WNIOSKI
Jeśli twoje zachowanie jest niezwykłe lub jeśli zdiagnozowano cię jako osobę „umysłowo chorą”, powinieneś być bardzo ostrożny i brać pod uwagę fakt, że dyscyplina, która to stwierdziła, nie jest nauką ani nie może wyleczyć cię z tego stanu. Najlepsze, co może ci zaproponować, to lata lub być może całe życie na lekach psychotropowych, które powodują straszne skutki uboczne lub mogą spowodować uszkodzenie mózgu w imię przyniesienia chwilowej ulgi w depresji. Nie masz nic do stracenia, próbując takich sposobów leczenia, jak medytacja transcendentalna lub Maharishi Ayurveda, które jeśli cię nie wyleczą, to przynajmniej cię nie zabiją. Co więcej, psychiatria i leczenie farmakologiczne są procesem samonapędzającym się.
Należy też ostrzec przed leczeniem za pośrednictwem terapii bezlekowych. Tak zwane rozmowy terapeutyczne nie są bardziej skuteczne ani oparte na podstawach naukowych niż leczenie środkami farmakologicznymi lub ECT. Jak widzieliśmy na przykładzie badania przeprowadzonego przez McCord, takie terapie mogą w rzeczywistości przynieść skutki odwrotne do zamierzonych. Co więcej, badanie, w którym wynajęty aktor mówił na podstawie skryptu opisującego normalnego człowieka, w którego zachowaniu przytłaczająca większość ekspertów od zdrowia psychicznego znalazła objawy patologiczne przy ich rzeczywistym braku, wskazuje, że osoby zaangażowane w tę profesję przyjmują, że patologia istnieje nawet przy braku podtrzymujących to mniemanie dowodów.
Dalszy dowód mamy w postaci DSM, gdzie liczba chorób umysłowych wzrasta z każdym wydaniem i gdzie wszystkie rodzaje zachowań kiedyś akceptowane jako normalne (na przykład chrapanie) są obecnie opisywane jako choroby umysłowe. Wskazuje to jednoznacznie, że psychiatria jest dyscypliną działającą w sposób, który można nazwać sztuką dla sztuki. Czas najwyższy, aby społeczeństwo zakwestionowało bona fides psychiatrii.
Najbardziej niepokojące ze wszystkiego jest to, że psychiatria rzadko w sposób poprawny przewiduje niebezpieczne zachowania i że każdy z nas może utracić nasze ludzkie prawa tylko na podstawie zgody wyrażonej przez przedstawiciela zawodu nie mającego żadnych podstaw naukowych!
Wydaje się, że zarówno psychiatria, jak i psychologia, w rzeczywistości uciekają od prawdy.
O autorze:
Rochelle Macredie posiada dyplomy w dziedzinie Sztuki, Nauki i Prawa i praktykuje prawo kryminalne w sektorze publicznym Nowej Południowej Walii. Jest rzeczniczką medytacji transcendentalnej jako szybkiej i dobroczynnej metody pokonywania problemów i stresów, jakie niesie życie.
Przełożyła Elżbieta Strózik
Przypisy:
1. J.P. Chaplin, Dictionary of Psychology, Dell Publishing Co. NY, 1968, str. 388.
2. The Australian Pocket Oxford Dictionary, Oxford University Press, UK, 1976.
3. Wywiad z Walterem Afieldem z 11 stycznia 1994 roku cytowany w: B. Wiseman, Psychiatry, the Ultimate Betrayal, Freedom Publishing, Los Angeles, 1995, str. 33.
4. Council on Scientific Affairs, American Medical Association, „Results and Implications of the AMA-APA Physician Mortality Project”, Journal of the American Medical Association, vol. 257, nr 21, 5 czerwca 1987. Odsetek samobójstw w ogólnej populacji jest oceniany na 12,3 na 100 000, co różni się od 61 na 100 000 w przypadku psychiatrów.
5. H.D. Campbell, „The Prevalence and Ramifications of Psychopathology in Psychiatric Residents: An Overview”, Am. Journal of Psychiatry, 139:11, listopad 1982, str. 1406. Jak podaje Wieseman, wskaźnik dla osób w okresie residency wynosi 106 na 100 000.
6. Jak podaje Wieseman, połączone badanie przeprowadzone w roku 1987 przez American Medical Association (Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne) i American Psychiatric Association (Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne) wykazało, że psychiatrzy mają najwyższy odsetek samobójstw i że kiedy badacze przeprowadzali wywiady z rodzinami, aby stwierdzić, jaki był powód samobójstwa, najczęściej podawano ucieczkę od cierpień psychicznych.
7. B. Wiseman, Psychiatry, the Ultimate Betrayal, Freedom Publishing, Los Angeles, 1995.
8. Jak wyżej.
9. T. Maeder, „Wounded Healers”, Atlantic Monthly, styczeń 1989, str. 38; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry...
10. M. Kirsher, „What Makes Our Marriages Lousy”, Medical Economics, 1 października 1979; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry...
11. W 1994 roku dr Norman Sartorius, Przewodniczący Światowego Stowarzyszenia Psychiatrycznego przemawiając na Europejskim Kongresie Psychiatrycznym w Danii, powiedział: „Psychiatrzy nie powinni dłużej uważać, że leczą chorych umysłowo, a w przyszłości chorzy umysłowo będą musieli nauczyć się żyć ze swoją chorobą”.
12. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 115.
13. U. Cerletti, „Electroshock Therapy”; w: M. Arthur Shackler i inni, The Great Psychodynamic Therapies in Psychiatry: An Historical Reappraisal, Hoeber-Harper, Nowy Jork, 1956, str. 92–94; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 116.
14. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 117.
15. A. Myerson, polemika z F.E. Ebaugh i innymi, „Fatalities following electric convulsive therapy: a report of two cases with autopsy findings”, Trans. Amer. Neurol. Assoc., 68:39, czerwiec 1942; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 117–118.
16. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 119.
17. Jak wyżej.
18. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 119–120.
19. Jak wyżej.
20. L. Coleman, „Introduction”; from L. Frank (ed.), The History of Shock Treatment, San Francisco, 1978, str. xiii; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 120–121.
21. J. Easton-Jones, „Non-ECT”, World Medicine, 1974, str. 24; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 128–129.
22. Jak wyżej.
23. Statistical Abstracts of the United States, US Department of Commerce, 1987, str. 79. W roku 1975 w USA zanotowano 27 063 samobójstw, a w roku 1980 – 26 869.
24. Dr V. Milstein i inni, „Does Electroconvulsive Therapy Prevent Suicide?”, Convulsive Therapy 2, nr 1, 1986, str. 3–6.
25. Statistical Abstracts of...
26. A. Roy, „Risk Factors for Suicide in Psychiatric Patients”, Archives of general Psychiatry, vol. 39, wrzesień 1982., str. 1093.
27. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 129.
28. Jak wyżej.
29. Jak wyżej.
30. Jak wyżej.
31. D. Cauchon, „Stunningly quick results often fade just as fast”, USA Today, 6 grudnia 1995.
32. B. Finley, „Electroshock: quick fix or cure?”, Denver Post, 21 października 1990.
33. Wywiad z Thomasem Szaszem, 17 września 1993; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 131.
34. A. Podnov, Psychiatry, 1969, str. 138–141.
35. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 136.
36. B.J. Alpers, „The Brain Changes Associated with Electrical Shock Treatment: A Critical Review”, The Lancet, listopad 1946; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 137.
37. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 138.
38. Citizens Commission on Human Rights (CCHR), „Psychiatry Destroys Minds”, booklet, CCHR, Kalifornia, 1997, str. 8.
39. Jak wyżej.
40. L. Coleman, z: A. Tame, „Shock Treatment”, Penthouse, 1987.
41. L. Coleman, z: Wstęp, Case Against ECT, CCHR, Los Angeles, str. i; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 116.
42. CCHR, „What They Don’t Tell You About Psychiatric Drugs”, Creating Racism: Psychiatry’s Betrayal, Los Angeles, str. 12.
43. D.G. Workman, D.G. Cunningham, „Effects of Psychotropic Drugs on Aggression in a Prison Setting”, Canadian Family Physician, listopad 1975, str. 63–66; cytowane w: CCHR, Creating Racism...
44. Robert Lusetich, „Do worry, be unhappy... depress the panic button on Prozac”, The Australian, 1 grudnia 1997.
45. Jak wyżej.
46. Jak wyżej.
47. Jak wyżej.
48. Jak wyżej.
49. Jak wyżej.
50. K. Menninger, „The Course of Illness”, Menninger Clinic Bulletin, vol. 25, nr 5, wrzesień 1961; cytowane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 37.
51. P.M. Boffey, „Schizophrenia: Insights Fail to halt Rising Toll”, New York Times, 16 marca 1986, str. 1, 32.
52. S. Peele, Diseasing America, Lexington Books, 1989, str. 16; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 38.
53. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 38.
54. „Schizophrenia”, Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, III wydanie, uzupełnione, (DSM-III-R), American Psychiatric Association, Waszyngton, DC, 1987, str. 191.
55. „Schizophrenia”, Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, III wydanie, (DSM-III), American Psychiatric Association, Waszyngton, DC, 1980, str.185.
56. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 38.
57. J.V. Connell, Understanding Human Behavior: An Introduction to Psychology, Holt, Reinhart & Winston, Nowy Jork, str. 587, omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 36.
58. B.J. Ennis, Prisoners of Psychiatry: Mental Patients, Psychiatry and the Law, Harcourt Brace Jovanovich, Nowy Jork, 1972, str. 227; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 241.
59. Jak wyżej.
60. J. McCord, „A Thirty-Year Follow-Up of Treatment Effects”, American Psychologist, marzec 1978; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 35.
61. J. McCord, „A Thirty-Year Follow-Up: Counselling Fails”, Science News, 28 listopada 1977; omawiane w: B. Wiseman, Psychiatry..., str. 35.
62. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 349.
63. Jak wyżej.
64. Jak wyżej, str. 349–350.
65. Jak wyżej, str. 350.
66. Jak wyżej.
67. Jak wyżej, str. 351.
68. Jak wyżej.
69. Jak wyżej.
70. Jak wyżej, str. 353.
71. Jak wyżej, str. 355.
72. Jak wyżej, str. 357.
73. The Encyclopedia of Insanity, vol. 294, nr 1761, luty 1997, str. 61–66.
74. Jak wyżej, str. 61.
75. B. Wiseman, Psychiatry..., str. 357.
76. Jak wyżej.
77. Jak wyżej, str. 359.
78. Jak wyżej.
79. Jak wyżej, str. 359–360.
80. Jak wyżej, str. 359.
81. Jak wyżej, str. 359–360.
82. Jak wyżej, str. 360.
83. J.S. Brooks, I. Scarano, „Transcendental Meditation in the Treatment of Post-Vietnam Adjustment”, Journal of Counselling and Development, vol. 65, 1985, str. 212–215.
84. C.N. Alexander, „Ego Development, Personality and Behavioural Changes in Inmates Practising the Transcendental Meditation Technique or Participating in Other Programs: A cross-Sectional and longitudinal Study”, Dissertation Abstracts International, 43:539B, 1982; oraz A. Abrams, L.M. Siegel, „The Transcendental Meditation Program and Rehabilitation in Falsom State Prison: A Cross-Variation Study”, Justice and Bahaviour, 5:3–20, 1978.
