują, że klimat Gondwany zapoczątkowany u zarania epoki lodowcowej przechodził przez zimny, umiarkowany i zarazem mokry do ciepłego umiarkowanego w późnym okresie paleozoiku.
Te starożytne biogeograficzne przykłady, mimo iż nieliczne, upraszczają obraz migracji i rozwoju wszystkich gatunków flory i fauny na modelach ekspandującej Ziemi. Wzajemne powiązania globalnych i lokalnych rozkładów są więc dokładnie zachowane bez potrzeby złożonego tradycyjnego zestawiania-rozpraszania kontynentów.
W trakcie rozpadu kontynentu i otwarcia współczesnych oceanów na ekspandującej Ziemi rozkład gatunków i szlaki migracji zostały przerwane, co zmusiło gatunki endemiczne dla różnych regionów do wzajemnego oddziaływania, poszerzania swoich granic egzystencji, rozdzielenia się lub stopniowego wyginięcia. Rozwój w czasie oceanów na wielu z tych obszarów znajduje również odzwierciedlenie w zmianach poziomu morza, które ułatwiły migracje morskiej fauny poprzez rozszerzanie tras migracji i złagodzenie różnic klimatycznych.
