Niewzruszony Jenner przeprowadził jednak pierwsze eksperymenty w roku 1796. Istniała wówczas metoda będąca prekursorem szczepień znana jako wariolizacja. Polegała ona na celowym zarażaniu zdrowej osoby ospą prawdziwą w nadziei, że ją przechoruje i przeżyje. Wprowadzono ją w Wielkiej Brytanii w roku 1721 i z czasem stała się modna. Niestety owa praktyka bardzo mocno rozprzestrzeniała ospę prawdziwą. Co więcej, większość ówczesnych lekarzy nigdy nie słyszała o krowiej ospie. W rezultacie:

 

Kiedy Jenner powiedział: „Oto łagodna odmiana ospy; nie jest zaraźliwa; na pewno powstrzyma ospę prawdziwą” – lekarze natychmiast rzucili się na nią i przyjęli ją z otwartymi ramionami. Ludzie pragnęli jej i zamiast ospy prawdziwej wszyscy zaczęli domagać się tej krowiej, którą Jenner prędko sprowadził.

Dr Hadwen

 

W roku 1840 uchwalono w Wielkiej Brytanii ustawę zakazującą wariolizacji i umożliwiającą wszystkim swobodny dostęp do szczepień. W roku 1853 uchwalono kolejne prawo nakładające obowiązek szczepień. Jednak ludzie szybko odkryli, że szczepionki mogą powodować okropne skutki uboczne, w tym śmierć, i że obietnica dożywotniej odporności to fałsz.

 

 

Pocztówka pokazująca pochodzenie szczepionki.

 

 

W latach 1861 i 1867 wprowadzano kolejne przepisy zwiększające surowość przymusu, w następstwie którego rodzice odmawiający szczepień swoich dzieci mogli być ścigani, karani grzywną, pozbawiani majątku albo skazywani na więzienie i przymusowe roboty.

Punktem przełomowym była prawdopodobnie wielka epidemia z lat 1871–1873, która przetoczyła się przez większość świata. Rozrastające się wówczas przemysłowe miasto Leicester w Anglii było wysoce wyszczepione, a mimo to mocno ucierpiało. Kiedy okazało się, że szczepienia nie zapewniły ochrony, rodzice nie chcieli już narażać swoich dzieci na ryzyko. Tysiące z nich były skłonne ponieść ustawowe kary za odmowę spełnienia obowiązku, blokując system prawny. Opracowano więc nowy system zastępujący szczepienia:

 

Przy praktycznym odstąpieniu od szczepień i wdrożeniu „Metody z Leicester” opartej na powiadamianiu, higienie, izolacji, kwarantannie, dezynfekcji, obserwacji itp. śmiertelność z powodu ospy prawdziwej pod każdym względem wygasła.

J.T. Biggs, 1912⁶

 

Wraz z rosnącą niechęcią do przymusowych szczepień zorganizowano masową demonstrację w Leicester, która odbyła się 23 marca 1885 roku:

 

Siedziba organizatorów demonstracji mieściła się w Temperance Hall i na długo przed południem miało miejsce silne poruszenie, powiewało w górze wiele flag i sztandarów. Było ich jakieś 700, małych i dużych! Wiele było zaprojektowanych ze smakiem, a napisy były tak różnorodne, jak ich kolory. Miasto Northampton głosiło, że „Przymusowe szczepienia to uzurpacja niesprawiedliwej władzy”, a Brighton, że „Prawda zwycięża”. Kent ze swoim końskim herbem i napisem Invicta oznajmiał: „Miłość rodziców przed despotycznym prawem… lepsza więzienna cela niż otrute dziecko”… Ładny sztandar z Belgii zawierał napis po francusku: „Żadne kary ani więzienie nie zmienią tego, że szczepionki to trucizna, a przymus szczepień to hańba”. (Dr Hubert Boëns)

Z połowy angielskich hrabstw, z gąszczu miast i miasteczek, ludzie wszystkich zawodów, wszystkich profesji, zacieśniają więzy współczucia…

Wszędzie flagi, wszędzie muzyka, wszędzie rumiane twarze, wszędzie radosny śmiech…

…Pochód wielu tysięcy „łamaczy prawa”, żadnego policjanta w szeregach do utrzymywania porządku, a na sam koniec ani jednej plotki o pobitym dziecku ani ukradzionej portmonetce!

J.T. Biggs⁷

 

Szacowano, że w Leicester zebrało się od 80 000 do 100 000 ludzi z Anglii, Irlandii i Szkocji. Organizatorzy otrzymywali też listy poparcia z kontynentu europejskiego i ze Stanów Zjednoczonych.

 

 

Protest przeciwko przymusowym szczepieniom w Leicester, który odbył się 23 marca 1885 roku.

 

 

Następnego roku nowo wybrani Opiekunowie Leicester wstrzymali czynności prokuratorskie i reszta podążyła tym tropem. W roku 1889 powołano Komisję Królewską do zbadania sporu w sprawie szczepień. Głównym świadkiem sprzeciwiającym się obowiązkowym szczepieniom był J.T. Biggs, inżynier higieny, a w roku 1883 jeden z Opiekunów Leicester. Zasypano go 3000 pytań i kilka lat później napisał na ten temat cytowaną tutaj książkę liczącą ponad 700 stron. Jednak w roku 1896 podczas nowej epidemii ospy prawdziwej wzywano do przywrócenia przymusu szczepień i karania opornych.

Doszło wówczas do kolejnego zdarzenia, chociaż o znacznie mniejszej skali. Był bowiem dr Hadwen, który był z przekonań antyszczepionkowcem. Był także wegetarianinem, co było w owym czasie rzadkością. Mając dwadzieścia kilka lat, założył się z kolegą ze studiów twierdzącym, że nie przeżyje na samych warzywach przez sześć miesięcy. Chociaż jego wygrana wydaje się dzisiaj trywialna, pokazuje, jak wyprzedzał swoje czasy w sprawach, które inni bali się nawet badać. Był też głośnym przeciwnikiem wiwisekcji.

Jako lekarz znał historię i stan nauki w temacie szczepionek, a jako były kaznodzieja wypracował imponującą umiejętność publicznego przemawiania. Miał wystąpić w Sali Zgromadzeń w Gloucester 25 stycznia 1896 roku. Tego dnia sala pękała w szwach tak, że wielu zainteresowanym nie udało się dostać do środka.

Tekst przemowy Hadwena i reakcje słuchaczy zapisano słowo po słowie i opublikowano jako „Argumenty przeciwko szczepieniom” cytowane w niniejszym artykule.

Czytając je i inne ówczesne źródła, widać jak na dłoni, jak wiele jest analogii do pandemii COVID-19. Oczywiście XIX wiek to były inne czasy; warunki życia były niewyobrażalnie gorsze, zaś ospa prawdziwa była wtedy znacznie bardziej zabójcza niż COVID-19. Mimo to są tu pewne podobieństwa. Oto kilka z nich: