Szanse banku nie przedstawiały się różowo. Niektórzy historycy utrzymują, że Nathan Rothschild ostrzegał Stany Zjednoczone, że wplączą się w katastrofalną wojnę, jeśli pozwolenie na prowadzenie banku nie zostanie odnowione. Na nic się to jednak nie zdało. Kiedy emocje opadły, projekt ustawy o przedłużenie pozwolenia na prowadzenie banku przepadł jednym głosem w Izbie Reprezentantów, a następnie został zablokowany w Senacie.

W tym czasie w Białym Domu urzędował czwarty prezydent Stanów Zjednoczonych, James Madison. Jak pamiętamy, Madison był zagorzałym przeciwnikiem prywatnego banku centralnego. Jego wiceprezydent, George Clinton, przeciął tę sporną kwestię w Senacie i zakończył żywot Pierwszego Banku Stanów Zjednoczonych – drugiego prywatnego banku centralnego w Ameryce. W ten sposób porażką Zmieniaczy Pieniądza zakończyła się trwająca 20 lat Trzecia Amerykańska Wojna Bankowa.

Pięć miesięcy później, tak jak przewidział Rothschild, Anglia zaatakowała Stany Zjednoczone rozpoczynając Wojnę Roku 1812. Jednak Brytyjczycy nadal byli zajęci walką z Napoleonem, w związku z czym wojna ta została nie rozstrzygnięta i zakończyła się w roku 1814.

W czasie jej trwania Ministerstwo Skarbu Stanów Zjednoczonych wprowadziło do obiegu trochę rządowego papierowego pieniądza nie obciążonego żadnymi odsetkami w celu sfinansowania wydatków wojennych – podobnie postąpiono dopiero w czasie wojny domowej⁶.

Chociaż Zmieniacze Pieniądza zostali chwilowo odsunięci na boczny tor, daleko jeszcze było do ich całkowitego pokonania. Tylko cztery lata zajęło im przygotowanie czwartego prywatnego banku centralnego, większego i silniejszego od poprzednich.

 

14. BITWA POD WATERLOO (1815)

Wróćmy teraz do Napoleona. Epizod ten jest doskonałym przykładem obrazującym przebiegłość rodziny Rothschildów, która dzięki bitwie po Waterloo potrafiła zdobyć kontrolę nad brytyjskim rynkiem papierów wartościowych.

W roku 1815, rok po zakończeniu Wojny Roku 1812, Napoleon uciekł z wygnania i wrócił do Paryża. W celu jego pojmania wysłano francuskie oddziały, lecz jego charyzma miała taką moc, że żołnierze przyłączyli się do swojego dawnego wodza i ponownie okrzyknęli go cesarzem. Napoleon pojawił się w Paryżu jako bohater. Król Ludwik uciekł, a Napoleon ponownie zasiadł na francuskim tronie – tym razem bez jednego wystrzału.

W marcu 1815 roku Napoleon wyposażył armię, którą brytyjski książę Wellington pokonał niecałe 90 dni później pod Waterloo. Pożyczył 5 pięć milionów funtów na przezbrojenie armii od domu bankowego Ouvard z Paryża. Od tej chwili finansowanie obu stron konfliktu stało się normalną praktyką prywatnych banków centralnych.

Z jakiego powodu jakiś bank centralny miałby finansować obie strony konfliktu? Otóż dlatego, że wojna jest największym kreatorem długów. Każdy naród jest gotów zapożyczyć się, aby tylko wygrać wojnę. Temu, który ma przegrać, pożycza się tylko tyle, żeby nie stracił nadziei na wygraną, a temu, który ma wygrać, pożycza się tyle, żeby mógł wygrać. Nawiasem mówiąc, tego rodzaju pożyczki zawierają zazwyczaj warunek, że wygrywający pokryje długi pokonanego. Jedynie bankierzy nie przegrywają.

Waterloo, w pobliżu którego stoczono bitwę, leży w odległości około 200 mil (322 km) na północny wschód od Paryża i obecnie znajduje się na terytorium Belgii. Właśnie tam Napoleon przegrał swoją ostatnią bitwę, lecz zanim do tego doszło, tego letniego, parnego dnia w czerwcu 1815 roku tysiące Francuzów i Anglików straciło życie.

Tego dnia, dokładnie 18 czerwca, 74 000 francuskich żołnierzy starło się z 67 000 żołnierzy z Brytanii i innych państw europejskich. Ostateczny wynik tego starcia był trudny do przewidzenia. Uważa się, że gdyby Napoleon zaatakował kilka godzin wcześniej, prawdopodobnie wygrałby.

Tak naprawdę nie ma znaczenia, kto wygrał, a kto przegrał. W tym czasie Nathan Rothschild planował w Londynie wykorzystanie tej bitwy do przejęcia kontroli nad brytyjskim rynkiem papierów wartościowych. Opisane poniżej wydarzenia są zaciekle negowane przez rodzinę Rothschildów.

Rothschild umieścił zaufanego agenta, niejakiego Rothwortha, w północnej części pola bitwy położonego bliżej Kanału La Manche. Kiedy wynik bitwy był już wiadomy, Rothworth ruszył czym prędzej w kierunku Kanału i przekazał Nathanowi Rothschildowi wiadomość o zwycięstwie – 24 godziny przed przybyciem kuriera, którego wysłał Wellington.

Rothschild pospiesznie udał się na giełdę i zajął swoje tradycyjne miejsce pod filarem. Wszystkie oczy skierowały się na niego. Rothschildowie posiadali wręcz legendarną sieć przekazu informacji. Gdyby Wellington przegrał, a Napoleon pozostał wolny na kontynencie, brytyjskie finanse byłyby godne pożałowania. Rothschild przybrał zasmuconą minę. Stał bez ruchu ze spuszczonymi oczami i nagle zaczął sprzedawać.

Dla zdenerwowanych inwestorów mogło to oznaczać tylko jedno – Napoleon pokonał Wellingtona. Rynek załamał się. Po chwili wszyscy sprzedawali obligacje – brytyjskie papiery wartościowe i inne aktywa – których cena szybko spadała. Wówczas Rothschild i jego finansowi sprzymierzeńcy zaczęli skupować je po cichu poprzez swoich agentów.

Mity i legendy, powiecie? Sto lat później New York Times zamieścił historię, która opowiadała, jak wnuk Nathana Rothschilda próbował uzyskać w sądzie wyrok nakazujący wycofanie z legalnego obiegu książki zawierającej opis tamtego dnia na giełdzie. Rodzina Rothschildów utrzymywała, że ta historia jest nieprawdziwa i zniesławiająca ją, lecz sąd odrzucił jej żądanie i skazał ją na pokrycie wszystkich kosztów sądowych.

Jeszcze bardziej interesujące jest to, że jak twierdzą niektórzy historycy, nazajutrz po bitwie pod Waterloo Nathan Rothschild i jego finansowi sojusznicy w ciągu kilku godzin nie tylko opanowali giełdę papierów wartościowych, ale również Bank Anglii. (Interesującą cechą niektórych obligacji było to, że można je było wymienić na akcje Banku Anglii).

Spokrewnienie się poprzez małżeństwa z Montefiore’ami, Cohenami i Goldsmithami – rodzinami bankierskimi, które osiadły w Anglii sto lat przed Rothschildami – wzmocniło finansową kontrolę realizowaną przez Rothschildów. Kontrola ta uległa dalszemu wzmocnieniu po uchwaleniu w roku 1844 ustawy Peela noszącej nazwę Bank Charter Act⁷.

Tak czy inaczej, rodzina Rothschildów i ich finansowi sprzymierzeńcy przechwycili całkowitą kontrolę nad Bankiem Anglii (pierwszym prywatnym bankiem centralnym w głównym kraju europejskim, w dodatku najbogatszym). Jedno jest absolutnie pewne – w połowie XIX wieku Rothschildowie byli najbogatszą rodziną na świecie. Zdominowali rynek papierów wartościowych i sięgnęli po inne banki i koncerny przemysłowe na świecie. Zdominowali również całą konstelację drugorzędnych, mniejszych rodzin, takich jak rodziny Warburgów i Schiffów, które połączyły swoje własne, olbrzymie fortuny z fortuną Rothschildów.

Pozostała część XIX wieku jest znana pod nazwą „Wieku Rothschildów”. Jeden z historyków, Ignatius Balla, ocenił, że w roku 1913 ich majątek wynosił ponad dwa miliardy dolarów. Proszę pamiętać, że siła nabywcza dolara była wówczas 10 razy większa niż obecnie. Mimo tego przekraczającego wszelkie wyobrażenia bogactwa rodzina ta zawsze starała się być niezauważalna. Chociaż kontroluje ona setki bankowych, przemysłowych, handlowych, wydobywczych i turystycznych korporacji, jedynie kilka z nich nosi ich nazwisko w swojej nazwie. Według jednego z ekspertów, pod koniec XIX wieku Rothschildowie kontrolowali połowę bogactw świata.

Bez względu na to, jaki w rzeczywistości procent zasobów świata stanowił ich fortunę, jest oczywiste, że musiał on znacznie wzrosnąć od tamtego czasu, jako że pieniądz rodzi pieniądz i podsyca apetyt na coraz więcej. Od przełomu stulecia Rothschildowie rozpowszechniają przekonanie, że ich potęga zanika, mimo iż w rzeczywistości ich bogactwo rośnie, a wraz z nim ich kontrola nad bankami, korporacjami zajmującymi się przejmowaniem długów, mediami, politykami i państwami, za pośrednictwem ich agentów, sojuszników i wzajemnie powiązanych zarządów, zaciemniających ich prawdziwą rolę.

 

Uwaga:

Niniejszy artykuł jest zredagowanym wyciągiem przejrzanej i uaktualnionej książki napisanej na podstawie programu wideo The Money Masters: How International Bankers Gained Control of America (Władcy pieniądza – jak międzynarodowi bankierzy uzyskali kontrolę nad Ameryką) nakręconego przez Patricka S.J. Carmacka na zamówienie Royality Production Company. Książka Money Masters oraz program wideo dostępne są pod adresem www.themoneymasters.com.

 

O autorze:

Patrick S.J. Carmack, BBA, JD, praktykował prawo korporacyjne i sprawował funkcję sędziego sądu administracyjnego w Komisji Korporacyjnej stanu Oklahoma, był również członkiem adwokatury Sądu Najwyższego USA.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

4. Chodzi o Wojnę o Niepodległość, czyli wojnę o wyzwolenie się spod zwierzchnictwa Brytyjskiego Imperium. – Przyp. tłum.

5. Zmniejszenie ilości pieniędzy w obiegu, w wyniku czego następuje spadek cen i zatrudnienia. – Przyp. tłum.

6. W Polsce wojna ta jest bardziej znana pod nazwą Wojny Północy z Południem. – Przyp. tłum.

7. Encyclopaedia Britannica, wydanie z roku 1996, podaje dla odmiany na ten temat następującą informację: „W latach 1832–1841 Peel stworzył zdyscyplinowaną partię. Od samego początku swojej działalności największe znaczenie przywiązywał do reformy finansów. Poczynając od budżetu roku 1842 dążył do uproszczenia i zmniejszenia restrykcji taryfowych w handlu. W roku 1844 jego ustawa Bank Charter Act stworzyła fundament zdrowego narodowego systemu bankowego i kredytowania bazującego na Banku Anglii. Ustawa Bank Charter Act umocniła pozycję Banku Anglii jako centralnej jednostki emitującej banknoty, czyniąc zeń ostatnią instancję oraz strażnika narodowych rezerw złota”. – Przyp. tłum.