Położone w Karelii, założone jeszcze w czasach Piotra I, uzdrowisko Marcjalne Wody słynie ze swoich leczniczych wód. Do niedawna sądzono, że to zasługa zwiększonej zawartości żelaza, jednakże istnieje wiele źródeł zawierających żelazo i z reguły ich lecznicze działanie jest znikome. Gdy w skałach szungitu, przez które przepływają wody zaopatrujące uzdrowisko, odkryto fulereny, wysunięto hipotezę, że to właśnie one są wyjaśnieniem leczniczych właściwości tamtejszych wód.
W trakcie magazynowania te życiodajne skupiska rozpadają się. Fulereny nie rozpuszczają się w wodzie samorzutnie. Dlatego nie ma elementu tworzącego struktury, który mógłby utrzymać uporządkowane skupiska wody przez długi czas. Taka woda szybko nabiera właściwości zwykłej wody. Ponadto obecne w niej jony odbudowują rodzimą strukturę wody, tworząc własne uwodnione skupiska.
Fulerenowa woda składa się z kulek węglowych rozpuszczonych w wodzie. Ale gdy wchodzi w kontakt z fulerenami, zmienia strukturę połączeń jednych fulerenów z drugimi, tworząc nanorurki.
Węglowe nanorurki
Nanorurki węglowe są formą węgla (tak jak diament) o cylindrycznej nanostrukturze. Istnieją nanorurki o stosunku długości do średnicy wynoszącym 132 000 000 : 1 – znacznie większym niż w przypadku wszystkich znanych do tej pory materiałów. Ich wiązania są silniejsze niż te w diamentach.
Te cylindryczne cząsteczki węgla mają niezwykłe właściwości. W szczególności, ze względu na ich niezwykłe przewodnictwo cieplne oraz właściwości mechaniczne i elektryczne, węglowe nanorurki są wykorzystywane jako dodatki do różnych materiałów konstrukcyjnych. Stanowią na przykład niewielką część materiałów w niektórych wykonanych głównie z włókien węglowych produktach, takich jak kije baseballowe i golfowe lub części samochodowe.
Nanorurki są członkami strukturalnej rodziny fulerenu. Ich nazwa wywodzi się od ich długiej pustej w środku konstrukcji ze ścianami powstałymi z węglowych arkuszy o grubości jednego atomu noszących nazwę „grafen” (patrz ilustracja 4). Te arkusze są walcowane pod ściśle określonymi kątami, przy czym kąt chwytu/toczenia i promień decydują o właściwościach nanorurki.
Ilustracja 4. Dwuwymiarowa struktura grafenu.
Nanorurki są klasyfikowane jako jednościenne (single-walled nanotubes; w skrócie SWNT) i wielościenne (multi-walled nanotubes; w skrócie MWNT) (patrz ilustracja 5). Pojedyncze nanorurki w naturalny sposób układają się w „liny” utrzymywane razem przez siły van der Waalsa i nazywane jest to „ułożeniem pi” lub „ułożeniem п”.
Ilustracja 5. Nanorurka wielościenna.
Szungit jako oczyszczacz wody
Fulereny w postaci nanorurek odfiltrowują takie toksyny, jak stałe cząstki radioaktywne i jony metali ciężkich. Po umieszczeniu w wodzie fulereny z bogatego w węgiel szungitu przyciągają i neutralizują zanieczyszczenia przenoszone przez wodę.
Szungit jest od lat 1990. wykorzystywany komercyjnie w Rosji jako środek do filtrowania/oczyszczania wody (patrz www.dancingwithwater.com). Wśród zanieczyszczeń, jakie może usuwać, są bakterie chorobotwórcze i inne drobnoustroje, azotany, miedź, magnez, żelazo, metale ciężkie, pestycydy, lotne związki organiczne, farmaceutyki oraz związki chloru i fluoru. Szungit może też oczyścić brudną wodę wizualnie i wyeliminować kwaśny smak. Jednym z czynników umożliwiających szungitowi neutralizowanie zanieczyszczeń są zawarte w nim fulereny zdolne zmieścić ogromne ilości wodoru.
Zdolność szungitu do oczyszczania wody wykracza daleko poza filtrację węglową, o czym świadczą wody z jeziora Onega położonego w pobliżu złóż szungitu w rosyjskiej Karelii. Wodę z tego jeziora można pić bez żadnego dodatkowego oczyszczania – to wynik tysięcy lat kontaktu z szungitem. W latach 1990. przeprowadzono wiele eksperymentów i badań dotyczących wpływu szungitu na ludzki organizm. Udokumentowano, że ten minerał posiada silne własności oksydacyjno-redukcyjne, co wyjaśnia przeciwutleniające działanie wody szungitowej. Naukowcy ustalili, że woda szungitowa jest absolutnie nietoksyczna.
Stwierdzono, że ma ona silne działanie przeciwbakteryjne. W jednym z doświadczeń zanieczyszczono ją streptokokami grupy A i D. Po upływie zaledwie pół godziny stężenie streptokoków grupy D w tej wodzie zmniejszyło się stukrotnie, a grupy A dziewięćsetkrotnie!
Fulereny oferują nieograniczone możliwości w zapobieganiu i leczeniu choroby popromiennej, poprawiają zdrowie i neutralizują środowiskowe toksyny.
O autorze:
Dr Richard Alan Miller jest fizykiem, pisarzem i konsultantem rolnym zamieszkałym w stanie Oregon w USA. Po uzyskaniu w roku 1960 tytułu licencjata z zakresu fizyki ciała stałego przez 11 lat pracował na rzecz wywiadu marynarki wojennej i w MIT (Massachusetts Institute of Technology – Instytut Technologiczny w Massachusetts). Na początku lat 1970. zraził się do ortodoksyjnej fizyki i zaczął szukać odpowiedzi w parapsychologii i parafizyce. Prowadził przełomowe badania w zakresie holograficznej natury rzeczywistości i napisał kilka książek na temat metafizyki, parapsychologii oraz alternatywnego rolnictwa, w tym – wspólnie z Ioną Miller – The Modern Alchemist (Współczesny alchemik). W roku 2010 Uniwersytet Belford nadał mu tytuł doktora fizyki za rozległy dorobek naukowy w tej dziedzinie. Jego ostatnia książka ESP Induction through Forms of Self-Hypnosis (Indukowanie pozazmysłowego postrzegania poprzez autohipnozę) jest częścią trylogii Toward the Evolution of Consciousness (Ku ewolucji świadomości). Pozostałe dwie części to Power Tools for the 21st Century (Narzędzia władzy XXI wieku) i The Non-Local Mind in a Holographic Universe (Nielokalny umysł w holograficznym wszechświecie). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej rick@nwbotanicals.org lub za pośrednictwem jego stron internetowych zamieszczonych pod adresami www.richardalanmiller.com i www.nwbotanicals.org.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. Szungit to rodzaj bezpostaciowego węgla kopalnego o najwyższej zawartości węgla pierwiastkowego (do 99% masy), coś pośredniego między antracytem a grafitem. – Przyp. tłum.
