Genetyka, wystawienie na toksyny i postawa władz

Dlaczego tylko niektórzy ludzie zapadają na chroniczne choroby i/lub stają się alergikami po wystawieniu na działanie rtęci, pleśni, pestycydów i innych trucizn, a także na drożdżaki lub infekcje? Przypadek porfirii zdaje się dobrze to wyjaśniać. Jeśli ktoś ma ukryty defekt genetyczny, każda dodatkowa toksyna w organizmie może przepełnić miarę, co skutkuje stanem podwyższonej porfirii i oznacza, że jest on bardziej chory i bardziej wrażliwy na inne czynniki. Dwaj lekarze wykazali, że u ich pacjentów z artretyzmem istnieje związek pomiędzy nadmiernym rozrostem mikroorganizmów i chroniczną porfirią. U wielu z nich wykryto stałą obecność bakterii Chlamydophila pneumoniae¹⁸, po czym okazało się, że spowodowała ona u nich pewną postać porfirii.¹⁹ Metale ciężkie, pleśnie, pestycydy lub chemikalia również mogą trwale zniszczyć DNA, pozostawiając ludzi w stanie stałej podwyższonej porfirii, cierpiących z powodu nietolerancji na chemikalia, uczulenia na pola elektromagnetyczne, reaktywności na pokarmy i kilku „nowych” chorób chronicznych.

Jak się zapewne wielu orientuje, istnieje określona polityka związana z chroniczną formą porfirii, na którą zapada wielu ludzi wystawionych na toksyczne wpływy. Kiedy ekspert od porfirii dr med. William Morton zbadał szereg pacjentów cierpiących na nietolerancję na chemikalia i porfirię, a następnie pomógł setkom z nich uzyskać zasiłek dla upośledzonych, cofnięto mu prawo wykonywania zawodu. (Zdecydował, że nie będzie zmagał się z komisją lekarską w Oregonie, i zrezygnował z przyjmowania pacjentów).

Diagnozowanie chronicznej i/lub środowiskowej choroby będącej wynikiem wystawienia na toksyczne czynniki jest zaciekle i brutalnie zwalczane przez władze. Przypomnijmy, że walka o uznanie azbestu za czynnik rakotwórczy trwała przez 70 lat. W tym czasie wielu opłacanych przez przemysł naukowców i lekarzy przysięgało, że jest on nieszkodliwy. To, że wiele rodzajów toksyn może prowadzić do chronicznej porfirii oraz chronicznych i/lub środowiskowych chorób, sprawiło, że władze zjednoczyły się w walce na tej ostatniej linii frontu. W rzeczywistości władze wciąż nie chcą uznać nietolerancji na chemikalia jako oficjalnej jednostki chorobowej. Wciąż są tacy, którzy twierdzą, że bardzo małe ilości ksenobiotyków²⁰ nie mogą nikomu w żaden sposób zaszkodzić, że ta choroba ma charakter psychologiczny i że czymkolwiek jest, nie jest formą porfirii. Wszystko to przeczy ostatnim odkryciom naukowym dowodzącym, że stężenie w ilości kilku części na bilion²¹ spowodowało choroby u innych ssaków i że chroniczna ekspozycja na toksyczne środki prowadzi do porfirii.²²

Kiedy doktorzy Downey i Morton oraz inni lekarze i rzetelni naukowcy opublikowali w latach 1990. artykuły dowodzące, że od 70 do 90 procent ludzi z nietolerancją na chemikalia cierpi na jakąś formę porfirii, władze przypuściły kontratak, twierdząc, że chociaż tę chorobę definiuje nienormalnie wysoki poziom porfiryn, należy wykryć jakiś arbitralnie określony, znacznie wyższy ich poziom, który by ją definiował, zanim można będzie postawić diagnozę porfirii lub mieć prawo do wykorzystania jej jako podstawy do zasiłku z powodu upośledzenia. Wszystko to jest wbrew opisanemu faktowi mówiącemu, że jeśli dochodzi do przenikania przez barierę krew‑mózg, to do mózgu może przedostać się znaczna ilość porfiryn.

Ponieważ ludzie przypuszczalnie mają inne ukryte stany chorobowe, stworzyłem terminologię, która to uwzględnia. Analogicznie do cukrzycy typu II nazwałem to porfirią typu II z licznymi podklasami, które korelują z innymi medycznymi faktami, które u kogoś występują. Te inne fakty mogą oddziaływać na siebie wzajemnie i wywoływać nienormalnie intensywne występowanie porfiryn powodujące silniejsze objawy, niż należałoby się spodziewać. Te inne fakty to więcej niż jeden typ porfirii (spośród ośmiu), piroluria, mastocytoza²³, przenikalność bariery krew‑mózg, choroby płuc (astma, przewlekła obstrukcyjna choroba płuc, reaktywna choroba dróg oddechowych) i choroby serca (PFO,²⁴ wypadanie zastawki mitralnej i inne stany).

Jeśli ktoś może, niech zafunduje sobie test na porfirię i wszystkie pozostałe istotne dolegliwości, o których wspominam w tym artykule. Wielu ludzi cierpi również na skrytą astmę, niekorzystne reakcje na pokarm, bezdech periodyczny w śnie, przepuklinę rozworu przełykowego, niedomaganie nerwu błędnego, ułomność lub niedostateczną ilość enzymów cytochromu P450²⁵ oraz inne możliwe do leczenia dolegliwości.

W dzisiejszych czasach, kiedy wykryje się najmniejsze podwyższenie poziomu cholesterolu, władze pędzą do pacjenta i oferują mu trwające całe życie przyjmowanie leków, które często wywołują znacznie gorsze problemy od tych, jakie te leki mają rzekomo rozwiązać, ale kiedy zostanie wykryta ostra lub przewlekła forma choroby na podstawie podniesionego poziomu porfiryn we krwi i moczu, szukają wszelkiego rodzaju wymówek, aby móc powiedzieć: „Wszystko jest w porządku, nie zawracaj sobie tym głowy”. Różnica zdaje się polegać na tym, że wystawienie na toksyczne wpływy powoduje chroniczną porfirię i jednocześnie komuś zależy na tym, aby ludzie nie wiedzieli, czym to może skończyć się dla około 20 procent ludzkiej populacji! Jeśli ktoś ma chroniczną i/lub środowiskową chorobę, musi sam się z nią zmagać. Musi walczyć, zarówno ze skażeniem środowiska, jak i z poglądem, że to nic nie znaczy.

Dla wielu ludzi z chroniczną i/lub środowiskową chorobą porfiria może stanowić coś w rodzaju „ostatniego kawałka układanki”. Ma ona również związek z wieloma reakcjami na pokarmy, kiedy lekarz mówi swojemu pacjentowi: „Zrobiłem wszystkie testy na alergie i nie znalazłem żadnej alergicznej reakcji”. Testy uczuleń na pokarmy są ujemne, ponieważ reakcja na nie nie ma charakteru alergicznego – jest to metaboliczna porfiryczna reakcja wiążąca się z enzymami cytochromu P450. Porfirowy kawałek układanki należy sprawdzać u osób cierpiących na nietolerancję na chemikalia, uczulenie na pola elektromagnetyczne, „uniwersalną” reaktywność na pokarmy, chroniczne zmęczenie, fibromialgię, łagodne zapalenie mózgu i rdzenia z mialgią, chorobę Alzheimera, hipoglikemię, autyzm, syndrom wojny w Zatoce Perskiej, astmę, wrzody, choroby „umysłowe” (lęki, paniki, depresje, schizofrenię) oraz inne choroby, których związek może zostać wykazany w przyszłości.

Świadomość możliwości wystąpienia tego „ostatniego kawałka układanki” – porfirii – przy chronicznej i/lub środowiskowej chorobie może pozwolić ocalić, polepszyć lub wydłużyć życie.

 

O autorze:

Dr Steven Rochlitz był początkowo profesorem fizyki, ale problemy ze zdrowiem zmusiły go do zmiany zainteresowań i kariery. Jest autorem dziewięciu książek z dziedziny medycyny alternatywnej. Przez ostatnie 30 lat skupiał się na poszukiwaniu przyczyn chorób chronicznych i środowiskowych. Od roku 1984 prowadzi na całym świecie seminaria. Wrócił do pracy w celu napisania ostatniej książki Porphyria: The Ultimate Cause of Common, Chronic, & Environmental Illnesses (Porfiria – podstawowa przyczyna pospolitych, chronicznych i środowiskowych chorób). Więcej informacji o nim i jego badaniach można znaleźć na jego stronie internetowej zamieszczonej pod adresem www.wellatlast.com. Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty internetowej info@wellatlast.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

 1. Choroba środowiskowa występuje wtedy, gdy ktoś jest wystawiony na działanie toksyn lub substancji obecnych w środowisku, które sprawiają, że jest on chory. – Przyp. tłum.

 2. W.E. Morton, „Redefinition of abnormal susceptibility to environmental chemicals” („Przedefiniowanie nienormalnej wrażliwości na obecne w środowisku związki chemiczne”), w: B.L. Johnson, C. Xintaras, J.S. Andrews jr (pod redakcją), Hazardous Waste: Impacts on Human and Ecological Health (Niebezpieczne odpady – wpływy na zdrowotność środowiska i samego człowieka), Princeton Scientific Publishing, New Jersey, 1996, str. 320–327.

 3. Cytochrom P450 określa rodzinę enzymów wykazujących aktywność monooksygenazy. Występują powszechnie w niemal wszystkich tkankach, przy czym największą aktywność wykazują w wątrobie i rdzeniu nadnerczy. Nie stwierdzono ich obecności w dojrzałych erytrocytach i mięśniach szkieletowych. W genomie człowieka znanych jest około 150 różnych genów (ich nazwy zaczynają się od CYP) kodujących różne cytochromy P450. – Przyp. tłum.

 4. Barney E. Dwyer et al., „Heme Deficiency in Alzheimer’s Disease: A Possible Connection to Porphyria” („Niedobór hemu w chorobie Alzheimera – możliwość związku z porfirią”), J. Biomed. Biotechnol., 2006, str. 1–5.

 5. Steven Rochlitz, Porphyria: The Ultimate Cause of Common, Chronic, & Environmental Illnesses. With Breakthroughs in Diet, Supplements, and Energy Balancing (Porfiria – ostateczna przyczyna pospolitych, chronicznych i środowiskowych chorób z przełomami w diecie, suplementach i równoważeniu energii), Cottonwood, Arizona, 2010, www.wellatlast.com.

 6. Gail Altman, Fatal Links: The Curious Deaths of Beethoven and the Two Napoleons (Zabójcze związki – dziwne zgony Beethovena i dwóch Napoleonów), Anubian Press, Tallahassee, 1999.

 7. D. Downey, „Porphyria induced by palladium‑copper dental prostheses: a clinical report” („Porfiria wywołana przez palladowo-miedziane protezy dentystyczne – doniesienie kliniczne”), J. Prosthet. Dent., styczeń 1992, str. 5–6.

 8. A. Donnay, G. Ziem, Protocol for Evaluating Disorders of Porphyrin Metabolism in Chemically Sensitive Patients (Protokół oceny porfiriowych zaburzeń metabolizmu u pacjentów uczulonych na chemikalia), MCS Referral & Resources, Baltimore, marzec 1995.

 9. D. Downey, „Porphyria: A New Perspective” („Porfiria – nowe perspektywy”), Medical Hypotheses, kwiecień 1996, str. 378–382.

10. Aletha W. Tippett, „Consider the Acute Porphyrias: The Correlation between Porphyria and Fibromyalgia or Chronic Myalgia within One Practice” („Rozważanie nad ostrą porfirią – korelacja pomiędzy porfirią i fibromialgią lub chroniczną mialgią w obrębie jednej praktyki”), American Journal of Pain Management, 2006, str. 53–60.

11. Nathan Roth, „The Psychiatric Syndromes of Porphyria” („Psychiatryczne syndromy porfirii”), International Journal of Neuropsychiatry, 1968, str. 32–44.

12. Cymetydyna (cimetidine) to organiczny związek chemiczny, lek z grupy H2-blokerów, hamujący wydzielanie kwasu solnego przez komórki okładzinowe żołądka. – Przyp. tłum.

13. P.D. Rogers, „Cimetidine in the treatment of acute intermittent porphyria” („Cymetydyna w leczeniu ostrej przerywanej porfirii”), Ann. Pharmacother., 1997, str. 365–367.

14. GABA (kwas γ-aminomasłowy, kwas 4-aminobutanowy) – organiczny związek chemiczny z grupy aminokwasów, który pełni funkcję głównego neuroprzekaźnika o działaniu hamującym w całym układzie nerwowym. – Przyp. tłum.

15. Kinezjologia – gałąź nauki zajmującą się ruchem. – Przyp. tłum.

16. Patrz genetyczne testy porfirii ostrej przerywanej pod adresem www.easternbiotech.com. Autor nie jest związany z tym ani innym laboratorium.

17. Steven Rochlitz, The Blood-Brain Barrier, and its Permeability from Allergies, Toxins, Stress, and Nutritional Deficiencies. Its Link to the Hiatal Hernia and the PFO (Bariera krew-mózg i jej przenikalność w nawiązaniu do alergii, toksyn, stresu i niedoborów odżywiania; jej związek z przepukliną rozworu przełykowego oraz przetrwałym otworem owalnym), Cottonwood, Arizona, 2009, www.wellatlast.com.

18. Chlamydophila pneumoniae (dawniej Chlamydia pneumoniae) – bakteria przenoszona drogą kropelkową powodująca, między innymi, zapalenie płuc. – Przyp. tłum.

19. William M. Mitchell, Charles W. Stratton, „Diagnosis and ma­nagement of infection caused by chlamydia” („Diagnozowanie i postępowanie z infekcją bakterią chlamydia”), www.pharmcast.com.

20. Ksenobiotyk – środek znajdowany w organizmie, którego nie powinno w nim być. – Przyp. tłum.

21. V.P. Markowski, G. Zareba, S. Stern, C. Cox, B. Weiss, „Altered operant responding for motor reinforcement and the determination of benchmark doses following perinatal exposure to low-level 2,3,7,8-tetrachlorodibenzo-p-dioxin” („Zmieniony argument reagujący na motoryczne wzmocnienie i określenie wzorcowych dawek po okołoporodowej ekspozycji na niskie dawki tetrachlorodibenzo-p-dioksyny”), Environmental Health Perspectives, czerwiec 2001, str. 621–627.

22. M. Doss, C-E. Lange, G. Veltman, „Vinyl chlorideinduced hepatic coproporphyrinuria with transition to chronic hepatic porphyria” („Winylowa indukowana chlorem wątrobowa koproporfirynuria z przejściem do chronicznej wątrobowej porfirii”), Klinische Wochenschrift, 1984, str. 175–178.

23. Gunnar Heuser, „The Role of the Brain and Mast Cells in MCS” („Rola mózgu i komórek tucznych (mastocytów) w mastocy­to­zie”), Townsend Letter for Doctors and Patients, nr 210, styczeń 2001.

24. Steven Rochlitz, Hidden but Pandemic Heart Defect as Possible Cause of MCS, „Allergies”, Chronic Fatigue, Brain Fatigue and other Degenerative Illness (Skryta, ale pandemiczna, wada serca jako możliwa przyczyna nietolerancji na chemikalia, „alergii”, chronicznego zmęczenia, zmęczenia mózgu i innych degeneratywnych chorób), Cottonwood, Arizona, 2005, www.wellatlast.com.

25. F. Peter Guengerich, „Influence of Nutrients and Other Dietary Materials on Cytochrome P-450 Enzymes” („Wpływ czynników odżywczych i innych składników diety na enzymy cytochromu P450”), American Journal of Clinical Nutrition, 1995, str. 651S–658S.