W tym samym roku Enders zastosował tę samą technikę w celu zreplikowania rzekomego wirusa odry. Ponieważ w tym samym roku przyznano mu nagrodę Nobla za rzekomego wirusa polio, wszyscy badacze uważają, że jego technika jest naukowo uzasadniona. W rezultacie cała koncepcja odry była oparta do tej pory na tej technice. Skutek jest taki, że szczepionki przeciwko odrze nie zawierają wirusów, ale cząsteczki martwej tkanki nerki małpy lub ludzkich komórek rakowych.
Do dzisiaj nie przeprowadzono żadnych negatywnych badań kontrolnych w odniesieniu do tak zwanego wirusa odry, które wykazałyby, że to procedury laboratoryjne wywołują w komórkach cytopatyczne efekty. Ponadto wszystkie twierdzenia i eksperymenty przeprowadzone przez Endersa i jego współpracowników oraz późniejszych badaczy prowadzą do jedynego obiektywnego wniosku, że w rzeczywistości obserwowali oni i analizowali umierające cząstki komórkowe oraz ich aktywność w probówce, błędnie interpretując je jako cząstki i cechy rzekomego wirusa odry.
Wirus odry jako przykład
Poniższe wyjaśnienia dotyczą wszystkich tak zwanych „wirusów chorobotwórczych” (ludzkich lub zwierzęcych).
Sześć prac przedstawionych przez dra Davida Bardensa podczas „procesu w sprawie odry” jako dowód na istnienie wirusa odry opisuje w dydaktycznie doskonały sposób różne etapy łańcucha błędnych interpretacji aż do przekonania o istnieniu wirusa odry.
Pierwszy artykuł „Propagation in tissue cultures of cytopathogenic agents from patients with measles” („Rozprzestrzenianie się czynników cytopatogennych w kulturach tkankowych pacjentów z odrą”) autorstwa Endersa i jego współpracowników został opublikowany w czerwcu 1954 roku w Proceedings of the Society for Experimental Biology and Medicine, [86(2):277–286]. Publikację tę można znaleźć w Internecie, podobnie jak wszystkie inne przedstawione podczas procesu w sprawie odry.
W tym eksperymencie Enders i jego współpracownicy drastycznie obniżyli zawartość pożywki i do kultury komórkowej dodali także niszczące komórki antybiotyki przed wprowadzeniem rzekomo zainfekowanego płynu. Późniejsze obumieranie komórek zostało błędnie zinterpretowane jako dowód na obecność wirusa odry i jego wyizolowanie. Nie przeprowadzono żadnych testów kontrolnych w celu wykluczenia tego, że pozbawienie substancji odżywczych oraz zastosowanie antybiotyków spowodowało efekty cytopatyczne. Ślepotę Endera i jego kolegów można wytłumaczyć tym, że naprawdę chcieli pomagać ludziom, gdy po wojnie i w czasie zimnej wojny nasilała się histeria wirusowa. Można to również wytłumaczyć tym, że Enders i wielu jego kolegów nie miało pojęcia o medycynie i chcieli pierwsi przed Związkiem Radzieckim opracować szczepionkę przeciwko odrze.
Lekarz podający chłopcu szczepionkę przeciwko odrze w roku 1962. (Zdjęcie: Center for Disease Control and Prevention)
Ta presja na sukces wyjaśnia przypuszczalnie również to, dlaczego Enders i jego koledzy zignorowali własne zastrzeżenia i przestrogi wyrażone w roku 1954, kiedy zaobserwowali, że wiele komórek zmarło również po normalnym przygotowaniu (bez „zakażenia”), co ich zdaniem było spowodowane przez nieznane wirusy i czynniki. Wszystkie te fakty i przestrogi zostały zignorowane.
Drugi artykuł przedstawiony przez powoda w procesie w sprawie odry został opublikowany w roku 1959.4 Z przedstawionych powyżej przyczyn jego autorzy stwierdzili, że technika zastosowana przez Endersa nie była odpowiednia do izolacji wirusa. Ten dowód na fałszywość tez Endersa nie tylko nie jest wspominany przez innych badaczy, ale co więcej, jest całkowicie ignorowany.
W trzecim artykule5 autorzy sfotografowali typowe cząstki komórkowe wewnątrz komórek i błędnie zinterpretowali je jako wirusa odry. Nie wyizolowali żadnego wirusa. Z niewyjaśnionych powodów nie udało się im ustalić ani opisać struktury biochemicznej tego, co zaprezentowali jako wirusa w oddzielnym eksperymencie. W krótkim opisie zastosowanych metod można przeczytać, że autorzy nie zastosowali standardowej techniki izolacji wirusów, czyli wirowania z gradientem gęstości. Po prostu odwirowali fragmenty martwych komórek na dnie probówki, a następnie, nie opisując ich struktury biochemicznej, błędnie zinterpretowali resztki komórkowe jako wirusy. Ze sposobu przeprowadzenia ich eksperymentów można jedynie wyciągnąć wniosek, że cząsteczki komórkowe zostały błędnie zinterpretowane jako wirusy. Tę samą sytuację znajdujemy w czwartej6 i szóstej7 publikacji przedstawionej przez powoda jako dowód na istnienie wirusa odry.
Piąta publikacja8 jest przeglądem opisującym proces konsensusu w sprawie tego, które cząsteczki kwasu nukleinowego pochodzącego z martwych komórek mogły reprezentować tak zwany genom wirusa odry. W rezultacie dziesiątki zespołów badawczych pracują z krótkimi cząsteczkami specyficznymi dla komórek, po czym – zgodnie z założonym modelem – układają te wszystkie kawałki na papierze. Jednak istnienia tej układanki jako całości złożonej z tak wielu elementów nigdy nie udowodniono naukowo i nigdy nie wyizolowano jej całej z wirusa, ponieważ wirusa odry nigdy nie zaobserwowano ani u ludzi, ani w probówce.
Odwołując się do tej publikacji, biegły powołany przez sąd stwierdził, że opisuje złoty standard, czyli pełny genom wirusa. Oczywiste jest, że ów ekspert nie przeczytał tego artykułu, którego autorzy stwierdzili, że dokładny skład molekularny i funkcje genomu wirusa odry będą musiały być przedmiotem dalszych badań i że z tego powodu musieli posłużyć się innymi modelami wirusów, aby osiągnąć konsensus w sprawie struktury i funkcji genomu wirusa odry.
Tym, co najbardziej rzuca się w oczy, jest to, że we wszystkich tych publikacjach, a także we wszystkich innych publikacjach dotyczących „wirusa odry” i innych patogennych wirusów, nigdy nie przeprowadzono badań kontrolnych. Żaden badacz nie zastosował techniki wirowania z gradientem gęstości – zamiast tego wirowali wyłącznie resztki komórek na dnie probówki. Ta technika, stosowana do ekstrahowania wszystkich cząstek z płynu, nazywa się granulowaniem. Z logicznego i naukowego punktu widzenia można powiedzieć, że we wszystkich publikacjach dotyczących tak zwanych „patogennych wirusów” badacze wykazali w rzeczywistości obecność jedynie cząsteczek i cech komórek.
Chciałbym również zwrócić uwagę na kolejny artykuł, w którym opisano tak zwane gigantyczne wirusy,9 to jest owinięty kwas nukleinowy, który można znaleźć wszędzie w morzu i w podstawowych organizmach. Jak wszystkie bakteryjne fagi, są one nie tylko nieszkodliwe, ale pełnią też korzystne funkcje. Można je również ekstrahować za pomocą wirowania z gradientem gęstości, co dowodzi ich istnienia (patrz druga grafika na od góry).
Polecam również przegląd profesora Karlheinza Lüdtkego (1999),10 który zauważył, że na początku wirusologii większość wirusologów zawsze dochodziła do wniosku, iż struktury, które pomylili z wirusami, okazywały się elementami komórek, a zatem były jedynie wynikiem eksperymentu, a nie przyczyną zaobserwowanych zmian. Po odkryciu i scharakteryzowaniu fagów i po wprowadzeniu dogmatu, że kwas nukleinowy jest genomem wszystkich komórek i wirusów, narodził się konsensus, zgodnie z którym takie wirusy muszą istnieć również u ludzi i zwierząt.
W roku 1992 dogmat głoszący, że kwas nukleinowy jest genotypem wszystkich komórek, został w środowisku naukowym odrzucony. W roku 2008 odrzucono go także w części niemieckiej społeczności.11 Jednakże dogmat istnienia patogennych wirusów jest nadal propagowany.
Australijska Grupa Perth (kierowana przez Eleni Papadopulos-Eleopulos, Valendara Turnera i Johna Papadimitriou)12 wykazała naukowymi argumentami brak dowodu na istnienie wirusa HIV. To Eleni Papadopulos-Eleopulos już w roku 1992 zachęciła mnie, oferując mi naukowe wsparcie, do zaakceptowania rzeczywistości dotyczącej HIV, zbadania faktów i podzielenia się wiedzą mówiącą, że nie ma wirusów chorobotwórczych, za co jestem jej i jej zespołowi bardzo wdzięczny.
O autorze:
Stefan Lanka jest niemieckim biologiem. Studiował biologię na uniwersytecie w Konstancji, gdzie w roku 1989 obronił pracę dyplomową na temat inwazji wirusów w brązowych algach morskich. W roku 1994 otrzymał doktorat za rozprawę o molekularnych badaniach biologicznych nad zakażeniem wirusem Ectocarpus siliculosus (Phaeophyceae). Od roku 2003 prowadzi stronę internetową i magazyn noszący nazwę WissenschafftPlus.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. Patrz w WissenschafftPlus wyjaśnienia dotyczące życia i wpływu Virchowa, nry 5/2015 i 6/2015.
2. „Anticontagionism between 1821 and 1867” („Antykontagionizm między rokiem 1821 a 1867”), artykuł Erwina W. Ackerknechta w czasopiśmie Biuletyn Historii Medycyny, tom XXII, The Johns Hopkins Press, 1948.
3. Annette Hinz-Wessels, Das Robert Koch-Institut im Nationalsozialismus (Instytut Roberta Kocha w narodowym socjalizmie), s. 192, Kulturverlag Kadmos Berlin, 2008.
4. V. Bech, Pv. Magnus, „Studies on measles virus in monkey kidney tissue cultures” („Badania nad wirusem odry w hodowlach tkanek nerki małpy”), Acta Pathologica et Microbiologica Scandinavica, 1959, 42(1):75–85.
5. M. Nakai, D.T. Imagawa, „Electron microscopy of measles virus replication” („Mikroskopia elektronowa replikacji wirusa odry”), Journal of Virology, luty 1969, 3v(2):187–197.
6. G.A. Lund, D.L. Tyrell, R.D. Bradley, D.G. Scraba, „The molecular length of measles virus RNA and the structural organization of measles nucleocapsids” („Długość cząsteczkowa RNA wirusa odry i strukturalna organizacja nukleokapsydów odry”), Journal of General Virology, wrzesień 1984, 65(Pt 9):1535–1542.
7. E. Daikoku, C. Morita, T. Kohno, K. Sano, „Analysis of Morphology and Infectivity of Measles Virus Particles” („Analiza morfologii i zaraźliwości cząstek wirusa odry”), mBulletin of the Osaka Medical College, 2007, 53(2):107–114.
8. S.M. Horikami, S.A. Moyer, „Structure, Transcription, and Replication of Measles Virus” („Struktura, transkrypcja i replikacja wirusa odry”), Current Topics in Microbiology and Immunology, 1995, 191:35–50.
9. Patrz WissenschafftPlus, nr 1/2014.
10. Zur Geschichte der frühen Virusforschung (Historia wczesnych badań nad wirusami), recenzja prof. Karlheinza Lüdtkego, przedruk 125 z Instytutu Historii Nauki im. Maxa Plancka, s. 89, 1999.
11. „Erbgut in Auflösung” („Genom w rozkładzie”), Die ZEIT, 16 czerwca 2008, patrz artykuły na ten temat od roku 2003 w WissenschafftPlus.
