Witamina C

Postrzegam system redoks witaminy C jako bardzo obiecującą terapię tlenową w leczeniu naszych współczesnych chorób. Główną cechą w tym kontekście jest to, jak witamina C przenika przez błony komórkowe. Aby dostać się do komórek lub się z nich wydostać, nie przenika przez ściany komórkowe samodzielnie. Zamiast tego, aby wchłonąć się z pożywienia lub dostać się do innych komórek i narządów, wykorzystuje specyficzne transportery. AA jest aktywnie przenoszona przez błony za pośrednictwem transporterów sodowych. Są one obecne głównie w przewodzie pokarmowym i służą do wchłaniania witaminy C, ale mają ograniczoną pojemność. Dlatego małe ilości AA występujące w żywności lub suplementach są wchłaniane prawie w całości, co wykazały liczne eksperymenty, a gdy są przyjmowane w ilości jednego grama tylko w połowie.

Istnieje jednak dodatkowy system transportowy o bardzo dużej przepustowości. Jest oparty na transporterach glukozy, które przenoszą DHA przez błony. Większość witaminy C wewnątrz ciała dostaje się do komórek, a zwłaszcza do mózgu, jako DHA. Tam jest natychmiast redukowana z powrotem do AA, głównie przez glutation. Aby wydostać się z komórki, jest ponownie utleniana, a po przekroczeniu błony redukowana. Dlatego używając witaminy C w formie DHA możemy wchłonąć jej znacznie więcej bez biegunki lub innych problemów. Ponadto dostarczamy więcej tlenu do ściany jelita. Jeśli roztwór DHA wciera się w skórę, jest 12 razy lepiej wchłaniany niż AA (www.vitaminc.kiwi).

Po absorpcji z jelit witamina C ostatecznie dostaje się do krwiobiegu jako AA. Tutaj większość jej opuszcza osocze i gromadzi się w czerwonych i białych krwinkach. Kiedy krew przepływa przez obszar o wyższym stężeniu dwutlenku węgla, powstałym na przykład w rezultacie aktywności mięśni, uwalnia część tlenu oraz część AA. Po napotkaniu błony komórkowej tlen za pomocą śladowych ilości miedzi utlenia AA do DHA, co umożliwia mu wniknięcie do komórki. Po dostaniu się do środka DHA natychmiast traci jon tlenu i zmienia się z powrotem w AA (en.wikipedia.org).

Kluczową kwestią jest to, że chemicznie stabilny tlen cząsteczkowy z powietrza jest przekształcany przez witaminę C w reaktywny tlen jonowy, który może być następnie uwalniany wewnątrz komórek, aby zabić wszelkie drobnoustroje lub alternatywnie dostarczyć tlen do produkcji energii. Reaktywny tlen jest również tym, czego potrzebują i co wykorzystują komórki układu odpornościowego jako amunicję, głównie w postaci nadtlenku wodoru.

Dzięki temu witamina C uwalniana wewnątrz zakażonej komórki może zniszczyć drobnoustroje i ich toksyny, które blokują metabolizm energii oksydacyjnej w mitochondriach (elektrowniach komórkowych). Piękno stosowania witaminy C do niszczenia drobnoustrojów wewnątrzkomórkowych polega na tym, że natychmiast przekształca się z powrotem w zredukowaną formę, aby chronić wrażliwe struktury komórkowe przed uszkodzeniem oksydacyjnym.

Sądzono, że wysokie spożycie witaminy C zmniejszy ilość dostępnego ochronnego glutationu, ale badania wykazały, że ilość glutationu w czerwonych i białych krwinkach jest znacząco zwiększona^1,2.

Liposomalna witamina C została opracowana w celu lepszego wchłaniania i wprowadzania zredukowanej witaminy C przez błony bezpośrednio do komórek. Ale w ten sposób żaden aktywny tlen nie jest transportowany do komórek w celu odblokowania zakażonych mitochondriów, a zatem jest bezużyteczny jako terapia tlenowa. Niemniej nadal dobrze jest chronić komórki przed uszkodzeniem w okresach intensywnej oksydacji, takich jak radioterapia, chemioterapia, terapia ozonowa i długotrwała terapia MMS/ClO₂.

 

 

 

 

Para redoks MSM-DMSO

MSM jest utlenioną formą kombinacji MSM-DMSO. MSM ma dwa jony tlenu przyczepione do atomu siarki. Po utracie jednego jonu tlenu staje się przeciwutleniaczem DMSO. MSM występuje naturalnie we krwi w stężeniu około 0,2 części na milion. Wielkim plusem dla tego systemu jest to, że DMSO i MSM są łatwo rozpuszczalne zarówno w oleju, jak i wodzie. Są to również małe cząsteczki, dzięki czemu łatwo i szybko przenikają przez błony komórkowe, a także przez cytoplazmę komórkową. Nie są one ograniczone przez błony komórkowe, tak jak witamina C i większość innych cząsteczek. To sprawia, że para MSM-DMSO jest bardzo skutecznym systemem transportu tlenu.

Wewnątrz komórek MSM uwalnia aktywny tlen, podobnie jak DHA (kwas dehydroaskorbinowy). MSM jest ważne dla tworzenia tkanki łącznej, a także cennym źródłem biologicznej siarki. Jego dwie grupy metylowe mogą być wykorzystywane do reakcji metylacji lub utleniania w ramach cyklu kwasu cytrynowego. Potencjalnie niepożądanym skutkiem ubocznym może być ciało silnie pachnące czosnkiem lub siarką, jeśli DMSO jest stosowany doustnie lub jeśli spożyto za dużo MSM, przez co tylko jego część jest wchłaniana, podczas gdy reszta zostaje zredukowana do śmierdzącego siarczku dimetylu w jelicie grubym. Gdy spożywa się od 3 do 10 gramów MSM rozłożonych w ciągu dnia, zwykle ten nieprzyjemny efekt nie występuje, ale jeśli wystąpi, wówczas należy zmniejszyć spożycie MSM.

MSM jest interesujące, ponieważ pokazuje nam, co sprawia, że komórki stają się złośliwe. Komórki silnie agresywnego szczepu czerniaka zanurzono w dwuprocentowym roztworze MSM. Po jednym dniu ekspozycji komórki stały się całkowicie normalne i pozostały w takim stanie przez nieokreślony czas. Również ich komórki potomne pozostawały normalne. Jednak DMSO nie znormalizował tych komórek czerniaka. Jedyną różnicą między MSM i DMSO jest dodatkowy jon tlenu w MSM. Interpretuję to w taki sposób, że MSM został enzymatycznie zredukowany do DMSO, a wyzwolony aktywny tlen naprawił metabolizm energii oksydacyjnej komórek czerniaka³. Metoda ta może być stosowana do nasączania zewnętrznych guzów roztworem MSM, ewentualnie z dodatkiem DHA. W przypadku litych guzów wyniki nie byłyby tak szybkie, jak w przypadku odosobnionych komórek nowotworowych. To pokazuje również, że tlen jest kluczem do wyeliminowania wszystkich nowotworów.